Portret kobiety w ogniu

Na szczęście film Céline Sciammy nie okazał się przereklamowany. Z całego seansu najbardziej jednak zapamiętałam wrażenia nieobjęte żadnym z wyżej wymienionych haseł, a mieszczące się bliżej uszu.

W ostatnich minutach "Portretu kobiety w ogniu" Céline Sciamma nie tylko bezlitośnie rozdziera nasze serca druzgocącą, emocjonalną "kropką nad i" opowieści, której finał de facto znaliśmy od pierwszej sceny, ale i wręcz nawołuje do przepisania na nowo historii, wróć, herstorii sztuki. Idzie kilka kroków dalej niż Paul Thomas Anderson w swojej subwersji archetypu muzy, jaką była "Nić widmo", bo całkowicie odcina się od opresyjnych narzędzi podglądackiego "męskiego spojrzenia".

Kino wysokiej klasy, którego założenia chyba nie do końca zostały zrealizowane.

Kadry są statyczne, wypełnione pustką dużych wnętrz i przestrzeni, powolne ruchy kamery podkreślają leniwie płynący czas. Dominuje cisza wypełniona naturalnymi dźwiękami i licznymi dialogami. Film skłania do skupienia się nad każdym elementem, do odkrywania znaków jak na obrazie.

Doskonale pokazuje, że to kobiety, niczym współczesne wiedźmy, posiadają dzisiaj w swoich rękach twórczy ogień, którego nie zawahają się użyć, domagając się natychmiastowej i autentycznej zmiany oraz rozpadu stosunków władzy.

Emocjonalna szczerość i zawahanie dramaturgiczne czynią jej ostatni film wybitnym. W końcu najlepsze portrety to nie te, które spełniają wszystkie akademickie wymagania i odznaczają się perfekcją techniczną, a te, w których widać włożone serce i uczucie. A taki właśnie jest Portret kobiety w ogniu.

To taki film, który po prostu trzeba samemu odczuć, wzruszyć się, poczuć ciarki na plecach - jednym słowem, zachwycić się arcymistrzowską reżyserią Sciammy, pięknie poprowadzonym scenariuszem, trzymanym przez większość czasu na granicy pomiędzy konwenansem a uczuciem, aktorstwem głównych aktorek oraz oczywiście malarskimi zdjęciami. To jest po prostu kino najwyższej próby, niemające jednak swojego fundamentu w literaturze, a w sztukach pięknych.

W tak skromnym pod względem obsady i fabuły filmie musimy zwracać uwagę na to, co wysuwa się na pierwszy plan - czyli relacje między bohaterkami.

Oczarował mnie całkowicie: wizualnym pięknem, precyzją narracji i dialogów, cudownością wysmakowanych kadrów, grą aktorską. Portret kobiety w ogniu to jeden z najbardziej subtelnych, lirycznych, a zarazem erudycyjnych i intelektualnych filmów o miłości jaki obejrzałam od dawna.

Stanowi bardzo ciekawe połączenie kina gatunkowego i artystycznego: to komedia romantyczna pełna autentycznych emocji i przede wszystkim rzadko spotykanej w gatunku subtelności na poziomie fabularnym, tonalnym i estetycznym.

Przeniosłem się i ja. Do wymiaru, gdzie myśli się wierszem, a słowa same z siebie stają się aforyzmami. Sciamma ukradła moje serce, ale przywróciła wiarę. Wiarę w to, że kino na zawsze pozostanie czymś więcej.

Nie pozostaje nic, jak tylko rezerwować bilety do najbliższego kina, nudzić się przez czas reklam, a potem zanurzyć się w świecie "Portretu kobiety w ogniu" i wyjść, stając się odmieniony przez pociągnięcie pędzla Céline Sciammy.

Ale o czym finalnie mówi ten film? O miłości? Kobiecej sile? Prawdziwości chwili utrwalonej w sztuce? O tym każdy zdecyduje sam, ale zapewniam was, że mówi tak pięknie, iż warto go posłuchać.

Jawi się w mojej głowie jako film wybitny. Dzieło kompletne, w którym z każdego kadru bije blask doskonałości.

Bez względu na wymienione wyżej mankamenty "Portret kobiety w ogniu" to wciąż jedna z najlepszych pozycji bieżącego roku. Gdyby ten film faktycznie był obrazem, bez zastanowienia powiesiłbym go na swojej ścianie.

Kino zbudowane na zmysłowości, delikatności i sensualności. Żaden znany mi twórca nie przedstawił kobiecego spojrzenia na sztukę i miłość tak doskonale, jak Céline Sciamma.

Wymyka się gatunkowym kliszom i staje się zmysłowym manifestem kobiecości. Płomiennym studium walki o siebie w sytuacji, gdy rzeczywistość odmawia nam szansy na samorealizację. Ale też czułym traktatem o pamięci i miłości zakazanej.

Miłość i przyjaźń dalekie są w Portrecie kobiety w ogniu od jednoznacznych klasyfikacji. Emocjonalna i fizyczna intensywność budują napięcie godne thrillera, a melodramatyczne aspekty nie uwierają niczym za ciasny gorset.

Ciekawe, że "Portret..." to kolejny po "Faworycie" Yorghosa Lanthimosa oraz "Na pokuszenie" Sofii Coppoli film, który wpisuje feministyczną narrację w strukturę filmu kostiumowego. Jest coś rebelianckiego i subwersywnego w takim postawieniu sprawy - za krępujący kobiece ruchy gorset konwenansu odpowiadają przecież głównie mężczyźni. Zaś Sciamma wywraca tę historię na lewą stronę z perwersyjną frajdą.

Melodramat stworzony z niuansów i spojrzeń. Seans jak wizyta w sali z obrazami największych mistrzów malarstwa. To wcale nie wycieczka do muzeum, a coś potrzebnego i aktualnego.

Historia piękna, ponadczasowa, bez wulgaryzmów.

Nieśmiertelna historia miłosna, która potrafi przeszyć serca na wylot, doprowadzając do rozpaczy.

Jest sycący, ale w innej tonacji, niż podobne tematycznie i na poziomie refleksji Lady M. albo Faworyta opowiada o sytuacji aktualnej, mimo że tak daleko cofnęliśmy się w czasie.

Wspaniałe kreacje obydwu aktorek powalają z nóg. Z Cannes obraz ten wyjechał tylko z nagrodą za scenariusz. Ale jestem pewien, że skradł serca niejednego widza. W tym także moje.

Warto tu powiedzieć, że aktorsko film stoi na najwyższym poziomie. Kapitalnie gra zarówno pokazująca całą paletę emocji Adèle Haenel jak i oszczędna w gestach, kontrastująca z nią Noémie Merlant. W zasadzie właśnie dla nich oraz znakomitych zdjęć, które po wydrukowaniu same w sobie mogłyby spisać się jako obrazy na ścianach, warto zobaczyć ten film, kiedy tylko trafi do szerokiej dystrybucji w Polsce.

To dzieło z duszą, które niezwykle silne uczucia bohaterek z powodzeniem przekazuje widzom. To film, który w dużej mierze się czuje, dlatego być może tylko osoby z konkretnym typem wrażliwości docenią emocjonalną złożoność twórczyni Girlhood. Nie ulega wątpliwości, że to produkcja niezwykle dojrzała, która ma duże szanse na najważniejsze canneńskie laury.

Magnetyczne, zmysłowe, kameralne kino.

Jeszcze nikt w kinie nie malował tak kobiecego uczucia.

Dzieło szczególnej urody. Celebruje kunsztowną strukturę dramatu kostiumowego, a przy tym odświeża zużytą dla niektórych konwencję melodramatu, która obarczona jest łatką infantylnego, tandetnego i wysoce emocjonalnego gatunku.

Bolączki "Portretu..." nie zmieniają faktu, że jest on jednym z najlepszych i najpiękniejszych wizualnie melodramatów, jakie trafią w tym roku na ekrany kin.

Przyjmując odpowiednią perspektywę, dojdziemy do wniosku, że Portret kobiety w ogniu to jedyne w swoim rodzaju połączenie Fortepianu autorstwa Jane Campion z Między słowami w reżyserii Sofii Coppoli. Już samo to porównanie jest doskonałą wizytówką i najlepszym dowodem na to, z jak wybornym filmem mamy tu do czynienia.

Kostiumowy melodramat to nie jest najbardziej zachęcający epitet, jakim można zaprosić na filmowy seans. Dlatego w przypadku "Portrait de la jeune fille en feu" nie dajcie się zwieść pozorom. To kino zdecydowanie większego kalibru.

Siłą Portretu kobiety w ogniu jest to, że nie czyni ze swych bohaterek aktywistycznych, XVIII-wiecznych odpowiedniczek Joanny d'Arc, a wielkie uczucia i rozpalone pasje przenosi do sfery osobistej intymności.

W ostatecznym rozrachunku stanowi zatem jedynie konfekcję - nieźle pomyślaną - ale pozbawioną znaczenia.