-
53recenzje
-
27ocen
-
14pozytywnych
-
13negatywnych
-
5.5średnia
-
52%pozytywnych
-
1.4odrębność
Najczęstsze gatunki, kraje i dekady
Ostatnio zrecenzowane
-
6
Choć to film gatunkowo niewybitny, zaledwie porządny. Niesie go jednak siła i ważność opowiadanej sprawy.
-
?
Nie jest też wybitnym dziełem z artystycznego punktu widzenia. Ale za to ważnym.
-
7.5
Małgorzata Szumowska wie gdzie w świecie filmu stoją konfitury i umie po nie pewnym ruchem sięgać. A jednak nie jest cyniczna. Pokazuje nam na ekranie prawdy znane, ale w taki sposób, że nie uznajemy ich za banały.
-
5
Nie jest filmem żenującym. Nie opowiada też o fenomenie muzyki dico-polowej. Nie daje satysfakcji tym, którzy disco polo lubią, ale nie odstrasza tych, którzy go nienawidzą.
-
3.8
Jak należało się spodziewać, film nie jest ani wybitny, ani beznadziejny. Jest średni.
Najwyżej ocenione
-
10
Mocny, bezceremonialny, zwalający z nóg.
-
9
Zanurkowałem w krew i bebechy, przysnąłem, gdy było za dużo gadania, wbiłem się w fotel z przerażenia, otworzyłem szeroko oczy z niedowierzania, mlasnąłem z ukontentowania obserwując naturalistyczno-groteskową grę aktorską.
-
8.8
Jestem starym wyjadaczem, mało co mnie rusza w kinie i trudno manipulować moimi emocjami. Czasem nawet posądzam sam siebie o cynizm. A jednak tym razem poddałem się. Po wyjściu z kina zamknąłem się w samochodzie, włączyłem na cały regulator muzykę i głośno płakałem.
-
8.8
Tego filmu nie da się wypędzić z pamięci. Zakorzeni się w niej i będzie się trzymał naszych emocji, jak jego bohaterowie trzymali się życia.
-
8
Nie będę wam podpowiadał. Nie będę nic sugerował, poza tym, że warto na "Syna Szawła" iść do kina a potem... nie rozmawiać o nim przynajmniej przez pół godziny. Szybkie myśli nie są w tym wypadku dobrą strategią.
Najniżej ocenione
-
1.3
Nie dostarczył mi ani informacji, ani emocji, bo tandetność narracji sparaliżowała wszelkie odczucia.
-
2.5
Reklamowany jako "komedia, jakiej nie było", w rzeczywistości wtrąca w głęboką depresję i zmusza do załamania rąk. Ostrzegam: to nie jest śmieszny film. Ani zabawny. Ani wesoły. Ani lekki. Ani zaskakujący. To film, który pokazuje, jak nieumiejętnie posługując się filmowymi narzędziami, można zmarnować pieniądze i talenty zaangażowanych aktorów.
-
2.5
Jeśli więc chcą Państwo iść do kina, to proszę bardzo, ale zabierzcie ze sobą raczej dzieci niż przyjaciół i traktujcie film Aronofsky'ego jako bryk przydatny do lekcji religii a nie artystyczną przyjemność.
-
2.5
Już po dziesięciu minutach projekcji stało się jasne, że o sukcesie nie może być mowy. Potem było coraz bardziej przygnębiająco a we mnie narastało uczucie podobne do tego, które mialem podczas przemówienia Julii Tymoszenko, wygłoszonego na kijowskim Euromajdanie tuż po zwolnieniu jej z więzienia: padają wielkie słowa, drży napięta do ostateczności struna emocji, słowa "śmierć", "walka", "serce", "ojczyzna" powtarzane są na okrągło a po drugiej stronie... cisza.
-
2.5
Miała być efektowna komedia hipsterska, wyszło jak zawsze czyli kiepsko. Co prawda nie mamy tu złego gustu ani dowcipów-sucharów jak w niedawnej komedii Piotra Wereśniaka "Wkręceni", ale jednak nie jest dobrze.
Najbardziej odrębnie ocenione
-
10
Mocny, bezceremonialny, zwalający z nóg.
-
2.5
Jeśli więc chcą Państwo iść do kina, to proszę bardzo, ale zabierzcie ze sobą raczej dzieci niż przyjaciół i traktujcie film Aronofsky'ego jako bryk przydatny do lekcji religii a nie artystyczną przyjemność.
-
3.8
Rozczarowuje. Jest pozbawiony i nerwu, i psychologii. Mam wrażenie, że został przez reżysera przygotowany pośpiesznie, na fali ponownego zainteresowania nim wywołanego "Pokłosiem".
-
5
Spike Jonze zrealizował swoją futurystyczną fantazję z wdziękiem i pozorami intelektualnej dyscypliny, ale jeśli przyjrzeć się tej opowieści dokładniej, przechodzi ochota do zachwytu. W każdym razie zawsze dzieje się tak u mnie, gdy tylko dostrzegę, że w opowieściach o przyszłości na potęgę używa się aktualnych klisz i stereotypów.
-
2.5
Już po dziesięciu minutach projekcji stało się jasne, że o sukcesie nie może być mowy. Potem było coraz bardziej przygnębiająco a we mnie narastało uczucie podobne do tego, które mialem podczas przemówienia Julii Tymoszenko, wygłoszonego na kijowskim Euromajdanie tuż po zwolnieniu jej z więzienia: padają wielkie słowa, drży napięta do ostateczności struna emocji, słowa "śmierć", "walka", "serce", "ojczyzna" powtarzane są na okrągło a po drugiej stronie... cisza.
