Taron Egerton nie tylko wygląda jak klon artysty, ale w dodatku sam śpiewa, co musiało być niesamowitym wyzwaniem, więc satysfakcja tym większa, bo wyszło znakomicie. To odważna, pełnokrwista rola, która nie sprowadza się jedynie do naśladowania gestów i mimiki Eltona Johna. Ta kreacja doskonale wpisuje się w ten nietuzinkowy, świeży film, który jest czymś o wiele więcej, niż kolejną zachowawczą biografią.

Barwny, żywiołowy i niepoprawny musical a zarazem biografia, w której fakty, chronologia i przedstawiona rzeczywistość wyginają się według widzimisię twórców. Zamiast traktować swoje dzieło poważnie, a Eltona Johna z biograficznym namaszczeniem, twórcy proponują narkotyczną wręcz wędrówkę po jego życiu, ozdobioną największymi przebojami artysty w wykonaniu świetnego Tarona Egertona.

Rzekomo mówi coś o Eltonie, ale zapytajmy się siebie szczerze - niby co?

W ciekawy i przyjemny sposób przybliża najważniejsze lata życia Eltona Johna.

Rasowy dramat, ale podany jak świetne kino rozrywkowe pełne emocji, z piękną muzyką i świetnymi kreacjami aktorskimi. Nikt z seansu nie powinien wyjść zawiedziony. Ten film mógłby równie dobrze nosić tytuł I'm still standing i też by znakomicie oddawał jego sens.

Ma w sobie coś paradoksalnego - jest pełen najradośniejszych kolorów, a bije z niego ogromny smutek, jest zarazem niczym najlepsze sceniczne show i dogłębną analizą życia prywatnego swojego bohatera. I to właśnie dzięki temu ma tak wielką siłę oddziaływania.

Dzieło Dextera Fletchera choć momentami jest nieco przegadane, to oddaje złożoność życiorysu jednego z najbardziej utytułowanych artystów wszech czasów.

Porównania z "Bohemian Rhapsody" narzucają się same, lecz "Rocketman" gra w innej lidze. Przede wszystkim to zarówno biopic rekonstruujący fakty, jak i subiektywna wariacja na temat perypetii gwiazdora chętnie porzucająca realizm dla fantastycznych odlotów, romansująca z musicalem, strojąca się w szaty komiksowej opowieści.

W ogólnym rozrachunku całość jako dzieło rozrywkowe broni się bardzo dobrze pomimo typowego dla filmów o takim charakterze przeinaczania pewnych faktów i seans upływa zdecydowanie przyjemnie.

Choć produkcja klasyfikowana jest przede wszystkim jako film biograficzny to najwięcej w niej konwencji szalonego i widowiskowego musicalu, w trakcie którego gwarantuję, że nie raz tupniecie nogą do rytmu.

Mimo kilku niedociągnięć film ratuje muzyka i cudowny Taron Egerton, który wciela się w rolę Eltona Johna. "Rocketman" to musical i nie można tutaj narzekać na brak dobrej muzyki.

Dostarcza materiału na gorzki dramat, ale kluczem pozostaje oczywiście muzyka. Spektakularna choreografia, taniec, śpiew i odlot w kierunku musicalowego kampu, pozwalają Fletcherowi wycisnąć prawdziwą esencję kina rozrywkowego, ale zarazem nie dają sprowadzić się do szufladki ozdobnego przerywnika.

Miał być zdaniem Eltona Johna "tak szczery, jak to możliwe". Jest kolorowy, sympatyczny, grzeczny. Może właśnie tak widzi siebie główny bohater filmu. Ale ja tej bajeczki nie kupuję.

Na poziomie treści bije z tego wielka grzeczność, uprzejmość, wręcz czołobitność. Nowoczesny "święty z dolarów" uprawia ckliwy mentoring, oswaja własne Ja i w konsekwencji przekształca się w istotę nieskazitelną, pomnikową, a przez to także - mimowolnie upupioną.

Mimo pewnych niedociągnięć, to i tak wielkie show z rewelacyjnymi piosenkami, prowadzącym w postaci bezbłędnego Tarona Egertona i szczerą historią, w którą można uwierzyć. Wniosek jest zatem prosty: jeżeli nie byliście w kinie na "Rocketmanie", to koniecznie idźcie go zobaczyć, bo jest to biografia lepsza od "Bohemian Rhapsody" niemal pod każdym względem - od historii aż po aktorstwo.

Kto kocha musicale, ten "Rocketmana" po prostu musi zobaczyć. Śpiewa całe grono aktorów i każda zaśpiewana nuta ma swoje uzasadnienie. A kto nie zna, może zachwycić się oryginalnymi tekstami i bogatymi harmonicznie piosenkami spółki John-Taupin. Gejowskie migdalenie i kokainowe orgie też będą, ale w "Rocketman" to muzyka gra pierwsze skrzypce.

Chciałbym, by filmowe biografie częściej były właśnie takie - wyzwolone, pełne wyobraźni, odjechane i nieugrzecznione.

Fletcherowi udało się osiągnąć to, czego zabrakło w s u Bohemian Rhapsody o Freddiem Mercurym. Rozbrajająca szczerość, nieunikanie tematu uzależnień i homoseksualizmu wokalisty wysuwają się na pierwszy plan, zostawiając trwały ślad na muzyce Eltona. I choć Rocketman skupia się na geniuszu i talencie showmana, nie podchodzi do niego na kolanach z bezkrytycznym uwielbieniem.

Ostatecznie, "Rocketman" nie jest laurką. Nie jest też wymierzonym czyjąś stronę atakiem. To naprawdę dobry biopic, ale oprócz tego także całkiem udany film. Momentami emocjonalny czy ckliwy, innym razem szalony i kwiecisty. Dokładnie taki, jaki obraz o Eltonie Johnie powinien być.

Mógłby być jedynie kolejną filmową biografią wybitnego artysty zachwycającą castingiem, kostiumami, charakteryzacją i pobrzmiewającą wiązanką The Best of.... Owszem, wszystko to w filmie znajdziemy, jednak to glamowe, odlotowe sekwencje musicalowe wyróżniają obraz na tle innych, podobnych.

Chyba nie dało się zrobić tego lepiej.

Nie oglądam też musicali i jestem bardzo wybredny co do filmów typu biopic. A jednak Rocketmana widziałem dwa razy i rozważam trzeci seans.

Jeżeli Rocketman ma być pretekstem do zainteresowania widzów do lepszego poznania twórczości Eltona Johna, film spełnia swoje zadanie doskonale.

Trudno nie czerpać radochy z seansu "Rocketmana". Wstawki musicalowe mają energię i moc, zresztą wszystkie muzyczne elementy filmu to uczta dla ucha i oka.

Naprawdę ładnie zagrany, fajnie poprowadzony musical o jednym z ciekawszych artystów, którzy wypłynęli na fali wybuchu mody na rock and rolla. Ze świetnymi aranżacjami, scenografiami, charakteryzacją, ciekawym montażem i odpowiednio poprowadzoną historią, która wzbudza mimo wszystko emocje. Jednak największą siłą tej produkcji jest Taron Egerton.

Nareszcie biografia gwiazdy, w której czuć rock'n'roll!

Po Bohemian Rhapsody byłem zawiedziony podejściem do tematu, natomiast po Rocketmanie jestem pozytywnie nastawiony. Po wyjściu z seansu miałem ochotę śpiewać, tańczyć i rozdawać uśmiechy Pontonka.

Pod kilkoma względami ujął mnie mocno, jak jeszcze niedawno "Bohemian Rhapsody" o Mercurym, ale też pozostawił w zawieszeniu, że to jeszcze nie "Wilk z Wall Street" muzyki rozrywkowej.

Takie kino potrzebuje więcej wyobraźni i przytupu, inaczej tylko zadowoli, ale nigdy nie zachwyci.

Najgorsze jest to, że po tym filmie nie mogę powiedzieć, bym poznał bliżej Eltona Johna. Niewątpliwie dowiedziałem się paru faktów z jego życia, przypomniałem sobie parę zapomnianych piosenek i usłyszałem kilka takich, których dotąd nie znałem. Wiem znacznie więcej na temat tego, jak dostał się na szczyt, jakie miał problemy, jak pokonał nałogi. Ale jakim był człowiekiem, nie wiem.

Ogólnie jestem pozytywnie zaskoczony. "Rocketman" to świetna, dobrze zrealizowana, a zarazem przystępna rozrywka.

Nietypowa biografia, nie bojąca się pokazywać także tej mrocznej strony sławy i jest taka jak jej bohater. Mieni się różnymi kolorami, pełna jest energii i pokazuje jak wielką siłę ma miłość oraz wsparcie najbliższych osób, co najdobitniej widać w finale. Jestem oczarowany, poruszony i zachwycony.

Zamiast odtwarzać krok po kroku realistyczny, niemal paradokumentalny, wymiar historii wzlotu i upadku artysty, zaproponowali widzom klasyczny feeryczny musical, gdzie aktorzy tańczą i śpiewają w kolorowych frenetycznych scenach przypominających nieco zabiegi stosowane przez Julie Taymor w Across the universe, gdzie wykorzystano utwory zespołu The Beatles. Tak nakreślony świat jest spójny i adekwatny odnośnie do epoki, w której ma miejsce akcja.

Oto przykład, jak ignorując fakty i chronologię, realizm i biograficzną ścisłość, można nakręcić znakomity film, który oddaje nie tylko ducha muzyki i sceniczne emploi, ale również charakter i fenomen jednego z największych showmanów w dziejach muzyki pop.

Obraz pozytywnie kiczowaty, energiczny, pełen cekin, kolorów i świateł, który rozświetli Wasze życie na dwie godziny.

Dobry film, natomiast Taron Egerton jest rewelacyjny i nawet tylko dla tej kreacji warto wybrać się na seans. Jeśli dorzucimy do tego świetnie dobraną ścieżkę dźwiękową, całość składa się na naprawdę solidny seans.

Podnosi na duchu, że bez względu na okoliczności, aż chce się zaśpiewać razem z Eltonem Johnem jego przebój I'm still standing. I w tym tkwi największa siła tego filmu.

Co prawda trajektoria narracji w pewnym momencie wskoczyła na autopilota, ale akompaniament muzyki i warstwy wizualno-montażowej pomaga, przynajmniej na kilka chwil, przykryć jej deficyty.

"Rocketman" jest jak jego główny bohater - bardzo eklektyczny, ale przystępny. Spodoba się fanom dobrej muzyki, ciekawej biografii i wszystkim miłośnikom kultury brytyjskiej.

Wizualna i formalna perełka ze świetną rolą Egertona opowiadającą wzruszającą historię wrażliwego, samotnego artysty.