Wojciech Lenc

Mimo wszystko na To: Rozdział 2 bawiłem się dobrze. Andy Muschietti i Gary Dauberman są świetni w grze podtytułem nawet-jeśli-was-nie-przestraszymy-to-polubicie-To.

Są tu echa Cosia Carpentera, ale reżyser kręci własne lody, żeniąc odosobnione stanowisko archeologiczne z mitologią Samotnika z Providence. Tak samo polega na budowaniu nastroju, znienacka atakując krwawymi scenami, które można policzyć na palcach jednej ręki, ale dwie z nich były na tyle efektywne i efektowne, że aż szepnąłem do monitora WTF?!?.

Przemierzyłem z Cliffem i Rickiem ulice LA, zobaczyłem Ala Pacino nawiązującego do jednej z najważniejszych ról w swojej karierze i widziałem mnóstwo innych perełek nanizanych na sznur, jakim w filmie jest historia i przemiana Hollywood. Z chęcią wybiorę się jeszcze dwa razy w tę podróż.

Doom to zły film. Z drugiej strony na tyle dobry, że gdyby powstał dziesięć lat wcześniej, to sądzę, że miałby szansę stać się tak samo kultowym, jak Ukryty Wymiar.

Dobrze, że od czasu do czasu powstaje taki nieco odtwórczy film. A przynajmniej ja się cieszę, bo przypomina mi to, dlaczego film grozy czasem zapada mi w pamięć już po tym, gdy strach przestaje wyostrzać zmysły.

Jednak jak na film trwający półtorej godziny jest w nim dużo do kochania dla horroromaniaka takiego jak ja.

Nawet w słabszych filmach trzeba docenić reżyserskie rzemiosło i pomysłowość twórcy. Shyamalan nie daje się zaszufladkować jako reżyser jednego gatunku.

Jest dobrym filmem, ale nie zostanie drugą Comą, chociaż także porusza istotne wątki związane z opieką medyczną. Jednak dla mnie o wiele ciekawszy był aspekt technologiczny i to, jak bardzo od technologii jesteśmy uzależnieni.