Niewątpliwie udana kontynuacja klasyka z lat 70. Godny i porządny sequel, będący hołdem dla dzieła Carpentera i walentynką dla całej filmowej franczyzy, przywraca do żywych Michaela Myersa i rehabilituje go w hollywoodzkiej kinematografii.

Halloween nie jest filmem na każdy żołądek, ale wielbicielom serii, jak i gatunku zagwarantuje udany comeback jedno z największych rzeźników dużego ekranu.

Jest zwykłym straszakiem, nakręconym jednocześnie z szacunkiem dla oryginału, ale i zgodnie z wszystkimi prawidłami gatunku. Daje nam to sporo zalet, czasem jest to wszystko pomysłowo i sprawnie skręcone, ale mamy równie dużo "horrorowych głupotek".

Z pewnością nie przynosi ujmy dziełu Carpentera i bezapelacyjnie jest najlepszym z dotychczasowych sequeli, co nie jest niebotycznym wyczynem. To poprawnie zrealizowane kino, które pozostaje wierne klimatowi oryginału i regułom gatunkowym.

Na proste pytanie: "Czy to Halloween straszy?", trudno udzielić jednoznacznej odpowiedzi. Fakt, że nawet dzisiaj niemy facet szlachtujący nożem przypadkowych ludzi może wzbudzić tyle frajdy w mocno zblazowanej publiczności pozostaje jednak fascynujący!

Dawno nie było w kinie tak solidnego slashera z przemyślanie zbudowanym napięciem i zrobionego z prawdziwym szacunkiem dla fanów serii. "Halloween" z 2018 roku jest godną kontynuacją kultowego oryginału.

Jest to bardzo satysfakcjonujący seans, jeżeli tylko wiemy, na co przyszliśmy do kina, czyli na porządny slasher o seryjnym mordercy. Trup ściele się gęsto, Michael morduje szybko, brutalnie, mało finezyjnie, ale za to cholernie efektywnie, zawsze krwawo, a czasem nawet efekciarsko.

Stara się zachować wierność klasyce. Nie ma tutaj miejsca na rewolucję i nowe rozwiązania, a cały film składa się ze sprawdzonych, wręcz przewidywalnych, elementów. Krótko mówiąc dostajemy pełnoprawny slasher, w którym nie brakuje krwi czy płynu mózgowo-rdzeniowego.

Ma swoje problemy i niedociągnięcia, jednak działa jako platforma edukacyjno-zapoznawcza z klasyką kina grozy dla nowych widzów.

Jeśli nie jesteś fanatykiem serii "Halloween", albo masz już dość oklepanych patentów ze slasherów, odpuść sobie nowy sequel, albo poczekaj aż poleci w telewizji/trafi na platformę streamingową. Lepiej w nadchodzące święto Halloween, po raz kolejny obejrzeć pierwszą część słynnego horroru Johna Carpentera.

Powiem wprost: nie oczekiwałem zbyt wiele po nowym "Halloween" i dostałem solidnego slashera. Problem dla mnie jest taki, że ja już z takich filmów po prostu wyrosłem. Przestało to na mnie robić wrażenie.

Przebrzmiałe slasherowe schematy tworzą u Greena harmonijną plecionkę z nowoczesnością, co niewątpliwie wychodzi produkcji na dobre - bo klasyka klasyką, ale kotlet odgrzany po tylu latach mógłby smakować nieciekawie.

Jak na horror - gatunek, który przeżywa ostatnio dobry okres - jest to wszystko takie sobie. Jak na "Halloween" - bardzo dobre.

Michael Myers powraca w dobrym stylu. Póki co to jedyny udany renesans klasyki kina grozy i mam nadzieję, że nie ostatni.

To przede wszystkim świeże podejście do powtarzalnego i bardzo trudnego w unowocześnieniu tematu. To film bez udziwnień, produkcja, która zna swoją tożsamość i bawi się nią nawiązując akcją i pewnymi schematami do swojego własnego dziedzictwa.

Pomieszanie horroru i lekkiego kiczu sprawia, że mimowolnie delektujemy się okrucieństwem Myersa. Zagryzamy popcorn i popijamy colę, podczas gdy jego kolejne ofiary wydają ostatnie tchnienie, zaś z sali kinowej wychodzimy... zadowoleni.

Typowy slasher, któremu pomysłu wystarczyło na 10 minut, a potem zamienił się w jeden z głupszych ostatnio filmów.

Czterdzieści lat minęło jak jeden dzień i chyba będziemy musieli poczekać drugie tyle, by dostać ciekawy horror z Myersem w roli głównej.

Przykład na to, jak z klasą powracać do kinowych klasyków.

Halloween jest takie, jakie miało być. Bardzo zachowawcze, przewidywalne, ale jednocześnie sprawiające masę satysfakcji i odpowiednio krwawe.

Straszy i jednocześnie dostarcza sporo rozrywki. Idealny na halloweenowy seans, ale też na każdą inną porę. Tak dobrego slashera brakowało od bardzo dawna.

Na 40. urodziny Hollywood sprawiło bowiem serii wymarzony prezent urodzinowy - pierwszy udany sequel.

Nowe Halloween to godna kontynuacja oryginału z 1978 roku. Sprawnie napisany scenariusz, płynnie poprowadzona narracja i dwie świetne kreacje kultowych postaci tej serii, czyli Laurie i Michaela. Zdarzają się małe przestoje w trakcie filmu i jedna postać nie do końca spełniła moje oczekiwania, jednak to koniec końców dobry slasher, na który warto się wybrać.

Staromodna, pełnokrwista i zabójczo skuteczna kontynuacja. John Carpenter może być dumny - najnowsza część kultowej serii "Halloween" trafia prosto w serce wszystkich fanów kina grozy.

Słowem, wreszcie sequel pełną gębą, odwołujący się do poprzednika nie tylko historią i bohaterami, ale i wyglądem i klimatem.

Emocjonujące, wstrząsające i intymniejsze od oryginału - to bezsprzecznie najlepszy film spośród sequeli serii i organiczny ciąg dalszy opowieści, która zaczęła się końcem lat siedemdziesiątych, by - być może - nie skończyć się nigdy.

Solidny straszak w sam raz na listopad, który nie powinien zrazić miłośnika oryginału, a i przypadnie do gustu współczesnemu odbiorcy.

Porządny horror, jednak głównie dla zapaleńców serii, którzy zwrócą uwagę na stare miejscówki, meble, bohaterów, wspominane wydarzenia.

Nowe Halloween nie jest całkowitą porażką, jest lepsze niż spora część horrorów z ostatnich lat, ale nie zmienia to faktu, że film jest generalnie nudny i zapomina się o nim sekundę po wyjściu z kina.

To klasyczny slasher, w którym napięcie i atmosfera mają nadrzędne znaczenie i przewrotnie ta archaiczna formuła w czasach, gdy niewielu po nią sięga jest powiewem świeżości. Widzieliśmy już zaktualizowane oblicza Michaela Myers - to po prostu nie działa, a teraz król wreszcie wrócił na tron.

Dostaliśmy film przystosowany do naszych czasów, spinający całość zarówno fabularną, charakterologiczną, jak i wizualną klamrą, seans którego serdecznie polecam zarówno fanatykom oryginału, jak i po prostu miłośnikom jakościowego kina grozy.

Film co rusz puszcza oko do fanów oryginału, co z jednej strony uszlachetnia znany i ceniony przez wszystkich miłośników gatunku koszmar z Haddonfield. Z drugiej strony trudno oprzeć się wrażeniu, że w całym tym kinofilskim zgiełku gubi się gdzieś duch filmu Carpentera.

Sceny finałowe bronią się dynamizmem i przewrotnością, choć z minimalizmem pierwszego "Halloween" nijak nie są w stanie konkurować: to był bowiem horror niepokojący i stale trzymający w napięciu, a najnowszy sequel więcej wspólnego ma z sensacją, jest niebywale charyzmatyczny − co, naturalnie, też jest zaletą.

Całkiem solidny slasherek z ciekawymi scenami mordów i próbą naśladowania stylu z oryginalnego filmu Johna Carpentera. Nie jest to jednak nowe nadejście mesjasza, jak twierdzą niektórzy znawcy gatunku.

W filmie Davida Gordona Greena najbardziej urzekł mnie szacunek, jaki żywi on dla oryginału. Czy to dlatego, że naprawdę czuje klimat, czy dlatego, że przy filmie majstrowali twórcy oryginalnego scenariusza, Carpenter i Debra Hill? Nie wiem, natomiast byłem szczęśliwy, że nie zmienili postaci Myersa.

Paradoksalnie, taki oldschoolowy i świadomy swojego dziedzictwa slasher był bardzo potrzebnym powiewem świeżości.

Przyznam, że nowy Halloween pozostawił mnie z mieszanymi odczuciami. Z jednej strony byłem bardziej niż usatysfakcjonowany powrotem do slasherowej stylistyki znanej z oryginału, którą następnie David Gordon Green wywraca.

Czekaliśmy 40 lat i było warto. Halloween to świetny powrót Michaela Myersa.

Nie odmieni historii kina, czy nawet gatunku, ale na okołohalloweenowy seans z dreszczykiem nada się jak najbardziej.