Krzysztof Strzelecki

Mieszanka widowiskowej pulpy, sci-fi, noir i kina akcji - mieszanka na tyle solidna, że stanowi naprawdę niezły kawałek kina. To mroczny i brutalny film dotykający aspektów obywatelskiej wolności, istoty zła i granic, do jakich mogą posuwać się rządy pod przykrywką dbania o bezpieczeństwo.

Solidnie zrealizowany i nieźle zagrany kryminał rodem z Argentyny, który największy problem ma chyba z fabułą. Wstęp stanowi bowiem obietnicę mrocznego thrillera, a finalnie jednak otrzymujemy dość prostą historię z nastoletnią zazdrością w tle, historię wyjętą jakby z któregoś odcinka Policjantek i Policjantów TV4.

Sprawnie poprowadzona intryga i konwencja łącząca odrobinę czarnego humoru, szaleństwa, akcji i dramatu, sprawiają, że ogląda się White Lines z zainteresowaniem do samego końca. Całość opatrzona jest sporą dawką przemocy i kontrastującymi z nią wątkami rodem z hiszpańskiej telenoweli, w której dominują wątki pożądania i zazdrości. W rezultacie powstała dość specyficzna mieszanka, która być może nie wszystkim przypadnie do gustu, ale warto dać jej szansę.

Kino żenująco głupie. Ale prywatnie czasem po prostu lubię sobie właśnie taką niezobowiązującą komedię obejrzeć. Pretekstowa fabuła, niewyszukane żarty, lenistwo twórców, to wszystko i tak nie przeszkadza w krótkiej, niezobowiązującej zabawie. Gniot, ale można się pośmiać i to wystarczy.

Absolutne zaskoczenie. Długie lata czekałem na taki horror, który z jednej strony będzie stanowił powiew świeżości i ogra konwencję w nowy, oryginalny sposób, zamiast bezmyślnie powielać schematy, a z drugiej oprócz samej grozy będzie miał do zaoferowania opowieść, która zaangażuje widza.

Problem uzależnienia ukazany jest w sposób dojmujący, bez moralizatorstwa, ale i bez operowania sugestywnymi obrazami, to raczej wnikliwe studium problemu ukazujące stopniowy rozkład bohatera.

Klasyczna i emocjonalna opowieść o przyjaźni, ubrana w szaty kina przygody z lat 80. Filmowe Transformers w wydaniu, jakiego jeszcze nie widzieliście: skromne, kameralne, bez przeładowania CGI i wybuchów, skupiające się na relacjach bohaterów i historii.

Miejscami kulejące i dalekie od nazywania go arcydziełem, ale jednak odświeżające gatunek kino. Ma swoje momenty, potrafi wystraszyć, zaskakuje nietypowym ujęciem konwencji.

Nijaka fabuła i kiepsko zrealizowane sceny akcji, którymi film miał przecież stać, są gwoździem do trumny. To kino pretensjonalne i bardzo złe na wielu płaszczyznach.

Kino nudne, sztampowe, nieumiejące wykorzystać potencjału kobiecej bohaterki, zanurzone w stereotypach.

Kino urągające logice i inteligencji widza. Absolutnie niewarte uwagi.

Pusty, pozbawiony skrupułów zapis brutalnej gry, który nie wiadomo czemu ma służyć. Zupełnie bezwartościowa produkcja.

Pusty, pozbawiony skrupułów zapis brutalnej gry, który nie wiadomo czemu ma służyć. Zupełnie bezwartościowa produkcja.

Kino urągające logice i inteligencji widza. Absolutnie niewarte uwagi.

Kino nudne, sztampowe, nieumiejące wykorzystać potencjału kobiecej bohaterki, zanurzone w stereotypach.

Barwny teledysk, który musi trwać dwie godziny, a starczyło mu polotu zaledwie na kilka minut.