Krzysztof Strzelecki

Warto na pewno podkreślić tutaj stronę techniczną produkcji, przyzwoitą jak na europejski poziom realizację, a szczególnie ciekawą, odwołującą się do klasyków gatunku warstwę muzyczną, która kilkukrotnie potrafi wzbudzić emocje. Szkoda więc nieco przeciętnej fabuły i niewyróżniającej się fabuły. W rezultacie Ratownik pozostanie filmem do jednokrotnego obejrzenia i zapomnienia. Chociaż to całkiem przyzwoity seans.

To serial ze zmarnowanym potencjałem, który w dużej mierze cierpi na to, co miało stanowić o jego istocie. Można założyć że miał to być erotyk z kryminalną fabułą w tle, tymczasem emocjonalna rozgrywka, skomplikowana wielowątkowa intryga i posępny klimat tworzą naprawdę solidne widowisko, zupełnie niepotrzebnie spowalniane scenami seksu i może nie najlepiej budowanym napięciem, z historią rozpisaną na zbyt wiele odcinków.

Wprawdzie scenarzyści Fatalnego romansu stawiają na fabularne twisty, ale brakuje im pomysłowości i umiejętnej gry z widzem. Raczej te zwroty akcji sprawiają wrażenie niepotrzebnej gmatwaniny, aniżeli sprawnie budowanego zaskoczenia. Gwoździem do trumny tego filmu jest jego bylejakość.

Kiepska adaptacja komiksu i po prostu słaby film, który nie sprawdza się w swoich podstawowych założeniach - nie dostarcza emocji ani rozrywki. W rezultacie to kolejne nudne widowisko Netfliksa, które obiecuje dobrą zabawę, a pozostaje słabo zrealizowanym powielaczem schematów.

Typowy taśmowiec i to jeszcze w starym, bardzo kiczowatym stylu. Zinfantylizowana fabuła, mizerne aktorstwo czy okropne dialogi nie pozwalają specjalnie zaangażować się w tę produkcję, ogląda się ją raczej z rozbawieniem, niemniej jeśli dobrze wiecie czego się spodziewać i potraktujecie ją jako lekką produkcję fantasy, to spędzicie przy tym serialu dziesięć bezbolesnych godzin.

Absolutne zaskoczenie. Długie lata czekałem na taki horror, który z jednej strony będzie stanowił powiew świeżości i ogra konwencję w nowy, oryginalny sposób, zamiast bezmyślnie powielać schematy, a z drugiej oprócz samej grozy będzie miał do zaoferowania opowieść, która zaangażuje widza.

Problem uzależnienia ukazany jest w sposób dojmujący, bez moralizatorstwa, ale i bez operowania sugestywnymi obrazami, to raczej wnikliwe studium problemu ukazujące stopniowy rozkład bohatera.

Klasyczna i emocjonalna opowieść o przyjaźni, ubrana w szaty kina przygody z lat 80. Filmowe Transformers w wydaniu, jakiego jeszcze nie widzieliście: skromne, kameralne, bez przeładowania CGI i wybuchów, skupiające się na relacjach bohaterów i historii.

Miejscami kulejące i dalekie od nazywania go arcydziełem, ale jednak odświeżające gatunek kino. Ma swoje momenty, potrafi wystraszyć, zaskakuje nietypowym ujęciem konwencji.

Najlepszy jak do tej pory solowy film poświęcony temu bohaterowi. To zupełnie inna produkcja niż poprzednie dwie - całkowicie odmieniono stylistykę i przesunięto akcent na warstwę humorystyczną. Choć niestety nie będzie to produkcja, którą zapamiętamy na długo, zabawa w trakcie seansu jest przednia.

Nijaka fabuła i kiepsko zrealizowane sceny akcji, którymi film miał przecież stać, są gwoździem do trumny. To kino pretensjonalne i bardzo złe na wielu płaszczyznach.

Kino nudne, sztampowe, nieumiejące wykorzystać potencjału kobiecej bohaterki, zanurzone w stereotypach.

Pusty, pozbawiony skrupułów zapis brutalnej gry, który nie wiadomo czemu ma służyć. Zupełnie bezwartościowa produkcja.

Barwny teledysk, który musi trwać dwie godziny, a starczyło mu polotu zaledwie na kilka minut.

Pusty, pozbawiony skrupułów zapis brutalnej gry, który nie wiadomo czemu ma służyć. Zupełnie bezwartościowa produkcja.

Kino nudne, sztampowe, nieumiejące wykorzystać potencjału kobiecej bohaterki, zanurzone w stereotypach.

Barwny teledysk, który musi trwać dwie godziny, a starczyło mu polotu zaledwie na kilka minut.

Całość jest zabawna, brutalna i widowiskowa. Z uwagi na przemoc nie będzie to rozrywka dla dzieciaków, ale starsi miłośnicy blockbusterowej rozwałki powinni być zadowoleni.