Narodziny gwiazdy

Bawi, wzrusza, denerwuje i wywołuje całą gamę różnych emocji, które powinny pojawiać się przy dobrych produkcjach.

Nie ustrzega się błędów w postaci nierównego tempa, a także całkiem sporej ilości banałów. Na niedociągnięcia można jednak przymknąć oko, bowiem w zamian dostajemy kapitalną muzykę, niezwykle autentyczny duet aktorski oraz prawdziwe emocje.

To emocjonalny walec, który może powalić najbardziej cyniczne jednostki. Na ten moment najlepszy film roku. Niedobitki powinny być wreszcie przekonane, że Lady Gaga jest pełnokrwistą artystką z ogromnym talentem. Chapeau bas!

"Narodziny gwiazdy" oficjalnie otworzyły American Film Festival i autentycznie mnie zachwyciły, poruszyły i porwały. Wszystko zagrało w tym filmie idealnie, a Lady Gaga i przede wszystkim Bradley Cooper spisali się w swoich rolach wybitnie.

To dla Bradleya Coopera debiut-marzenie: nie dość, że z miejsca stał się jednym z najbardziej chwalonych reżyserów tego roku, to jeszcze sam siebie poprowadził do stworzenia znakomicie skonstruowanej, pełnej głębi kreacji aktorskiej.

Obraz zostaje zamknięty w całości i nie ma mowy o niedomówieniach fabularnych. Bradley Cooper wraz z Lady Gagą odwalili kawał dobrej roboty.

Cały film jest niezwykle przehypowany, zdecydowanie nie dorasta temu co o nim mówią krytycy w USA. Oni po prostu kochają Coopera. Ja natomiast kocham Lady Gagę i sądzę, że nie jestem jedyny. Dla jej talentu, genialnych ról Coopera i Elliotta i cudownych piosenek warto spojrzeć na Narodziny gwiazdy.

To w gruncie rzeczy prosta historia miłosna wpisana w ramy tragedii, rozgrywająca się w świecie show-biznesu. Przynosi kojące, bezpieczne uczucie obcowania ze znajomą opowieścią i jej bohaterami. Jest jak prosta, zgrabna, melodyjna piosenka z przewidywalną progresją akordów - i najlepiej sprawdza się, gdy nie próbuje być niczym więcej.

Każdy powinien znaleźć w tym filmie coś dla siebie. Uniwersalna, dobrze poprowadzona i zagrana historia.

Baśń o miłości i drodze do kariery, gdzie pozornie idealne życie zderza się z brutalną rzeczywistością. Pełna emocji opowieść ukazana oczami Bradleya Coopera to swoiste arcydzieło pełne dobrej muzyki w wykonaniu utalentowanych ludzi.

Bradley Cooper nie mógł wymarzyć sobie lepszego reżyserskiego debiutu. To się nazywa prawdziwe narodziny gwiazdy.

Każde pokolenie, zaczynając od pierwszej wersji filmu z 1937 roku, zasługuje na swoją wariację na temat ponadczasowego uczucia - nasi rodzice mieli Barbrę Streisand i Krisa Kristoffersona, a my mamy Lady Gagę i Bradleya Coopera. I wierzcie mi, tego duetu nie zamieniłabym na żaden inny.

Okazuje się, że piosenkarka potrafi zagrać, a znany aktor zaśpiewać. I to jak! Wspaniały soundtrack również broni się sam. To taki film, który nikogo nie oszukuje, dlatego podoba się krytykom i chwyta za serce widzów.

Narodziny gwiazdy są mimo wszystko filmem udanym. Jest to dobry romans ze świetną ścieżką muzyczną i aktorstwem z naprawdę wysokiej półki.

Produkcja zdecydowanie warta uwagi. Mimo pewnego niedosytu, uważam, że dla rewelacyjnej Lady Gagi oraz kilku naprawdę świetnych piosenek, jest to obowiązkowa pozycja w kontekście zbliżających się Oscarów, gdyż film ten może odnieść podczas nich znaczący sukces.

Widz będzie podskórnie czuł, że to miłość niemożliwa: pozornie różni ich wszystko, od zaplecza emocjonalnego, statusu społecznego po marzenia. Łączy muzyczna wrażliwość, dzięki której przenoszą się w inny wymiar. Pytanie czy dźwięki będa na tyle silne, że związek przetrwa? Dalsza, pełna wzlotów i upadków historia protagonistów niejednego z nas doprowadzi do wzruszenia.

W "Narodzinach gwiazdy" pomimo więc dość z pozoru banalnej, standardowej i bardzo naiwnej fabuły pojawia się wiele mądrości życiowych, a przede wszystkim to niezwykłe doznanie emocjonalne, z fantastycznym popisem aktorskim i reżyserskim Bradleya Coopera, zaskakująco bardzo dobrą rolą Stefanie, szczerymi emocjami i w tym wszystkim także z przepięknymi piosenkami.

"Narodziny gwiazdy" nie wprowadzają do kinematografii nic nowego, to po prostu kolejny muzyczny melodramat, pełen banałów wałkowanych od lat. Nie zmienia to jednak faktu, że produkcja hipnotyzuje i nie pozwala oderwać wzroku od ekranu. To film wzruszający, chwytający za serce i choć banalny to przez długi czas pozostaje w głowie, podobnie jak muzyka w nim zasłyszana.

To kompilacja znanych motywów z filmów, gdzie miłość, kariera i sława krążą wokół siebie. Ale jest to na tyle porządnie wykonane, świetnie zagrane i zaśpiewane, że chce się tego oglądać.

Szkoda jedynie, że nie udało się tego wszystkiego spiąć w spójną filmową całość bez wymuszonej ckliwości i przeładowanego melodramatyzmu. Role życia Coopera i Gagi nie pozwalają jednak przejść obojętnie obok "Narodzin gwiazdy".

Sprawnie zrobiony film ze świetnymi piosenkami i bardzo dobrą parą Lady Gaga - Bradley Cooper.

To film staroświecki w najlepszym sensie tego słowa: być może nieco naiwny, nieco bajkowy, nieco nierealny, ale przy tym pozbawiony ironii, rozgrzewający serca i zwracający wiarę w czystość ludzkich uczuć.

Film ogląda się z przyjemnością przede wszystkim dzięki parze odtwórców głównych ról. Nawet jeśli fabuła wydaje się momentami naiwna i zbyt pośpiesznie opowiedziana, ekranowa chemia między Cooperem a Gagą wynagradza wiele.

Warto Narodziny gwiazdy obejrzeć w kinie, bo jest to film wręcz ociekający świetnymi sekwencjami muzycznymi. Trzeba przy tym podkreślić, że zamiast rozrywać fabułę na oddzielne segmenty, stanowią świetne spójniki pomiędzy poszczególnymi elipsami czasowymi.

Nawet pomimo swoich mankamentów, to film, który wielu z nas zabierze w emocjonalną podróż. Na jej końcu czekają łzy wzruszenia i przejmujący niepokój, obok którego nie sposób przejść obojętnie.

Choć dostrzegam w najnowszej wersji Narodzin gwiazdy wiele zalet, film posiada niestety wady, obok których ciężko przejść obojętnie.

Cooper i wokalistka potwierdzili tylko swoją artystyczną wrażliwość i pokazali, że proste historie potrafią być naprawdę wzruszające. A że jest banalnie i z dużą sentymentu - z tego przecież słynie Hollywood.

Ma wiele cech poprzednich filmów, ale też kilka własnych, które jeszcze bardziej sprawiają, że ten film wzrusza, pozwala się mocniej skupić jak żaden inny wcześniej.

Narodziny gwiazdy są filmem wiarygodnym, to trzeba przyznać. Dobrze zagranym, pomysłowo nakręconym, dobrze zainscenizowanym. Jednak to bardziej historia faceta, który nie radzi sobie z nałogami, niż rodzącej się gwiazdy.

Wbrew pozorom, Narodziny gwiazdy nie są tylko ładną laurką o burzliwej miłości, pozwalającą na chwilę zatracić się w wirze wielkiego uczucia. Film ma też co nieco do powiedzenia o kondycji osoby zwanej celebrytą w dzisiejszym świecie, a także rzuca bardzo ciekawe spojrzenie na przemysł rozrywkowy.

Pierwsza godzina "Narodzin gwiazdy" to najwspanialsza rzecz, jaką udało mi się zobaczyć podczas tegorocznego American Film Festival. Natomiast pozostała część filmu, wraz ze zbyt nagłą i przez to psychologicznie mało wiarygodną przemianą głównej bohaterki, traci sporo na filmowej magii, której nie odzyskuje już do samego końca.

Debiut reżyserski Bradleya Coopera można określić jednym słowem jako solidny. Dość mało emocjonalne określenie jak na ciarki, które towarzyszyły mi w niektórych scenach, jednak właśnie taką beznamiętność odczuwałem opuszczając salę kinową.

Narodziny gwiazdy to film, który wzrusza, choć nie angażuje, wpada w ucho, ale nie zapada w pamięć. Dobry występ aktorski, świetna ścieżka muzyczna oraz solidny warsztat powinien składać się na naprawdę wysoko ocenianą produkcję.

Bardzo dobre aktorstwo pary głównych bohaterów, intrygujące zdjęcia i muzyka sprawią, że na pewno niebawem zostanie obsypany licznymi nagrodami. Szkoda tylko, że scenariusz tak bardzo nie lubi swojej bohaterki.

Być może nie pasuje do festiwalowych realiów, ale na pewno sprawdzi się na repertuarowych seansach jako poruszająca historia o blaskach i cieniach sławy oraz miłości.

Cooper popełnia jeden z największych błędów debiutanta i chce ująć w swym dziele zbyt wiele tematów. Im dłużej trwa jego film, tym bardziej jego konstrukcja się sypie. Ostatecznie cierpi na tym główna oś fabuły, czyli tragiczna miłość Ally i Jacksona. Na szczęście "Narodziny gwiazdy" podtrzymują bardzo dobre występy aktorskie oraz świetne sceny koncertów.

Po upłynięciu pierwszych trzydziestu minut produkcji każdy element przestaje nas zaskakiwać i zostajemy tylko sam na sam z wybitną Gagą. Niestety, nawet taka rola nie może obronić całej produkcji, a w finalnym rozrachunku ta okazuje się co najmniej mierna.

Skłamałbym twierdząc że jego Narodziny gwiazdy to wielkie, angażujące dramaturgicznie kino. Fabularnie jest to raczej wtórna historia, miejscami naiwna i pozbawiona właściwego tempa. Ale i tak jestem pewien że ją pokochacie, bo ta uniwersalna opowieść po prostu zawsze działa.

Pod wieloma względami "Narodziny gwiazdy" przypominają "Pierwszego człowieka". Techniczna wprawność reżysera, świetne zdjęcia, zręczny montaż nie potrafią ożywić słabego materiału. W obydwu produkcjach brakuje ciekawej historii.

"Narodziny Gwiazdy" Coopera kreują w wielu miejscach przekłamany, w innych niepełny obraz kulis współczesnego show biznesu. Ciężko brać to na serio i czerpać z tego jakąkolwiek wartość poznawczą. A jeśli ten aspekt filmu tak wyraźnie fałszuje, to ta produkcja pozostaje tylko tym konwencjonalnym, łzawym melodramatem.