-
63recenzje
-
63oceny
-
43pozytywne
-
20negatywnych
-
6.4średnia
-
68%pozytywnych
-
1.2odrębność
Najczęstsze gatunki, kraje i dekady
Ostatnio zrecenzowane
-
4.5
Wszyscy bohaterowie "Undercover Angel" żyją w świecie, któremu organizacja MPAA przyznałaby kategorię "G" - bez ograniczeń wiekowych i bez sensu. Film nie ma nic wspólnego ze światem realnym, i to nie tylko dlatego, że szefem Henry'ego jest Dobry Pasterz i Pan niebios.
-
6.5
Naturalistyczne zdjęcia Waylanda Bella nasuwają skojarzenia z takimi tytułami, jak "Powrót" Andrieja Zwiagincewa, "Euforia" Iwana Wyrypajewa czy "Jak spędziłem koniec lata" Aleksieja Popogrebskiego. Kopturevskiy upodobał sobie panoramiczne, obserwacyjne ujęcia gór, łąk i jezior, które, w unieruchomieniu, potrafią zajmować obszar ekranu przez dobrą minutę i zbliżają "Syberię" do nurtu slow cinema. Surowy ekosystem jest w filmie cichym obserwatorem ludzkiej tragedii.
-
5
Historia w "15 latach" jest minimalistyczna, pozbawiona głębszej puenty, a Hadadi, jako reżyser, wykazuje rozczarowującą bierność. Jeśli ktoś ratuje film, z pewnością będzie to Oded Leopold. Jego rola odznacza się arbitralnym, pełnym temperamentu charakterem, a Yoav - choć niedoskonały - pozostaje intrygującą postacią.
-
7
Prosta i uniwersalna historia o wolności wyboru, budowaniu tożsamości oraz otwieraniu się na świat - jak brutalny by nie był. Dobra propozycja dla fanów "Girl", "Mandarynki" i "Przygód młodego wilkołaka". W pierwszym z filmów rolę transdziewczyny zagrał cispłciowy mężczyzna. Tutaj ujawnia się przewaga "Loli" nad "Girl": postać tytułową gra bowiem aktorka otwarcie deklarująca przynależność do środowiska LGBTQ - i ten aspekt filmu zdecydowanie warto pochwalić.
-
10
Wybitny przedstawiciel kanonu New Queer Cinema i najbardziej intymny road movie lat 90. Da się odczuć w "Moim własnym Idaho" ducha awangardy. Van Sant stawia na heterogeniczny sznyt wizualny, chętnie tnie sceny w najmniej oczekiwanych momentach i przerywa je kolorowymi planszami tekstowymi. Miesza rozmowy o wszystkim i niczym z szekspirowsko-elżbietańskimi dialogami, standardy jazzowe przeplata z kawałkami folkowymi i pieśniami patriotycznymi. Ma też oko do ciekawych kontekstów operatorskich.
Najwyżej ocenione
-
10
Jest "Jeffrey" filmem o miłości - tej nieulękłej, o ryzyku i stawianiu czoła przeciwnościom. To projekt zabawny i krzykliwy, ale inteligentnie zwerbalizowany.
-
10
Wybitny przedstawiciel kanonu New Queer Cinema i najbardziej intymny road movie lat 90. Da się odczuć w "Moim własnym Idaho" ducha awangardy. Van Sant stawia na heterogeniczny sznyt wizualny, chętnie tnie sceny w najmniej oczekiwanych momentach i przerywa je kolorowymi planszami tekstowymi. Miesza rozmowy o wszystkim i niczym z szekspirowsko-elżbietańskimi dialogami, standardy jazzowe przeplata z kawałkami folkowymi i pieśniami patriotycznymi. Ma też oko do ciekawych kontekstów operatorskich.
-
9
Ma w sobie naturalną wiarygodność, chwilami prowadzone jest przez Labaki z dokumentalną manierą. Choć osadzone zostało w Libanie, wykazuje pewne dyskretne podobieństwo do zagranicznych nurtów i ruchów artystycznych: włoskiego neorealizmu, amerykańskiego social realism. Oczywiste są zaś konotacje łączące film z Boylowskim "Slumdogiem".
-
9
Powstał film o trudach randkowania, rzucaniu sobie wyzwań, na przemian radzeniu sobie z problemami i uciekaniu od nich. Nie ma w "All Over the Guy" bohaterów bez winy, nie ma perfekcyjnie wyartykułowanych, obliczonych na efekt przemów, które brzmią na równi sztucznie i kiczowato - à la "I'm just a girl..." z "Notting Hill". Są za to racjonalnie nakreślone postaci, otwarcie mówiące o swoich słabościach, a naturalne role aktorów sprawiają, że można się z nimi identyfikować.
-
9
W filmie Grossman maluje się portret dojrzałej artystki, która nie gna już za perfekcjonizmem, nie maskuje swoich wad, a mimo to wciąż ma bardzo dużo do powiedzenia - i, rzecz jasna, zaśpiewania. Moc "Where's Maria?" tkwi w szczegółach i w trikach operatorskich: w najazdach kamery na naturalnie piegowatą twarz Aguilery, w ujęciach na broszki z nonkonformistycznymi sloganami.
Najniżej ocenione
-
1
To przykre, że "Miłość i miłosierdzie" trafia do szerokiej dystrybucji, podczas gdy tak drapieżne i wymagające myślenia kino, jak "Assassination Nation" w całej Warszawie grane było jedynie przez Kinotekę. Wątpię jednak, by przeciętny widz kinowy był nowym dziełem Kondrata zachwycony. Przytomni kinomani są w stanie odróżnić prawdę od obłudy, a "Miłość..." − nawet jeśli pozuje na objawienie polskiej sztuki filmowej − pozostaje mielizną, która nie powinna wychylać się poza archiwa Telewizji Trwam.
-
1
Zdaje się, że fakty naukowe nie są znane twórcom - ewentualnie nie mają dla nich znaczenia. W "Nieplanowanym" stale naginana jest rzeczywistość, a podstawy wiedzy medycznej nie znalazły swojego miejsca w scenariuszu. Powstała mdła, stronnicza, topornie napisana papka, mająca wkraść się w łaski niedzielnych kinomanów i chrześcijańskich konserwatystów. Reżyserzy Solomon i Konzelman nawet nie silą się na obiektywizm, głowy mają pełne oszczerstw, a w najlepszym wypadku pomylonych frazesów.
-
1
Ostatnie minuty "Samsona" dadzą niektórym w kość − za sprawą zbędnego nihilizmu i dojmujących kreacji aktorskich też. Obrazowi nadano ton rzewny, chwilami zawodzący, ale nie dajcie się zwieść: oglądacie adaptację literatury fantastycznej, a talentów nadprzyrodzonych pozazdrościłby tytułowemu herosowi sam Wolverine.
-
2
Filmowi, który parę tygodni temu pojawił się w ofercie Netfliksa, nie bez powodu wytknięto, że promuje antyfeminizm i kulturę gwałtu. Przesłanie płynące z "365 dni" wydaje się wręcz naganne: zmuszanie kobiet do obcowania płciowego jest okej pod warunkiem, że gwałciciel to kawał przystojnego skurwysyna. Można odnieść wrażenie, że przedstawiona w filmie historia to mokry sen Lipińskiej, która emocjonalnie nie przeszła jeszcze okresu pokwitania.
-
2
Twór absolutnie oczywisty, podążający ścieżką wytartą przez kilkanaście innych produkcji z katalogu reżysera. Kręcony pod roboczym tytułem "Napastnik", równie dobrze mógłby nosić nazwę "Patryk Vega prezentuje: romantyzacja, kurwa, kibolstwa". Miało powstać kino o polskich patologiach, a wyszło z tego polskie pato-kino.
Najbardziej odrębnie ocenione
-
7
Nie wszystkie komedie muszą być wyrafinowane, nie każda z nich musi być intelektualną szaradą. "Game Over, Man!" to film idealny na późny, sobotni wieczór. Konserwatywni kinomani powinni jednak postawić na nim krzyżyk.
-
4
Wadą scenariusza są miałki przekaz oraz kiepsko zarysowane, nieforemne postacie. Duża to szkoda: zarówno Gleeson, jak i McAdams trzymają aktorski rytm, wykazując choćby idealne wyczucie gagu.
-
9
"Burleska" wymaga od swoich odbiorców dystansu − jest formą ironicznej reprezentacji i w tym kluczu powinna zostać odczytana.
-
3
"Underdog" osadzony został w świecie, w którym zwrot "ładnie w niego wjechałeś", kierowany do Kosy, nie ma podtekstu homoerotycznego. To świat, w którym największa tragedia bohatera wynika z faktu, że nie przeszedł on testów kontroli antydopingowej. To film pobrzmiewający stockowymi kawałkami, rodem z banku muzyki, pełen płytkich obserwacji, niewybrednie wyreżyserowany. Żałuję, że poświęciłem mu dwie godziny swojego czasu.
-
1
Ostatnie minuty "Samsona" dadzą niektórym w kość − za sprawą zbędnego nihilizmu i dojmujących kreacji aktorskich też. Obrazowi nadano ton rzewny, chwilami zawodzący, ale nie dajcie się zwieść: oglądacie adaptację literatury fantastycznej, a talentów nadprzyrodzonych pozazdrościłby tytułowemu herosowi sam Wolverine.
