Jeszcze jest czas

To nostalgiczna opowieść o przemijaniu i o tym, jak trudne może ono być dla człowieka, który, przyzwyczajony do decydowania za innych, powoli staje się coraz bardziej od innych zależny. Jest to także ciekawe studium różnic międzypokoleniowych i zmian, jakie w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat zaszły w społeczeństwie oraz problemu komunikacji między osobami o skrajnie różnych światopoglądach.

Film o nieidealnej, toksycznej rzeczywistości i trudnej relacji dręczyciel-osoba dręczona. O wybaczaniu, szukaniu ukojenia i wewnętrznego spokoju. O chęci zamknięcia za sobą traumatyzującego rozdziału w życiu.

W rezultacie otrzymujemy film, który pod powierzchnią rodzinnego dramatu skrywa bardzo toporny komentarz społeczno-polityczny, jednoznacznie piętnujący toksyczną męskość i przeciwników liberalnych polityków. Nie byłoby w tym niczego złego, gdyby nie fakt, że filmowy macho został przedstawiony wręcz karykaturalnie, a przez to mało wiarygodnie.

Pod względem realizacji film bywa nierówny, co może wynikać z krótkiego czasu zdjęciowego i niewielkiego budżetu. Świadczy jednak o twórczej zręczności Mortensena, która w bardziej komfortowych warunkach pewnie szerzej rozwinęłaby skrzydła.

Ci, którzy będą oczekiwać po debiucie Viggo Mortensena jakiegoś kompleksowego obrazu Stanów Zjednoczonych pod rządami jeszcze Donalda Trumpa, będą rozczarowani. Niezależnie jednak od tej konstatacji, to w dalszym ciągu wyborne angażujące emocjonalnie kino.

Wartościowe kino o pozbawionej wdzięku starości i przepracowywaniu bolesnych traum, a przy tym aktorski popis Lance'a Henriksena.