-
509recenzji
-
507ocen
-
320pozytywnych
-
187negatywnych
-
6.1średnia
-
63%pozytywnych
-
1.0odrębność
Najczęstsze gatunki, kraje i dekady
Ostatnio zrecenzowane
-
6.5
Nie jest filmem zaangażowanym politycznie. Przeciwnie: zamiast wikłać widza w swoją ideologię, Jones i Brown postawiły na dobrze znaną, slasherową narrację. Ich projekt to na równi hymn opiewający kobiecą siłę oraz kolejny teen horror, w którym nieodpowiedzialne dzieciaki mierzą się z niezrównoważonym mordercą. Wszystko jest możliwe: quasi-matriarchalne zrywy w podgatunku slashera też.
-
7
Skrzyżowanie "Midsommar" z "Opowieścią podręcznej", nihilistyczne spojrzenie na patriarchalną dominację i toksyczną męskość, która zatruwa sens istnienia obu, tak naprawdę, płci. Szumowska podejmuje temat męskiego uprzywilejowania i fantazji o bezwzględnej uległości kobiet, w finale pozwala na szczęście zawalczyć jagniętom o swoje. Film jest wyrafinowany formalne, zwraca uwagę za sprawą trików operatorskich, a jego strunowa ścieżka dźwiękowa, choć minimalistyczna, ma potężną siłę oddziaływania.
-
6.5
Horror przyjemnie zły, dla niektórych będzie stanowił guilty pleasure, dla innych - po prostu okazję do bezwstydnej, filmowej zabawy. Sceny jak ta, w której niedźwiedź walczy z mordercą i jest dopingowany przez potencjalną ofiarę, świadczą o szansie "Berserkera" na stanie się dziełem kultowym. Film jest wzorową tandetą: często nieudolnie zainscenizowaną, marnie zagraną, ale o mocno rozrywkowym potencjale. Jefferson Richard to rzeczywiście cool dude.
-
3
W jednej jedynej scenie z udziałem rumuńskiego championa sportów sylwetkowych kulturystyka potraktowana zostaje ciut głębiej niż wcześniej, a guru z Europy poucza Mike'a: "kiedy twój ból staje się przyjemnością, wygraną masz w kieszeni". Bohaterowie filmu może nie do końca zasługują na miano masochistów, ale będą nimi wszyscy, którzy spędzą z "No Pain..." więcej niż kwadrans.
Najwyżej ocenione
-
10
Film jest przyziemny, a Rudnick spogląda na dylematy bohaterów trzeźwym okiem. Nazwanie "Jeffreya" komediodramatem "gejowskim" byłoby niedopowiedzeniem. Konstrukcja projektu pozwala kolejnym postaciom prowadzić historię do przodu - umożliwia to "character-driven plot". Protagoniści - dobrze przez nas poznani - zdobywają nasze serca. Co rusz burzona jest czwarta ściana, za sprawą tego zabiegu przeżywamy konflikty emocjonalne bohaterów.
-
10
Pod fałszywie ordynarną powłoką kryją się tu pokłady bardzo wyrafinowanych znaczeń.
-
10
Kubrick dobrze postąpił, adaptując powieść Kinga "na wyrywki". Nie chciał stworzyć ekranizacji oczywistej, pedantycznie przetwarzającej książkowe wątki i dzięki temu film sprawia wrażenie ciut zdezorganizowanego. Zło w jego "Lśnieniu" jest nie tylko kuszące, ale też niepojęte, zupełnie nieobliczalne.
-
9
Ma w sobie naturalną wiarygodność, chwilami prowadzone jest przez Labaki z dokumentalną manierą. Choć osadzone zostało w Libanie, wykazuje pewne dyskretne podobieństwo do zagranicznych nurtów i ruchów artystycznych: włoskiego neorealizmu, amerykańskiego social realism. Oczywiste są zaś konotacje łączące film z Boylowskim "Slumdogiem".
Najniżej ocenione
-
1
To przykre, że "Miłość i miłosierdzie" trafia do szerokiej dystrybucji, podczas gdy tak drapieżne i wymagające myślenia kino, jak "Assassination Nation" w całej Warszawie grane było jedynie przez Kinotekę. Wątpię jednak, by przeciętny widz kinowy był nowym dziełem Kondrata zachwycony. Przytomni kinomani są w stanie odróżnić prawdę od obłudy, a "Miłość..." − nawet jeśli pozuje na objawienie polskiej sztuki filmowej − pozostaje mielizną, która nie powinna wychylać się poza archiwa Telewizji Trwam.
-
1
Zdaje się, że fakty naukowe nie są znane twórcom - ewentualnie nie mają dla nich znaczenia. W "Nieplanowanym" stale naginana jest rzeczywistość, a podstawy wiedzy medycznej nie znalazły swojego miejsca w scenariuszu. Powstała mdła, stronnicza, topornie napisana papka, mająca wkraść się w łaski niedzielnych kinomanów i chrześcijańskich konserwatystów. Reżyserzy Solomon i Konzelman nawet nie silą się na obiektywizm, głowy mają pełne oszczerstw, a w najlepszym wypadku pomylonych frazesów.
-
1
Ostatnie minuty "Samsona" dadzą niektórym w kość − za sprawą zbędnego nihilizmu i dojmujących kreacji aktorskich też. Obrazowi nadano ton rzewny, chwilami zawodzący, ale nie dajcie się zwieść: oglądacie adaptację literatury fantastycznej, a talentów nadprzyrodzonych pozazdrościłby tytułowemu herosowi sam Wolverine.
-
2
Rozpoczyna się jak archaiczny backwoods slasher, a kończy niczym sieczka z sobotniej ramówki Telewizji Puls.
Najbardziej odrębnie ocenione
-
3
Śmiesznie też nie jest, mimo zapewnień producentów i daremnych przymiarek aktorów do efektywnego żartu. Chuck Norris spędzający na ekranie pięć minut, połowę z tego opowiadając jeden ze słabszych kawałów o sobie samym, nie jest śmieszny.
-
8
Kontynuacja jest bardziej dynamiczna niż prequel, bywa soczyście sensacyjna, chwilami wręcz wykrzyczana.
-
7
Nie wszystkie komedie muszą być wyrafinowane, nie każda z nich musi być intelektualną szaradą. "Game Over, Man!" to film idealny na późny, sobotni wieczór. Konserwatywni kinomani powinni jednak postawić na nim krzyżyk.
-
4
Wadą scenariusza są miałki przekaz oraz kiepsko zarysowane, nieforemne postacie. Duża to szkoda: zarówno Gleeson, jak i McAdams trzymają aktorski rytm, wykazując choćby idealne wyczucie gagu.
