Albert Nowicki

Klimatem przywodzi na myśl produkcje spod szyldu A24. Łączy folk horror z analizą kulturowych i rodzinnych traum, zmuszając do refleksji nad tym, jak przeszłość, religia i tradycja kształtują życie. To kino wymagające, chłodne w formie, a jednocześnie emocjonalnie poruszające.

Pennywise jest tu Czymś, co balansuje między inteligentnym, okrutnym potworem a bytem niemal abstrakcyjnym - i być może starszym niż znany nam świat. On zawsze jest o jeden krok zarówno przed bohaterami, jak i widzami. I dla niego, i dla Skarsgårda, który sprzedaje tę rolę znakomicie, obejrzałbym nawet sezony cienkie jak barszcz.

Reżyser wchodzi tu w dialog z klasyką w sposób, który mógłby zawstydzić niejednego współczesnego twórcę, a najbardziej niepokojące w jego filmie są nie skrawki martwego ciała zszyte na nowo - najstraszniejszy jest człowiek i konsekwencje jego wyborów. Del Toro z precyzją chirurga obnaża mechanizmy ludzkiej pychy. Moralny ciężar książkowego pierwowzoru wykorzystuje, by zadawać pytania, które dziś wciąż brzmią aktualnie.

"Cicha noc..." jest nierówna i w sumie słabsza od reboota z 2012 roku, ale nie zabrakło tu kilku kapitalnych momentów. Ten z eksterminacją miłośników hasła "white power" to zdecydowanie highlight filmu.

Najmocniejszym atutem filmu są świetnie wyreżyserowane, slasherowe sekwencje, z których dwie wyróżniają się szczególnie: scena w motelu oraz brutalny epizod w domku gościnnym burmistrza. "Silent Night" może pochwalić się mocną realizacją techniczną i atrakcyjną kompozycją kadrów. Zdjęcia bazują na intensywnie świątecznej palecie kolorów, co dodaje filmowi wizualnej elegancji. Atutami są też przemyślana praca kamery oraz kilka fajnie bad-assowych ujęć na operującego toporem Mikołaja.

Trash dla samego trashu to nie jest zły kierunek, ale niech dany film będzie śmieciem chociaż trochę ciekawym, a nie "Morderczymi zabawkami".

Realizacja pozostawia sporo do życzenia, a film wygląda jak taniocha z półki direct-to-video.

W najlepszym wypadku zmarnowany potencjał, a w najgorszym - zupełna strata czasu.

Są filmy złe, są filmy bardzo złe, a potem jest "Cicha noc, śmierci noc II". Ten nieśmiertelny "horror" z 1987 roku to podręcznikowy przykład kina typu "so bad it's good" - dzieło nieskładne, na wskroś amatorskie, chwilami żenujące, a jednak uwielbiane. Osobiście stawiam ten tytuł na równi z takimi klasykami, jak "Przygody Herkulesa", "Zoltan, pies Draculi" czy "Skowyt 2: Twoja siostra jest wilkołakiem" - to idealna propozycja na bad movie night.

Udany horror i solidny start w reżyserskiej karierze Chrisa Stuckmanna, którego warto docenić za odwagę w mieszaniu konwencji i podgatunków. Mimo statusu debiutanta pokazuje on, że rozumie mechanikę strachu i potrafi przełożyć ją na język kina. Chyba każdy znajdzie tu coś dla siebie - mnie osobiście film przekonał jako mieszanka paradokumentu z true-crime'owym horrorem.

Już przed premierą pojawiły się głosy oburzonych widzów, chcących zbojkotować film jako "bezczelne satanizmy" i "atak na katolicką wiarę". Sam "Syn przeznaczenia" nie jest tak ciekawy, jak pieniactwo, które wywoła, ale warto pójść na niego do kina. Choćby po to, by symbolicznie stanąć po stronie wolności artystycznej i przypomnieć, że to widz - nie wściekły tłum - powinien decydować, co chce zobaczyć na dużym ekranie.

"Cicha noc..." to bez wątpienia klasyk kina exploitation. Mógłby być bardziej perwersyjny, krwawszy i straszniejszy, ale przecież nie każdy holiday horror może udać się tak, jak np. "Moja krwawa walentynka". To wciąż slasher brutalny, surowy i bardzo sleazy - zupełne zaprzeczenie wszystkich tych mdłych bożonarodzeniowych pierdół, które co roku zalewają stacje telewizyjne i platformy streamingowe. Zróbcie sobie dobrze i w tym roku okres świąteczny spędźcie z Billym Chapmanem.

Czynnik ludzki dominujący w "Czarnym telefonie" - był to przecież horror zbudowany na emocjach i realnym strachu przed człowiekiem - w sequelu zastąpiony zostaje przez paranormalno-slasherowe zrywy. "Black Phone 2" to wariacja nadnaturalnego kina grozy z nurtem stalk n' slash, a Grabber wraca w niej jako mściwy demon - wyśniony zabójca à la Freddy Krueger.

"Czarny telefon" nie potrzebuje fajerwerków, by zostać z widzem na dłużej - wystarczy mu gęsta atmosfera, świetne aktorstwo i pewna ręka reżysera.

To miał być, według zapowiedzi, mroczny thriller psychologiczny o starciu piosenkarza z depresją i obłąkaną fanką. Miał być, ale nie jest, bo finalnie otrzymaliśmy afabularną wydmuszkę rozciągniętą do formy mdłego, 105-minutowego teledysku. Tesfaye nie ma nic do powiedzenia jako scenarzysta, nie ma wyczucia dramaturgii ani oka do inscenizacji, jest żadnym aktorem i do tego przecenia swoje zdolności jako wokalista.

Jeśli warto obejrzeć tę dziwną, średnio udaną psychodramę, to dla wspaniałego Willema Dafoe, który jak zawsze hipnotyzuje na ekranie.

To naprawdę frustrujące, że prosta historia, jaką "Hell House LLC" było w swej pierwszej odsłonie, utonęła w meandrach niepotrzebnie rozbudowanego lore'u - ta decyzja była dla serii ostatnim gwoździem do trumny. Sequel ani nie straszy, ani nie angażuje i chyba dobrze, że ma być finałem tej historii.

"Bone Lake" przypomina, że horror może być przenośnią dla bardzo uniwersalnych problemów, a nawet pękniętym lustrem odbijającym brzydką prawdę o świecie, ludziach - o nas. To świetna propozycja dla widzów, którzy cenią odważne, świadome kino gatunkowe. A ujęcie na twarze bohaterów, towarzyszące napisom końcowym? Przecież to laurka dla finałowej sceny z "Absolwenta" Mike'a Nicholsa. Głowę Mercedes Bryce Morgan zaprzątają tylko najlepsze inspiracje.

Sequel uparcie próbujący poszerzyć mitologię cyklu. Choć celuje wyżej niż poprzednik, na co wskazują zawarte w nim sceny flashbacków, wydaje się tonalnie pogubiony.

Zbyt wiele tu intencji, zbyt mało konsekwencji. Torrone ma dużo pomysłów, czasem naprawdę niezłych, ale nie potrafi skleić z nich spójnego filmu.

Nie wszystko musi zostać wyjaśnione i horrory budowane na niedopowiedzeniach potrafią straszyć najbardziej. Ale nie w tym przypadku. Po seansie czułem niedosyt.

W historii serii pojawiło się paru marnych aktorów. Żaden nie był tak pociesznie tragiczny w swym aktorzeniu, jak Busta.

"H20" dowodzi, że siła sequela nie tkwi w rozmachu, lecz w precyzji. Zamiast gubić się w nadmiarze wątków, film stawia na dobry rytm, na prosty, ale trafiony pomysł, kreatywne kille i wyrazistą postać centralną. To typ kontynuacji, która nie tylko szanuje oryginał, ale też daje mu nowe życie. Super, że twórcy kompletnie odcięli się od "Halloween 6" i zamiast na chaotyczną mitologię postawili na emocje oraz bohaterkę.

Scenariuszowy chaos, pogmatwane wątki i Paul Rudd nieudolnie naparzający się z Michaelem Myersem - tak można w telegraficznym skrócie podsumować "Halloween 6".

Piąta odsłona sagi o zabójcy w białej masce może nie należy do najwyżej ocenianych, ale ma w sobie coś, co sprawia, że wracam do niej z sentymentem. Jej głównym atutem jest bardzo dobrze zaakcentowana jesienna aura. Do tego ton jest mroczniejszy niż w "czwórce", a całość wyróżnia się zaskakująco gotyckim klimatem. I wiecie co? Hejtujcie i mnie, i ją do woli, ale ja naprawdę lubię Tinę Williams.

Jasne, film nie jest ani trochę oryginalny, ale nie musi być, bo ogląda się go dobrze, nie przynudza, jest stylowo nakręcony i atrakcyjnie skadrowany.

Wątki psychologiczne i symboliczne są tu najbardziej intrygujące, lecz nie zostały przez twórców odpowiednio poprowadzone. Braki narracyjne i scenariuszowe próbuje maskować wizualny przepych. Uwagę zwraca też finał - absurdalny, przeszarżowany, trochę w stylu "Substancji", jednak ani trochę tak kompletny, ani trochę tak genialny w swym obłędzie. Nie zazębia on całej historii, jeśli już, to mnoży pytania.

Tempo filmu jest tu żwawsze, sceny eksplozji i ucieczek samochodowych trochę przeczą korzeniom serii i finezji Carpentera, ale są dobrze wyreżyserowane - Dwight H. Little, twórca filmu, zrobił później karierę w kinie akcji. Nawet carpenterowskim akordom na ścieżce dźwiękowej podkręcono intensywność i podsycono je mocniejszymi syntezatorami.

Scenariusz jest chaotyczny i dziurawy, dialogi są mdłe, tempo akcji bywa zbyt powolne, a reklama "Silver Shamrock" to irytujący earworm. Klasycznie halloweenowa atmosfera gdzieś się tu zgubiła, eksperyment na marce okazał się nietrafiony. Jest tu parę świetnych momentów wizualnych, ale to za mało by uciągnąć cały film, momenty te giną w morzu słabości.

"Halloween 2" to kapitalny sequel. Film stara się zachować klimat oryginału, poziomem odstając od niego tylko nieznacznie - nie jest więc dziełem wybitnym, ale cholernie blisko mu do tego.

Filmy jak ten udowadniają, że w dobrych rękach format found footage wcale nie musi być ograny i wysłużony. Sequel jest diabelnie zabawny, nakręcony z pazurem, zapewnia dużo splatterowej frajdy. Jest bardzo mean-spirited - i ma to być komplement.

Film ocieka wysokim budżetem, jego zdjęcia, scenografia i kostiumy robią robotę, całość jest wizualnie autentyczna - przystająca do czasów, w których osadzono akcję - ale nie przyszedłem tu piać nad natapirowanymi fryzurami i old-schoolową modą, tylko żeby się bać. A strachu i napięcia w tym niewiele.

Pete Davidson wkracza do świata dalekiego od komedii, z których był dotąd znany. Dzięki występowi w "The Home" tym razem próbuje sił w pierwszej totalnie dramatycznej roli. Jako Max - grafficiarz odbywający społeczną służbę w domu seniora - gwiazdor "SNL" mierzy się z wyzwaniem, które wymaga od niego wiarygodności w trochę mroczniejszym rejestrze i emocjonalnej intensywności. A te dalekie są od jego dotychczasowego emploi.

Film wyróżnia się dzięki brawurowej realizacji, która łączy elementy niepohamowanej grozy, surrealistycznego koszmaru i żelaznej dramaturgii ze szczyptą humoru i sprytnie wplecionym komentarzem społecznym. To horror mroczny, niepokojący, a zarazem zaskakująco zabawny - i zawsze nieprzewidywalny, kręcony z odwagą i chęcią przekraczania granic. Jedna z największych sensacji roku i powód, by wierzyć, że Zach Cregger wyrasta na mistrza współczesnego horroru.

Reżyser kładzie nacisk na gęsty klimat, psychologię postaci i sznyt wizualny, tworząc dzieło, które bardziej przypomina art-house'owy eksperyment niż standardowy horror klasy "B". Nie każdy pochwali jego wizję: fani bebechów uznają, że zabójstwa nie są zbyt krwawe, inni mogą narzekać na nierówne tempo. Ale ci, którzy potrafią docenić kino grozy jako sztukę kreowania przestrzeni i nastroju, znajdą w "Just Before Dawn" perełkę - niedoceniony slasher, który zasługuje na miejsce w kanonie gatunku.

Film przeszedł ponoć przez piekło na etapie postprodukcji, na szczęście jednak trafia wreszcie do kin. I z zadania wyprawienia go w drogę na duże ekrany twórcy wyszli obronną ręką - jest to horror nienaganny z technicznego punktu widzenia, a zwłaszcza bardzo kreatywnie zmontowany. Podtrzymuje on nazwisko Bartosza M. Kowalskiego na językach fanów horroru i pozwala wierzyć, że kolejnym swoim projektem reżyser znów nas nie rozczaruje.

Brawurowy, bardzo osobisty, emocjonalnie bezkompromisowy debiut. Reżyser Michael Shanks udowadnia, że nie tylko zna się na kinie gatunkowym, ale ma też coś do powiedzenia w kwestii współczesnych relacji. Groza, cielesność i miłość zderzają się tu w sposób ekstremalny. A fakt, że bohaterowie filmu to para bezdzietnych - i zadowolonych z bezdzietności - lewaków, jest tylko wisienką na torcie.

Kultowy teksański zabójca powrócił na ekrany po raz siódmy, znów przybierając nowe oblicze. Tym razem było to oblicze hańby i skrajnego materializmu producentów, którzy dokonali prawdziwej profanacji na zapoczątkowanej przez Hoopera serii.

Reżyser Gerard Johnstone świadomie porzuca horrorowe korzenie na rzecz dynamicznego połączenia akcji, fantastyki naukowej i kampowego humoru. Jego sequel jest lekki i efektowny, dryfuje bardziej w kierunku kina rozrywkowego à la "Terminator 2".

Nowy "Koszmar" bywa chwilami zbyt głośny, na siłę upiększony i zbyt zadowolony z siebie, ale trudno odmówić mu rozrywkowego potencjału. To solidny legacy sequel i propozycja w sam raz na letni seans z przymrużeniem oka. Biorąc pod uwagę scenę towarzyszącą napisom końcowym - z bardzo dziarskim występem cameo - seria zyskała swoje drugie życie.

Kontynuacja może pochwalić się lepszym miejscem akcji, żwawszym tempem i pokaźniejszym body countem. Do tego więcej tu humoru i kampu. "Koszmar następnego lata" to film, który zna swoje miejsce w slasherowej hierarchii i wcale się go nie wstydzi - przeciwnie, twórcy obracają gatunkowe klisze na swoją korzyść, a nawet uderzają w autoironiczne tony.

Dziś to już nie tylko produkt będący znakiem swych czasów - to świadectwo tego, jak atrakcyjna potrafi być klasyka gatunku.