Albert Nowicki

Pennywise jest tu Czymś, co balansuje między inteligentnym, okrutnym potworem a bytem niemal abstrakcyjnym - i być może starszym niż znany nam świat. On zawsze jest o jeden krok zarówno przed bohaterami, jak i widzami. I dla niego, i dla Skarsgårda, który sprzedaje tę rolę znakomicie, obejrzałbym nawet sezony cienkie jak barszcz.

Jako telewizyjny fenomen serial utrzymał swoją pozycję przez trzy sezony, lecz dziełem zabawnym, wzruszającym, przemyślanym, pokręconym, prowokującym permanentny uśmiech na twarzy, stanowiącym potrzebną każdemu ucieczkę od rzeczywistości, wreszcie istotnym kulturowo pozostał przez sezonów sześć.

Cały pierwszy sezon "American Horror Stories" był fajną rozgrzewką przed nadchodzącym "Double Feature" - 10. serią bazowego "AHS". Był krwawym, napastliwym widowiskiem w stylu "starej szkoły" Ryana Murphy'ego. "Game Over" na pewno nie jest najlepszym odcinkiem tej nierównej całości.

Zakończony w ubiegłym tygodniu, dziewiąty sezon "American Horror Story" okazał się dokładnie tym, czego od początku oczekiwaliśmy: piękną odą dla filmowego slashera. Czasem zanadto absurdalną, kiedy indziej komplikującą proste wątki, ale w finalnym rozrachunku przynoszącą mnóstwo pierwszorzędnej rozrywki. Po schizofrenicznej "Apokalipsie", która próbowała zamknąć w jednym scenariuszu trzy osobne historie, "1984" wrócił na właściwe tory.