Frankenstein

Wizualnie olśniewająca i głęboko humanistyczna interpretacja klasycznej historii. Guillermo del Toro z charakterystyczną dla siebie wrażliwością łączy gotycki horror z refleksją nad samotnością, stwórcą i potworem w każdym z nas. To poetyckie, mroczne kino, które zachwyca formą i porusza emocjonalnie do samego końca.

Del Toro ma rękę do filmów o potworach, to mu trzeba zostawić, jego gotycka baśń to piękna i poruszająca opowieść o dramacie odrzucenia i bólu samotności oraz poszukiwaniu miłości i akceptacji. Wizualnie zachwyca a i aktorsko stoi na przyzwoitym poziomie. Było już tych ekranizacji sporo ale ta jest wyjątkowo ładna. Polecam.

Ale że potwór ma ładniejsze zęby niż ja i jest przystojniejszy? Ej! Co do...

Klimat gotycki wymieszany z baśniowym ze szczyptą steampunku aż wylewa się z ekranu (im większego tym lepiej). Mistrzowska reżyseria! Wizualna strona to cudo (poza komputerowymi zwierzętami)! Kostiumy aż oczu nie można oderwać!

Ale poza głównymi aktorami, na drugim planie nie wyróżnia się zbytnio nikt, choć wszyscy ładnie wyglądają w strojach epoki. Wstęp niesamowity. Środek dłużyzny. Finał smutny i mroczny.

Film daje widzowi dokładnie to, czego można oczekiwać i jest konsekwentny. Del Toro zabiera do swojego świata, serwuje piękną, mroczną baśń i doskonale wie jak budować świat i jego zasady bez zbędnego unowocześniania. Fantasy w którym można przez 2,5 godziny zapomnieć o otaczającym świecie.