Lśnienie

Zdjęcia, muzyka, aktorstwo, reżyseria i niepowtarzalna atmosfera. Nareszcie rozumiem, skąd tyle nawiązań, parodii, analiz i przede wszystkim zachwytów. Status filmu kultowego w pełni zasłużony.

Jack zostaje opętany przez zło, którego pochodzenia nie wyjaśniono w konstruktywny sposób i między innymi to powoduje, że jest "Lśnienie" horrorem absolutnym - surowym i enigmatycznym, mnożącym znaki zapytania.

Głównym powodem, dla którego nie uważam "Lśnienie" za dzieło wybitne jest fakt, że jako horror sprawuje się marnie.

Chciałbym powiedzieć, że Kubrick nakręcił arcydzieło, ale nie tym razem. Technicznie to perfekcja, aktorstwo też jest dość wysoki poziom, jednak jedna osoba mocno położyła ten film. Mogło być fantastycznie, a wyszło nieco ponad poziom dobry. Poza tym było kilka momentów nużących. Niemniej warto obejrzeć "Lśnienie" ze względu na realizację i poziom, który i tak dla wielu jest nieosiągalny nawet do dnia dzisiejszego.

Podobnie jak Egzorcysta Friedkina, Milczenie owiec Jonathana Demme czy też klasyczne thrillery Alfreda Hitchcocka, Lśnienie udowadnia, iż kino grozy może posiadać niemal nieograniczone artystyczne ambicje i dawać aktorom pole do popisu nie mniejsze, niż czynią to najlepsze filmowe dramaty.

Lśnienie dało nam przynajmniej 3 "naj": najpopularniejsza scena otwierania drzwi bez użycia klamki, najbardziej ikoniczny wzór dywanu i najbardziej przerażające bliźniaczki w historii kina. Dla mnie jest to też najbardziej ulubiony obraz Kubricka, choć paru jeszcze nie widziałem.

Ten film mógł być kolejną opowieścią o "złym miejscu", które doprowadza bohaterów do zguby. Dzięki wyobraźni Stanleya Kubricka Lśnienie stało się jednak horrorem wszech czasów. Film dotyka bowiem najgłębszej tajemnicy człowieka - momentu, gdy sam staje się własnym wrogiem.