SztukMix

Nie jest żadnym rozpisanym na dramatis personae traktatem filmowym, a bardziej horrorem ku przestrodze, o kulturze gwałtu i ciemnej stronie college'owego życia. To mocna pozycja wśród ostatnich filmów typu stalk n' slash - może nie perła na miarę "Pięknej i rzeźnika", ale wciąż udane, efektowne kino.

Wyszło Wrightowi neo-noir ze średniej półki, murder mystery z zagadką kryminalną, którą niektórzy rozpracują jeszcze w toku seansu. Pomaga filmowi, że doprawiono go szczyptą De Palmy, choć nie jest on równie trzymający w napięciu, jak chociażby "Body Double" - z podobnym motywem voyeuryzmu i podglądania sąsiadów.

Najciekawszy "Co widać i słychać" okazuje się właśnie, kiedy opowiada o związku skazanym na klęskę, gdy bierze pod mikroskop toksyczne małżeństwo. Nie jest równie intrygujący jako horror sensu stricto, za bardzo przypomina film Roberta Zemeckisa "Co kryje prawda".

Stawia na długie, refleksyjne ujęcia podróży Fern po kolejnych stanach: film jest prozatorski - w najlepszym ujęciu tego słowa - ale bardzo medytacyjny. Wyciszony, pełen atrakcyjnej prostoty i minimalizmu. Szarpiący za strunę emocji, ale robiący to bez wchodzenia w melodramat. McDormand tworzy w nim kreację na równi dumną i surową, dzięki której prawdopodobnie wywalczy swojego trzeciego Oscara.

Powstał na fali ruchu #MeToo, a Emerald Fennell żongluje w nim tematami ciężkiego kalibru, które najczęściej zamiata się pod przysłowiowy dywan. "Obiecująca. Młoda. Kobieta." to więc dyskurs o kulturze gwałtu, upodobaniu maczyzmu, męskiej niedojrzałości, wreszcie o emancypacji i girl power, traumie do przepracowania. Całość jest cierpka i prowokacyjna, angażująca od pierwszych do ostatnich minut.

Stawia na długie, refleksyjne ujęcia podróży Fern po kolejnych stanach: film jest prozatorski - w najlepszym ujęciu tego słowa - ale bardzo medytacyjny. Wyciszony, pełen atrakcyjnej prostoty i minimalizmu. Szarpiący za strunę emocji, ale robiący to bez wchodzenia w melodramat. McDormand tworzy w nim kreację na równi dumną i surową, dzięki której prawdopodobnie wywalczy swojego trzeciego Oscara.

Nie jest żadnym rozpisanym na dramatis personae traktatem filmowym, a bardziej horrorem ku przestrodze, o kulturze gwałtu i ciemnej stronie college'owego życia. To mocna pozycja wśród ostatnich filmów typu stalk n' slash - może nie perła na miarę "Pięknej i rzeźnika", ale wciąż udane, efektowne kino.

Wyszło Wrightowi neo-noir ze średniej półki, murder mystery z zagadką kryminalną, którą niektórzy rozpracują jeszcze w toku seansu. Pomaga filmowi, że doprawiono go szczyptą De Palmy, choć nie jest on równie trzymający w napięciu, jak chociażby "Body Double" - z podobnym motywem voyeuryzmu i podglądania sąsiadów.

Najciekawszy "Co widać i słychać" okazuje się właśnie, kiedy opowiada o związku skazanym na klęskę, gdy bierze pod mikroskop toksyczne małżeństwo. Nie jest równie intrygujący jako horror sensu stricto, za bardzo przypomina film Roberta Zemeckisa "Co kryje prawda".

Wyróżnia się pozytywnie na tle kilku poprzednich odsłon - głównie za sprawą wyższego budżetu, bogatszych efektów specjalnych, namiętniejszego aktorstwa. To miła odmiana, choć sama historia przeszła tak drastyczną metamorfozę, że nazywanie "Genezy" rebootem nie ma sensu - to po prostu odrębny film, tego samego scenarzysty, który dał nam "jedynkę" lata temu.

Wyszło Wrightowi neo-noir ze średniej półki, murder mystery z zagadką kryminalną, którą niektórzy rozpracują jeszcze w toku seansu. Pomaga filmowi, że doprawiono go szczyptą De Palmy, choć nie jest on równie trzymający w napięciu, jak chociażby "Body Double" - z podobnym motywem voyeuryzmu i podglądania sąsiadów.

Nie jest żadnym rozpisanym na dramatis personae traktatem filmowym, a bardziej horrorem ku przestrodze, o kulturze gwałtu i ciemnej stronie college'owego życia. To mocna pozycja wśród ostatnich filmów typu stalk n' slash - może nie perła na miarę "Pięknej i rzeźnika", ale wciąż udane, efektowne kino.

Stawia na długie, refleksyjne ujęcia podróży Fern po kolejnych stanach: film jest prozatorski - w najlepszym ujęciu tego słowa - ale bardzo medytacyjny. Wyciszony, pełen atrakcyjnej prostoty i minimalizmu. Szarpiący za strunę emocji, ale robiący to bez wchodzenia w melodramat. McDormand tworzy w nim kreację na równi dumną i surową, dzięki której prawdopodobnie wywalczy swojego trzeciego Oscara.

Wyszło Wrightowi neo-noir ze średniej półki, murder mystery z zagadką kryminalną, którą niektórzy rozpracują jeszcze w toku seansu. Pomaga filmowi, że doprawiono go szczyptą De Palmy, choć nie jest on równie trzymający w napięciu, jak chociażby "Body Double" - z podobnym motywem voyeuryzmu i podglądania sąsiadów.

Powstał na fali ruchu #MeToo, a Emerald Fennell żongluje w nim tematami ciężkiego kalibru, które najczęściej zamiata się pod przysłowiowy dywan. "Obiecująca. Młoda. Kobieta." to więc dyskurs o kulturze gwałtu, upodobaniu maczyzmu, męskiej niedojrzałości, wreszcie o emancypacji i girl power, traumie do przepracowania. Całość jest cierpka i prowokacyjna, angażująca od pierwszych do ostatnich minut.

Najciekawszy "Co widać i słychać" okazuje się właśnie, kiedy opowiada o związku skazanym na klęskę, gdy bierze pod mikroskop toksyczne małżeństwo. Nie jest równie intrygujący jako horror sensu stricto, za bardzo przypomina film Roberta Zemeckisa "Co kryje prawda".

Wyróżnia się pozytywnie na tle kilku poprzednich odsłon - głównie za sprawą wyższego budżetu, bogatszych efektów specjalnych, namiętniejszego aktorstwa. To miła odmiana, choć sama historia przeszła tak drastyczną metamorfozę, że nazywanie "Genezy" rebootem nie ma sensu - to po prostu odrębny film, tego samego scenarzysty, który dał nam "jedynkę" lata temu.

Stawia na długie, refleksyjne ujęcia podróży Fern po kolejnych stanach: film jest prozatorski - w najlepszym ujęciu tego słowa - ale bardzo medytacyjny. Wyciszony, pełen atrakcyjnej prostoty i minimalizmu. Szarpiący za strunę emocji, ale robiący to bez wchodzenia w melodramat. McDormand tworzy w nim kreację na równi dumną i surową, dzięki której prawdopodobnie wywalczy swojego trzeciego Oscara.