Stawia na długie, refleksyjne ujęcia podróży Fern po kolejnych stanach: film jest prozatorski - w najlepszym ujęciu tego słowa - ale bardzo medytacyjny. Wyciszony, pełen atrakcyjnej prostoty i minimalizmu. Szarpiący za strunę emocji, ale robiący to bez wchodzenia w melodramat. McDormand tworzy w nim kreację na równi dumną i surową, dzięki której prawdopodobnie wywalczy swojego trzeciego Oscara.

To nie jest jakaś tam zwyczajna ekranizacja. Można "Nomadland" obejrzeć bez książki, można przed książką, można po jej przeczytaniu. Jest jednocześnie osobnym bytem, jak i świetnym dopełnieniem, a najlepiej napisać, że jest to współistnienie dwóch dzieł.

O Chloé Zhao coraz częściej mówi się w kontekście duchowej spadkobierczyni kina Terrence'a Malicka. Według słów reżyserki, był on jednym z pierwszych widzów filmu. Podobno mu się spodobał.

Mam pewien problem z tym filmem: zachwycam się realizacją i wykonaniem, ale kompletnie się nie zaangażowałem w tą historię. Cały czas czułem barierę i nie wiem czy to wynika z tematyki, czy może w epizodycznej konstrukcji scenariusza? Chyba raczej to drugie, choć jest kilka niezapomnianych momentów jak wszystkie sceny z Dave'm czy spotkanie z kimś w rodzaju mentora grupy.

Chloé Zhao bardzo zadbała o to, by w jej filmie widz mógł poczuć się dobrze i by poczuł silną więź z główną bohaterką i ze światem. Jesteśmy wręcz oczarowani naturą, silną, mocną i niezmienną. Zdjęcia stałego współpracownika reżyserki, Joshuy Jamesa Richardsa olśniewają wrażliwością i ciepłem.

W kontekście Oscarowej gali bardziej skłaniałbym się ku nagrodzeniu Chloe Zhao za reżyserię i Frances McDormand za aktorstwo, aniżeli sam film. Artystki wykonały kapitalną pracę i jest ona godna nagrodzenia, zaś sama produkcja choć bardzo dobrze prezentuje się w swojej strukturze, to jednak treściowo jest daleka od ostatecznej satysfakcji.

To film czuły - wsłuchany w bohaterów, w ich opowieści, pragnienia, lęki. Z empatią śledzący ich drogę życiową, wspierający w walce z nieprzyjazną rzeczywistością społeczną, towarzyszący w podróży. To film eteryczny - zwiewny, delikatny i zmysłowy, choć o sile potężnego uderzenia - w niesprawiedliwość, rządzących, nieczułych na los nieuprzywilejowanych. To film silnej, mądrej kobiety, która potrafi z czułością słuchać i z całą mocą walczyć o swoich bohaterów.

Szczere kino o ludziach poszukujących nowych dróg i funkcjonujących na tle kontrastu, jaki stanowi współczesna Ameryka.

Z pewnością nie jest obrazem trafiającym w szerokie gusta. To film głównie dla osób, które w kinie szukają autentyzmu, i tak jak reżyserka, pragną być blisko bohaterów.

Poruszająca jest czułość, z jaką Fern - oraz sama Zhao - pozwalają wybrzmieć opowieściom, którymi wędrowcy dzielą się podczas przystanków, zgromadzeni przy ognisku.

Chińska reżyserka znalazła swój własny wizualny język, aby - wykorzystując w tym celu także pięknie sfotografowane pejzaże amerykańskiej prowincji - ukazać duchowe życie bohaterki.

Naprawdę chciałbym powiedzieć, że "Nomadland" to arcydzieło i że zasługuje na wszystkie dotychczasowe honory. Co mogło się nie udać, skoro za sterami siedzi młoda gwiazda reżyserii Chloé Zhao, główną rolę gra Frances McDormand, a treść skupia się na kilku wielkich tematach jednocześnie: kryzysie z 2008 roku i upadku amerykańskiego snu, wyzysku klasy pracującej opuszczonej przez państwo, kobiecym nonkonformizmie, egzystencjalnym poszukiwaniu własnego miejsca wśród ruin nowoczesności?

Nomadland mnie niezwykle zaciekawił. Ani przez chwilę nie odczułem znudzenia i nawet nie spojrzałem na zegarek. Jak wspomniałem - lubię życiówki, a ten film wpasowuje się w moją definicję gatunku nawet bardziej niż pozostałe wspomniane tytuły z pierwszego akapitu.

Jest wreszcie oknem, przez które możemy podejrzeć nieco inne oblicze współczesnych Stanów. Rzadko które ekranowe przedstawienie tego kraju tak bardzo sprawia wrażenie, że jest obrazem "prawdziwej Ameryki". W ostatnich latach podobne odczucia wywoływały m.in. The Florida Project Seana Bakera czy American Honey Andrei Arnold.

Twarz McDormand to przede wszystkim wyraz człowieczeństwa, bez względu na estetykę naszej aparycji i szatek, w jakie się stroimy. Dlatego jest to twarz fascynująca. I na swój sposób piękna.

Nakręcony przez Zhao z niespotykanym wyczuciem "Nomadland" opowiada o tej Ameryce, gdzie można patrzeć i jechać przed siebie do woli.

Chloe Zhao kontynuuje swoją unikatową estetykę, w której ponownie nie zabrakło ogromnej wrażliwości i czystego piękna, które widać również w dbałości o warstwę techniczną.

Choć "Nomadland" pozostaje historią uniwersalną, w równym stopniu podejmuje współczesną problematykę. Coraz więcej osób w zglobalizowanych, kapitalistycznych społecznościach wybiera przecież życie z dala od systemu, zrywa z materializmem, wędruje z dobytkiem na plecach.

Opowiadając o ludziach wyrzuconych poza społeczny nawias twórcy "Nomadland" pamiętają, że ich historie są równie wartościowe i wielobarwne, co niejeden fikcyjny scenariusz. Przebijające przez ekran czułość i empatię rzadko spotyka się w tej dawce w dzisiejszym kinie.

Film Zhao, z genialną rolą McDormand, właśnie rozpoczął długi pochód po festiwalach filmowych i wszelkiego rodzaju nagrody na pewno nie skończą się na Złotym Lwie. Ale nawet bez nich, trzeba ten film zobaczyć. Bo jest po prostu wyśmienity.

Można wyczuć, że urodzona i wychowana w Chinach Zhao daje się uwieźć romantycznej wizji amerykańskich bezdroży, ale nigdy nie romantyzuje losów swoich bohaterek i bohaterów, nie szuka dziur w gardzie publiczności, by zadać wyciskający łzy cios prosto w serce, a później podrywać z desek sloganowym "carpe diem".

Ten film to nie tylko fikcyjna opowieść o intrygującej, acz niebywale zwyczajnej kobiecie, ale przede wszystkim przypomnienie, że za każdym człowiekiem kryje się jakaś historia.

Jest aktualny i nie można mu odmówić społecznego zaangażowania, mimo to zdecydowanie czegoś mi zabrakło i dlatego po seansie czułam lekkie rozczarowanie.

Nie jest to mój ulubiony rodzaj kinematografii - nie oznacza to, że film jest zły, jak dla mnie po prostu okazał się zbyt wolnoobrotowy, jak przystało na silnik V8 - po prostu wydaje mi się, że nawet amerykański klasyk drogi mógłby być prowadzony nieco żwawiej, energiczniej.

Jest pozycją intrygującą, wprowadzającą w zadumę i pozostawiającą widza z refleksją nad własną drogą.