Nomadland

Film Zhao, z genialną rolą McDormand, właśnie rozpoczął długi pochód po festiwalach filmowych i wszelkiego rodzaju nagrody na pewno nie skończą się na Złotym Lwie. Ale nawet bez nich, trzeba ten film zobaczyć. Bo jest po prostu wyśmienity.

Chloé Zhao bardzo zadbała o to, by w jej filmie widz mógł poczuć się dobrze i by poczuł silną więź z główną bohaterką i ze światem. Jesteśmy wręcz oczarowani naturą, silną, mocną i niezmienną. Zdjęcia stałego współpracownika reżyserki, Joshuy Jamesa Richardsa olśniewają wrażliwością i ciepłem.

Jest pozycją intrygującą, wprowadzającą w zadumę i pozostawiającą widza z refleksją nad własną drogą.

Nomadland mnie niezwykle zaciekawił. Ani przez chwilę nie odczułem znudzenia i nawet nie spojrzałem na zegarek. Jak wspomniałem - lubię życiówki, a ten film wpasowuje się w moją definicję gatunku nawet bardziej niż pozostałe wspomniane tytuły z pierwszego akapitu.

Można wyczuć, że urodzona i wychowana w Chinach Zhao daje się uwieźć romantycznej wizji amerykańskich bezdroży, ale nigdy nie romantyzuje losów swoich bohaterek i bohaterów, nie szuka dziur w gardzie publiczności, by zadać wyciskający łzy cios prosto w serce, a później podrywać z desek sloganowym "carpe diem".

O Chloé Zhao coraz częściej mówi się w kontekście duchowej spadkobierczyni kina Terrence'a Malicka. Według słów reżyserki, był on jednym z pierwszych widzów filmu. Podobno mu się spodobał.

Chińska reżyserka znalazła swój własny wizualny język, aby - wykorzystując w tym celu także pięknie sfotografowane pejzaże amerykańskiej prowincji - ukazać duchowe życie bohaterki.

To film czuły - wsłuchany w bohaterów, w ich opowieści, pragnienia, lęki. Z empatią śledzący ich drogę życiową, wspierający w walce z nieprzyjazną rzeczywistością społeczną, towarzyszący w podróży. To film eteryczny - zwiewny, delikatny i zmysłowy, choć o sile potężnego uderzenia - w niesprawiedliwość, rządzących, nieczułych na los nieuprzywilejowanych. To film silnej, mądrej kobiety, która potrafi z czułością słuchać i z całą mocą walczyć o swoich bohaterów.

Stawia na długie, refleksyjne ujęcia podróży Fern po kolejnych stanach: film jest prozatorski - w najlepszym ujęciu tego słowa - ale bardzo medytacyjny. Wyciszony, pełen atrakcyjnej prostoty i minimalizmu. Szarpiący za strunę emocji, ale robiący to bez wchodzenia w melodramat. McDormand tworzy w nim kreację na równi dumną i surową, dzięki której prawdopodobnie wywalczy swojego trzeciego Oscara.

Chloe Zhao kontynuuje swoją unikatową estetykę, w której ponownie nie zabrakło ogromnej wrażliwości i czystego piękna, które widać również w dbałości o warstwę techniczną.

Ten film to nie tylko fikcyjna opowieść o intrygującej, acz niebywale zwyczajnej kobiecie, ale przede wszystkim przypomnienie, że za każdym człowiekiem kryje się jakaś historia.

Twarz McDormand to przede wszystkim wyraz człowieczeństwa, bez względu na estetykę naszej aparycji i szatek, w jakie się stroimy. Dlatego jest to twarz fascynująca. I na swój sposób piękna.

Mam pewien problem z tym filmem: zachwycam się realizacją i wykonaniem, ale kompletnie się nie zaangażowałem w tą historię. Cały czas czułem barierę i nie wiem czy to wynika z tematyki, czy może w epizodycznej konstrukcji scenariusza? Chyba raczej to drugie, choć jest kilka niezapomnianych momentów jak wszystkie sceny z Dave'm czy spotkanie z kimś w rodzaju mentora grupy.

W kontekście Oscarowej gali bardziej skłaniałbym się ku nagrodzeniu Chloe Zhao za reżyserię i Frances McDormand za aktorstwo, aniżeli sam film. Artystki wykonały kapitalną pracę i jest ona godna nagrodzenia, zaś sama produkcja choć bardzo dobrze prezentuje się w swojej strukturze, to jednak treściowo jest daleka od ostatecznej satysfakcji.

Choć "Nomadland" pozostaje historią uniwersalną, w równym stopniu podejmuje współczesną problematykę. Coraz więcej osób w zglobalizowanych, kapitalistycznych społecznościach wybiera przecież życie z dala od systemu, zrywa z materializmem, wędruje z dobytkiem na plecach.

Jest aktualny i nie można mu odmówić społecznego zaangażowania, mimo to zdecydowanie czegoś mi zabrakło i dlatego po seansie czułam lekkie rozczarowanie.

Szczere kino o ludziach poszukujących nowych dróg i funkcjonujących na tle kontrastu, jaki stanowi współczesna Ameryka.

Poruszająca jest czułość, z jaką Fern - oraz sama Zhao - pozwalają wybrzmieć opowieściom, którymi wędrowcy dzielą się podczas przystanków, zgromadzeni przy ognisku.

Opowiadając o ludziach wyrzuconych poza społeczny nawias twórcy "Nomadland" pamiętają, że ich historie są równie wartościowe i wielobarwne, co niejeden fikcyjny scenariusz. Przebijające przez ekran czułość i empatię rzadko spotyka się w tej dawce w dzisiejszym kinie.