Michał Kujawiński

Jest sielankową, bardzo przyzwoitą produkcją, która jednak mogłaby zaproponować więcej intensywnych doznań, skonfrontować barowe mądrości z prozą życia i zarysować większy dramat.

Nie jest najlepszym filmem w dorobku Andersona, ale nie zdziwię się, jeśli dla niego jest jednym z najważniejszych. Dał mu okazję do rozmyślania, idealizowania tęsknoty, a jednocześnie odetchnięcia z ulgą, że dzisiaj nie wszystko jest takie, jakie było kiedyś.

Jest nie tylko świetny w kategoriach rozrywkowych, ale też rysuje nową rzeczywistość zbudowaną wokół osiągania sukcesów kosztem zdrowia ludzi, dzięki którym ten sukces się osiąga. Takie poczucie po seansie gwarantuje scenariusz, ale też Javier Bardem tworzący bohatera bardzo niejednoznacznego, potrafiącego skrywać emocje. Blanco jest jednak tylko człowiekiem i narastające problemy obnażają jego prawdziwe oblicze.

Intertekstualne aluzje, inteligencja i estetyka składają się na doświadczenie wcale nie łatwe, ale jednocześnie bardzo zabawne. To film Wesa Andersona, na którym można się śmiać, bawić, ale też smucić i zwracać się ku bardziej refleksyjnym aspektom. "Kurier Francuski z Liberty, Kansas Evening Sun" jest napakowany treścią, ale sprawia wrażenie, jakby Anderson zrobił to celowo.

Nie wykorzystuje potencjału tkwiącego w tej historii. Nie ma mocnych akcentów, brakuje emocji, które zostawiłyby po seansie coś więcej niż tylko podziw związany z charakteryzacją bohaterów.

Baumbach nie sili się na tanie emocje i wywoływanie wzruszenia, ale i tak zostawia nas po seansie z refleksją powodującą niezwykle silne wrażenia.

Scenariusz napotyka niekiedy trudności, a ironia nie zawsze trafia w punkt. Trzeba jednak przyznać, że Pan T. został wykonany świetnie, od doboru aktorów po przedstawioną historię, zabawę stylami i narracją. Takiego kina w naszym kraju brakowało.

Warstwa wizualna i montaż stanowią ogromną zaletę, a rolę Ogrodnika widzowie zapamiętają na bardzo długo. Także sprawna reżyseria i świetny drugi plan składają się na dzieło ponadprzeciętne, które tylko czasami wpadnie w jedną pułapkę za dużo.

Jan Komasa swoim filmem nie otwiera żadnych drzwi, on zwyczajnie je rozjeżdża, trafiając do naszej świadomości, duszy i przekonań oraz pozostawiając trwały ślad na długo po seansie. Nie dziwią owacje na zagranicznych festiwalach, bo mamy tutaj do czynienia ze znakomitym, ale też niezwykle ważnym filmem.

Intertekstualne aluzje, inteligencja i estetyka składają się na doświadczenie wcale nie łatwe, ale jednocześnie bardzo zabawne. To film Wesa Andersona, na którym można się śmiać, bawić, ale też smucić i zwracać się ku bardziej refleksyjnym aspektom. "Kurier Francuski z Liberty, Kansas Evening Sun" jest napakowany treścią, ale sprawia wrażenie, jakby Anderson zrobił to celowo.

W całym spektrum filmowego rzemiosła Ciotka Hitlera jawi się jako nieudolna próba pokazania bohaterstwa w najtrudniejszych momentach, uciekając w stereotypy i proste zabiegi, co utrudnia seans i uniemożliwia jakiekolwiek zaangażowanie się w losy bohaterów. Do tego dochodzą kuriozalne wybory fabularne, których zasadność klaruje się w podkreślaniu wcześniej ustanowionego podejścia do tematu.

Dawno nie widziałem produkcji, która jest tak bardzo nieporadna w dążeniach do utrzymania ciągłego napięcia. Obserwowanie niezdarnych prób wybrnięcia z fabularnych pułapek, w które film wpada w każdej minucie, to chyba jedyny powód do oglądania dla koneserów złego kina, którzy będą chcieli doświadczyć tego na własnej skórze.

Pozbawiona sensu produkcja z absurdalnym zakończeniem na pewno nie przyniesie chluby Netflixowi. Tau prezentuje się bardzo biednie od strony realizacyjnej i jeszcze gorzej od strony scenariusza.

Cam niestety wygląda jak bardzo zły odcinek serialu Czarne lustro, ale przeciągnięty do pełnego metrażu. Mimo znacznie dłuższego czasu ekranowego, nie radzi sobie zupełnie z narracją i wyjaśnianiem dość istotnych dla całości szczegółów.

Największą więc zaletą Wszystko dla mojej matki jest znakomite aktorstwo i pewien naturalizm, który udaje się Imielskiej uchwycić. Sceny, nawet te najtrudniejsze, ogrywane są niezwykle starannie i naprawdę czuć po aktorach, że dobrze są przygotowani do swoich ról. Film jest jednak przewidywalny i jego przebieg nie wywołuje podczas seansu większych emocji.

Cam niestety wygląda jak bardzo zły odcinek serialu Czarne lustro, ale przeciągnięty do pełnego metrażu. Mimo znacznie dłuższego czasu ekranowego, nie radzi sobie zupełnie z narracją i wyjaśnianiem dość istotnych dla całości szczegółów.

Wiele zależy od wrażliwości i tropów, ale oczekiwałbym od reżysera znacznie więcej niż tylko mniej lub bardziej sugestywną symbolikę ognia i problemów nękających człowieka i planetę Ziemię.

Pozbawiona sensu produkcja z absurdalnym zakończeniem na pewno nie przyniesie chluby Netflixowi. Tau prezentuje się bardzo biednie od strony realizacyjnej i jeszcze gorzej od strony scenariusza.

Naprawdę świetny film, który mimo kilku poważniejszych zarzutów, broni się pod względem realizacji i niezwykle ciekawych bohaterów, a także kilku mądrości, które stara się przekazywać twórca. Krzysztof Zanussi ma swój specyficzny styl i nie każdy będzie czerpał z niego tyle przyjemności, ale niewątpliwie tworzył swoje dzieło bardzo konsekwentnie i jest to coś wartego uwagi.