Michał Kujawiński

W całym spektrum filmowego rzemiosła Ciotka Hitlera jawi się jako nieudolna próba pokazania bohaterstwa w najtrudniejszych momentach, uciekając w stereotypy i proste zabiegi, co utrudnia seans i uniemożliwia jakiekolwiek zaangażowanie się w losy bohaterów. Do tego dochodzą kuriozalne wybory fabularne, których zasadność klaruje się w podkreślaniu wcześniej ustanowionego podejścia do tematu.

Kelly Reichardt tworzy film skromny, ale w swojej konstrukcji fascynujący. Można mieć uwagi do powolnego tempa i nieco mniej interesującego przebiegu wydarzeń, kiedy bohaterowie wpadają w tarapaty, ale to wciąż nie wpływa negatywnie na odbiór. John Magaro i Orion Lee tworzą złożone i fascynujące postacie, grając za pomocą oszczędnych środków. Reżyserka niekiedy zresztą woli opowiedzieć coś za pomocą sytuacji i gestów, zamiast wyczerpujących dialogów lub monologów.

Nie wszystkie decyzje reżysera okazały się strzałem w dziesiątkę i być może obraz ten mógł mocniej zapisać się w naszej pamięci, dokładając cegiełkę do dyskusji toczącej się wokół eutanazji.

Jest bardzo poruszający, co czyni go niełatwym seansem. Daje do myślenia, przeraża swoją prawdziwością i próbą zobrazowania złożonej myśli człowieka, który choruje na demencję. Gra z widzem wypada fenomenalnie i bardzo skuteczny okazał się chociażby zabieg ze zmianą aktorów wcielających się w rolę córki Anthony'ego i jej partnera.

Alexandre Aja dostarcza po raz kolejny film igrający z przyzwyczajeniami, który jednocześnie stanowi rozrywkę, ale także odsłania przed sobą nieco większe ambicje. Chociażby przez ten pryzmat warto zainteresować się nową produkcją Netflixa.

Baumbach nie sili się na tanie emocje i wywoływanie wzruszenia, ale i tak zostawia nas po seansie z refleksją powodującą niezwykle silne wrażenia.

Scenariusz napotyka niekiedy trudności, a ironia nie zawsze trafia w punkt. Trzeba jednak przyznać, że Pan T. został wykonany świetnie, od doboru aktorów po przedstawioną historię, zabawę stylami i narracją. Takiego kina w naszym kraju brakowało.

Warstwa wizualna i montaż stanowią ogromną zaletę, a rolę Ogrodnika widzowie zapamiętają na bardzo długo. Także sprawna reżyseria i świetny drugi plan składają się na dzieło ponadprzeciętne, które tylko czasami wpadnie w jedną pułapkę za dużo.

Jan Komasa swoim filmem nie otwiera żadnych drzwi, on zwyczajnie je rozjeżdża, trafiając do naszej świadomości, duszy i przekonań oraz pozostawiając trwały ślad na długo po seansie. Nie dziwią owacje na zagranicznych festiwalach, bo mamy tutaj do czynienia ze znakomitym, ale też niezwykle ważnym filmem.

Nie wszystkie decyzje reżysera okazały się strzałem w dziesiątkę i być może obraz ten mógł mocniej zapisać się w naszej pamięci, dokładając cegiełkę do dyskusji toczącej się wokół eutanazji.

W całym spektrum filmowego rzemiosła Ciotka Hitlera jawi się jako nieudolna próba pokazania bohaterstwa w najtrudniejszych momentach, uciekając w stereotypy i proste zabiegi, co utrudnia seans i uniemożliwia jakiekolwiek zaangażowanie się w losy bohaterów. Do tego dochodzą kuriozalne wybory fabularne, których zasadność klaruje się w podkreślaniu wcześniej ustanowionego podejścia do tematu.

Pozbawiona sensu produkcja z absurdalnym zakończeniem na pewno nie przyniesie chluby Netflixowi. Tau prezentuje się bardzo biednie od strony realizacyjnej i jeszcze gorzej od strony scenariusza.

Cam niestety wygląda jak bardzo zły odcinek serialu Czarne lustro, ale przeciągnięty do pełnego metrażu. Mimo znacznie dłuższego czasu ekranowego, nie radzi sobie zupełnie z narracją i wyjaśnianiem dość istotnych dla całości szczegółów.

Ostatecznie plus należy się jedynie za próbę stworzenia produkcji o tematyce religijnej w nieco innej konwencji, będąc przy tym wiernym wszystkim jej zasadom.

Największą więc zaletą Wszystko dla mojej matki jest znakomite aktorstwo i pewien naturalizm, który udaje się Imielskiej uchwycić. Sceny, nawet te najtrudniejsze, ogrywane są niezwykle starannie i naprawdę czuć po aktorach, że dobrze są przygotowani do swoich ról. Film jest jednak przewidywalny i jego przebieg nie wywołuje podczas seansu większych emocji.

Cam niestety wygląda jak bardzo zły odcinek serialu Czarne lustro, ale przeciągnięty do pełnego metrażu. Mimo znacznie dłuższego czasu ekranowego, nie radzi sobie zupełnie z narracją i wyjaśnianiem dość istotnych dla całości szczegółów.

Wiele zależy od wrażliwości i tropów, ale oczekiwałbym od reżysera znacznie więcej niż tylko mniej lub bardziej sugestywną symbolikę ognia i problemów nękających człowieka i planetę Ziemię.

Pozbawiona sensu produkcja z absurdalnym zakończeniem na pewno nie przyniesie chluby Netflixowi. Tau prezentuje się bardzo biednie od strony realizacyjnej i jeszcze gorzej od strony scenariusza.

Naprawdę świetny film, który mimo kilku poważniejszych zarzutów, broni się pod względem realizacji i niezwykle ciekawych bohaterów, a także kilku mądrości, które stara się przekazywać twórca. Krzysztof Zanussi ma swój specyficzny styl i nie każdy będzie czerpał z niego tyle przyjemności, ale niewątpliwie tworzył swoje dzieło bardzo konsekwentnie i jest to coś wartego uwagi.