Michał Kujawiński

Choć rzeczywiście mamy do czynienia z projektem realizowanym od fanów dla fanów, to jednak udało się stworzyć naprawdę udany film.

Nie ma wątpliwości, że celem twórców było zebranie kilku nominacji do Oscarów, ale przynajmniej ta jedna mogłaby skończyć się nagrodą dla świetnej Zellweger, która pokazuje pełne spektrum emocji - od łez po śmiech od tańca do śpiewu. Występ mistrzowski i hipnotyzujący.

W Tylko sprawiedliwość nie brak błyskotliwych momentów i świetne rozpisanych relacji wewnątrz określonej grupy społecznej. Przyzwoicie w tym wszystkim odnajduje się też Brie Larson w roli Evy Ansley oraz Tim Blake Nelson jako przestępca Ralph Myers. Drugi plan też jest niczego sobie i tylko szkoda, że film Crettona przypomina telewizyjną produkcję ze świetnymi aktorami na pokładzie i ważkim tematem, który warty jest opowiedzenia.

Powyższa ocena jest oczywiście pokłosiem wreszcie wolnego od eksperymentów filmu Malicka, w którym czuć piękno kina w bardzo filozoficznej i wymagającej postaci.

Baumbach nie sili się na tanie emocje i wywoływanie wzruszenia, ale i tak zostawia nas po seansie z refleksją powodującą niezwykle silne wrażenia.

Baumbach nie sili się na tanie emocje i wywoływanie wzruszenia, ale i tak zostawia nas po seansie z refleksją powodującą niezwykle silne wrażenia.

Scenariusz napotyka niekiedy trudności, a ironia nie zawsze trafia w punkt. Trzeba jednak przyznać, że Pan T. został wykonany świetnie, od doboru aktorów po przedstawioną historię, zabawę stylami i narracją. Takiego kina w naszym kraju brakowało.

Warstwa wizualna i montaż stanowią ogromną zaletę, a rolę Ogrodnika widzowie zapamiętają na bardzo długo. Także sprawna reżyseria i świetny drugi plan składają się na dzieło ponadprzeciętne, które tylko czasami wpadnie w jedną pułapkę za dużo.

Jan Komasa swoim filmem nie otwiera żadnych drzwi, on zwyczajnie je rozjeżdża, trafiając do naszej świadomości, duszy i przekonań oraz pozostawiając trwały ślad na długo po seansie. Nie dziwią owacje na zagranicznych festiwalach, bo mamy tutaj do czynienia ze znakomitym, ale też niezwykle ważnym filmem.

Wolałbym obejrzeć ten film przy kolejnym razie bez konieczności decydowania, bo na dłuższą metę nie czuję jeszcze, aby taka forma rozrywki mogła zaistnieć w innych historiach niż ta. Eksperyment zdecydowanie się jednak powiódł i warto sprawdzić Czarne lustro: Bandersnatch nie tylko dla bardzo ciekawej historii i bardzo dobrego filmu, ale też ciekawostki, jaką jest dokonywanie własnych wyborów.

Pozbawiona sensu produkcja z absurdalnym zakończeniem na pewno nie przyniesie chluby Netflixowi. Tau prezentuje się bardzo biednie od strony realizacyjnej i jeszcze gorzej od strony scenariusza.

Cam niestety wygląda jak bardzo zły odcinek serialu Czarne lustro, ale przeciągnięty do pełnego metrażu. Mimo znacznie dłuższego czasu ekranowego, nie radzi sobie zupełnie z narracją i wyjaśnianiem dość istotnych dla całości szczegółów.

Ostatecznie plus należy się jedynie za próbę stworzenia produkcji o tematyce religijnej w nieco innej konwencji, będąc przy tym wiernym wszystkim jej zasadom.

Największą więc zaletą Wszystko dla mojej matki jest znakomite aktorstwo i pewien naturalizm, który udaje się Imielskiej uchwycić. Sceny, nawet te najtrudniejsze, ogrywane są niezwykle starannie i naprawdę czuć po aktorach, że dobrze są przygotowani do swoich ról. Film jest jednak przewidywalny i jego przebieg nie wywołuje podczas seansu większych emocji.

Największą więc zaletą Wszystko dla mojej matki jest znakomite aktorstwo i pewien naturalizm, który udaje się Imielskiej uchwycić. Sceny, nawet te najtrudniejsze, ogrywane są niezwykle starannie i naprawdę czuć po aktorach, że dobrze są przygotowani do swoich ról. Film jest jednak przewidywalny i jego przebieg nie wywołuje podczas seansu większych emocji.

Cam niestety wygląda jak bardzo zły odcinek serialu Czarne lustro, ale przeciągnięty do pełnego metrażu. Mimo znacznie dłuższego czasu ekranowego, nie radzi sobie zupełnie z narracją i wyjaśnianiem dość istotnych dla całości szczegółów.

Pozbawiona sensu produkcja z absurdalnym zakończeniem na pewno nie przyniesie chluby Netflixowi. Tau prezentuje się bardzo biednie od strony realizacyjnej i jeszcze gorzej od strony scenariusza.

Naprawdę świetny film, który mimo kilku poważniejszych zarzutów, broni się pod względem realizacji i niezwykle ciekawych bohaterów, a także kilku mądrości, które stara się przekazywać twórca. Krzysztof Zanussi ma swój specyficzny styl i nie każdy będzie czerpał z niego tyle przyjemności, ale niewątpliwie tworzył swoje dzieło bardzo konsekwentnie i jest to coś wartego uwagi.

Tytułowe Trolle dysponują taką dawką pozytywnej energii i radości, że rozweselą nawet największego ponuraka. W nadmiarze jednak wszystko zaczyna być męczące. Prócz kilku zabawnych momentów i fantastycznej ścieżki dźwiękowej, Trolle nie mają wiele do zaoferowania. Całość jest niestety wtórna, przesłodzona i kolorowa do bólu.