Udar, wypadek, różnego rodzaju choroby można przetrwać albo przynajmniej można mieć nadzieję na wyjście z nich, ale walka ze starością jest przegrana od pierwszego uderzenia w gong. "Vortex" to zapis tego nierównego starcia, od pierwszej rundy, kiedy da się jeszcze ustać na własnych nogach do ostatniej, gdy opuszcza się ring na noszach.

Jeśli "Vortex" ma jakieś uzasadnienie poznawcze, to chyba takie, że oswaja widza z przykrym, nieuchronnym zagadnieniem, wykazując widzowi: zobacz, nie będziesz w kwestii starzenia odosobniony.

Jest przygnębiającym i mocno realistycznym ukazaniem powolnego upadku. Noé w subtelny i dojrzały sposób pokazuje nam drogę bez wyjścia. I chociaż powtarza swoje wnioski, które nie zawsze są dla nas odkrywcze, kreuje bezlitosny obraz życia. Obraz końca, który spotyka dziadków, następnie rodziców, a przy odrobinie szczęścia spotkać może także i nas.

To trudne doświadczenie na prawie 2,5 godziny, ale jest dość unikalne i warte przeżycia.

Bez wątpienia ów wyciszony i przejmujący obraz przemijania stanowi przełom w filmografii Noégo, od ponad 20 lat chlubiącego się mianem prowokatora.

Błędem byłoby potraktowanie tego obrazu jak kolejnego filmu Gaspara, spodziewając się krwi, fajerwerków i wszelkiego rodzaju orgii. To powolny zapis rzeczywistości dotkniętej widmem starości, śmierci, samotności, rozpadu i upadku. Osobista opowieść z łatwością dająca się ekstrapolować na całość populacji, naszego świata. Jeden z najbardziej zaskakujących i rozdzierających, bez absolutnie żadnego szantażowania czy wchodzenia na wysokie tony, filmów roku.