Rafał Majewski

Całość to w zasadzie ponad 2 godziny pokazywania patologii w celu powiedzenia bardzo oczywistej rzeczy. Naprawdę nie potrzebowaliśmy tego.

Choć w serialu krył się wielki potencjał, to nie zawsze zostaje on wykorzystany. Część historii ma naprawdę dobre pomysły, które lepiej lub gorzej, udaje się zrealizować w ciągu tych 30 minut. Niestety inne odcinki cierpią na tym, wcale nie tak długim, metrażu.

To prawda, mam trochę problemów z "Nie czas umierać". Czy to z powodu intrygi i czarnego charakteru czy wad poprzedniej odsłony, ale to wciąż w miarę przyjemne widowisko. Można by powiedzieć, że nie ma wstydu. Choć James Bond w wykonaniu Daniela Craiga zasługiwał na nieco lepszy finał to jego odejście ostatecznie nie będzie wspominane tak źle jak te gorsze odsłony serii.

To film inny od dotychczasowych w twórczości Hosody. Nawet jeżeli zachowuje ten sam styl animacji i pewne tematy przypominają te, które widzieliśmy, czy to w "Wilczych dzieciach" czy "Mirai", to odczułem jakbym miał do czynienia z produkcją o większej skali. Wiążą się z tym zarówno zalety jak i wady.

"Gwiezdne wojny: Wizje" zaoferowały mi dokładnie to czego potrzebowałem. Odświeżającą perspektywę dla tego uniwersum, która zachwyca swoją różnorodnością.

Nigdzie nie znajdziecie takiego filmu jak ten. Ciężko byłoby znaleźć równie błyskotliwą, zaskakującą, pięknie nakręconą, a także bawiącą i trzymającą w napięciu w przeciągu paru sekund produkcję.

Ogólnie jest naprawdę wiele słów, które mógłbym powiedzieć o drugiej połowie tego sezonu, a to i tak byłoby prawdopodobnie za mało, żeby wyrazić to jak jestem nim zachwycony.

Ma w sobie wszystko co powinno być w dobrej laurce oraz filmie Quentina Tarantino. Reżyser daje upust swojej miłości do Hollywood, ale nie zapomina także o tym, aby nie przekroczyć pewnej granicy i nie serwuje nam czarno-białej wersji rzeczywistości.

To powolna i metafizyczna podróż, która absolutnie zachwyca tym jak wygląda. Pomimo bycia niewielką produkcją, ma ona do zaoferowania dbale wykonaną scenografię, kostiumy, efekty specjalne i charakteryzację. A do tego doświadczenia dokładają się jeszcze klimatyczna muzyka i jedne z najpiękniejszych kadrów jakie widziałem. Po prostu chłonąłem ten film i siedziałem oczarowany na sali.

Niczym już niewiele horrorów, udaje mu się utworzyć naprawdę przerażającą atmosferę, a do tego nie sięga po tak proste środki jak jumpscare'y. Zamiast tego korzysta z symboliki i daje nam pierdzącego Willema Dafoe. Czego chcieć więcej?

Najgorsza część serii. Nieudolnie powtarza to co robiły poprzednie filmy, a dokłada do tego jeszcze beznadziejną realizację, a jako finał kompletnie nie działa, bo i tak znając życie zobaczymy kiedyś kolejną część.

"Serce do walki" można by wręcz przyrównać do budżetowego projektu szkolnego. Choć nawet one bywają lepsze od filmu Anuszkiewicza.

To był interesujący koncept, który dało się pociągnąć w jakimś nowym kierunku, a z utalentowaną Julią Kijowską tym bardziej można było zrobić coś dobrego. Jednakże nieudolność twórców sprawiła, że całość zmarnowała swój potencjał.

Ciężko mi nazwać "EX-ARM" czymś innym niż po prostu fascynującym przypadkiem. Rzadko kiedy dostajemy tak tragiczne debiuty. Rzadko kiedy widzimy tak okropną animację w anime. I rzadko kiedy dostajemy równie źle napisane historie. Jeśli macie odwagę sprawdzać to nawet z ciekawości, to nie będę was powstrzymywał. Jednak pamiętajcie, że ostrzegałem.

Nie jest niczym nowym jeśli chodzi o polskie kino i przedstawia typowy poziom dla naszych komedii romantycznych. Mamy wszystko czego oczekiwalibyśmy. Jest lokowanie produktów, za słabo zarysowany romans, świat kompletnie oderwany od rzeczywistości oraz obsada, która marnuje się. I pomimo obecności wszystkiego za co znamy ten gatunek, to wciąż nie jest film, o którym zapomnę już jutro. Jest gorszy niż się wydaje.

Pomimo tych samych twórców na pokładzie, jest to produkcja, która robi dużo rzeczy zaskakująco gorzej od poprzedniej części.

Całość to w zasadzie ponad 2 godziny pokazywania patologii w celu powiedzenia bardzo oczywistej rzeczy. Naprawdę nie potrzebowaliśmy tego.

Z tego wszystkiego wyłania się obraz filmu, który nie dość, że nie zadowala sam w sobie, to jeszcze marnuje wyjątkową okazję na pokazanie się od lepszej strony jako czyjaś w pełni zrealizowana wizja artystyczna. Scenariusz dalej jest rozczarowaniem, styl Snydera wciąż irytuje po latach, a warstwa techniczna kompletnie nie zadowala.

Niestety "Truposze nie umierają" nie działają zarówno jako komedia od Jarmuscha jak i film o zombie. Humor nie jest na tyle dobry, aby warto było zobaczyć film, żeby się pośmiać. Natomiast fani truposzy nie znajdą tutaj niczego ciekawego dla siebie.