Rafał Majewski

Poza tym jest to po prostu poprawna biografia. Nie sili się na nic skomplikowanego i oryginalnego, a ostatecznie nie mówi niczego ciekawego o Zenku ani nie wyjaśnia fenomenu disco polo.

Nie wierzę, że to mówię, ale lepiej już obejrzeć "Pięćdziesiąt twarzy Grey'a".

Bezpieczny film familijny, który ma trafić do jak najszerszej widowni i w sumie nie ma w tym niczego złego, choć trzeba przyznać, że chciałbym, aby film wysilił się nieco mocniej.

Jednak pomimo tych problemów, które wynikają z stylu filmu muszę przyznać, że świadczą one tylko o tym iż za "Ptakami Nocy" stał jakiś pomysł.

Nigdzie nie znajdziecie takiego filmu jak ten. Ciężko byłoby znaleźć równie błyskotliwą, zaskakującą, pięknie nakręconą, a także bawiącą i trzymającą w napięciu w przeciągu paru sekund produkcję.

Ma w sobie wszystko co powinno być w dobrej laurce oraz filmie Quentina Tarantino. Reżyser daje upust swojej miłości do Hollywood, ale nie zapomina także o tym, aby nie przekroczyć pewnej granicy i nie serwuje nam czarno-białej wersji rzeczywistości.

Niczym już niewiele horrorów, udaje mu się utworzyć naprawdę przerażającą atmosferę, a do tego nie sięga po tak proste środki jak jumpscare'y. Zamiast tego korzysta z symboliki i daje nam pierdzącego Willema Dafoe. Czego chcieć więcej?

Ręcznie rysowana animacja 2D jest nieśmiertelna i "Klaus" to żywy dowód na to.

"Serce do walki" można by wręcz przyrównać do budżetowego projektu szkolnego. Choć nawet one bywają lepsze od filmu Anuszkiewicza.

Pokazuje lepiej niż jakakolwiek inna produkcja, jak nie robić filmów historycznych.

Nie wierzę, że to mówię, ale lepiej już obejrzeć "Pięćdziesiąt twarzy Grey'a".

Szkoda tak ważnego tematu dla takiego tworu.

Pokazuje lepiej niż jakakolwiek inna produkcja, jak nie robić filmów historycznych.

Niestety "Truposze nie umierają" nie działają zarówno jako komedia od Jarmuscha jak i film o zombie. Humor nie jest na tyle dobry, aby warto było zobaczyć film, żeby się pośmiać. Natomiast fani truposzy nie znajdą tutaj niczego ciekawego dla siebie.

Praktycznie wszystko co nadawało Królowi Lwu charakteru, zostało zabrane. Nie ma już zwierząt układających się w wielką górę. Teraz są dwa lwiątka biegające po sadzawce. I co najgorsze, postacie nie wyrażają żadnych emocji.

Niestety talent Kawulczyka to za mało. Może i jego film oglądało się przyjemne, ale nie zdołano uniknąć problemów scenariuszowych. Oczywiście daje to nadzieję, że może być tylko lepiej, bo Kawulski musiał najwyraźniej wywnioskować co ostatnio nie poszło dobrze, więc teraz polecałbym dobierać lepsze scenariusze.