Rafał Majewski

Dlatego nawet jeśli "Chrzciny" nie są oryginalnym filmem, to z pewnością przypadną one do gustu masie ludzi. Przemawiają do widowni swoim humorem oraz przekazem pomimo osadzenia akcji w 1981. Choć premiera odbędzie się dopiero za 5 miesięcy, to mogę powiedzieć, że jest na co czekać.

Niestety nawet udana realizacja nie ocali "Negatywu". Jego scenariusz jest zwyczajnie pusty, choć dostrzegłem w nim jakiś potencjał. Gdyby dać to komuś bardziej utalentowanemu do napisania, to może udałoby się całość przekuć w coś lepszego. Jednakże w obecnym stanie, najnowszy film Roberta Wichrowskiego to bardzo dłużące się 75 minut, które nie ma niczego ciekawego do opowiedzenia.

Powraca do korzeni tego reżysera. Nie tylko nawiązując do jego dzieła z 1970, ale także czerpiąc z gatunku S-F oraz body horroru. I jest to absolutnie świetny powrót.

Gdy będę patrzył na karierę Josepha Kosinskiego, to zignoruję, że taki film w ogóle wyszedł. Zamiast tego przypomnę sobie o znacznie lepszych produkcjach, które stworzył.

Trochę mi szkoda, że po tak wyróżniającym się "To nie wypanda", dostaliśmy bardzo nijakiego "Buzza Astrala".

Nigdzie nie znajdziecie takiego filmu jak ten. Ciężko byłoby znaleźć równie błyskotliwą, zaskakującą, pięknie nakręconą, a także bawiącą i trzymającą w napięciu w przeciągu paru sekund produkcję.

Ogólnie jest naprawdę wiele słów, które mógłbym powiedzieć o drugiej połowie tego sezonu, a to i tak byłoby prawdopodobnie za mało, żeby wyrazić to jak jestem nim zachwycony.

Ma w sobie wszystko co powinno być w dobrej laurce oraz filmie Quentina Tarantino. Reżyser daje upust swojej miłości do Hollywood, ale nie zapomina także o tym, aby nie przekroczyć pewnej granicy i nie serwuje nam czarno-białej wersji rzeczywistości.

To powolna i metafizyczna podróż, która absolutnie zachwyca tym jak wygląda. Pomimo bycia niewielką produkcją, ma ona do zaoferowania dbale wykonaną scenografię, kostiumy, efekty specjalne i charakteryzację. A do tego doświadczenia dokładają się jeszcze klimatyczna muzyka i jedne z najpiękniejszych kadrów jakie widziałem. Po prostu chłonąłem ten film i siedziałem oczarowany na sali.

Jest źle, bardzo źle. Nawet kiedy nie jest to tak szkodliwe społecznie jak jedynka, to wciąż mowa o tragicznie napisanym i zrealizowanym filmie. Gdzie wszystko woła o pomstę do nieba, a głupota historii sięga kolejnego szczytu.

Najgorsza część serii. Nieudolnie powtarza to co robiły poprzednie filmy, a dokłada do tego jeszcze beznadziejną realizację, a jako finał kompletnie nie działa, bo i tak znając życie zobaczymy kiedyś kolejną część.

"Serce do walki" można by wręcz przyrównać do budżetowego projektu szkolnego. Choć nawet one bywają lepsze od filmu Anuszkiewicza.

To był interesujący koncept, który dało się pociągnąć w jakimś nowym kierunku, a z utalentowaną Julią Kijowską tym bardziej można było zrobić coś dobrego. Jednakże nieudolność twórców sprawiła, że całość zmarnowała swój potencjał.

W "Morbiusie" niczego nie ma. Wyssano z niego duszę tak samo jak sam główny bohater pozbawia ludzi krwi.

Pomimo tych samych twórców na pokładzie, jest to produkcja, która robi dużo rzeczy zaskakująco gorzej od poprzedniej części.

Nie ma ani ciekawej treści, ani udanej formy. Nie działa w każdym aspekcie i udają mu się wyłącznie pojedyncze elementy.

Z tego wszystkiego wyłania się obraz filmu, który nie dość, że nie zadowala sam w sobie, to jeszcze marnuje wyjątkową okazję na pokazanie się od lepszej strony jako czyjaś w pełni zrealizowana wizja artystyczna. Scenariusz dalej jest rozczarowaniem, styl Snydera wciąż irytuje po latach, a warstwa techniczna kompletnie nie zadowala.

Całość to w zasadzie ponad 2 godziny pokazywania patologii w celu powiedzenia bardzo oczywistej rzeczy. Naprawdę nie potrzebowaliśmy tego.