Wyspa Fantazji

Komicznie wręcz poplątany scenariusz, brak drastyczności i całkiem przyzwoite dialogi składają się na relatywnie lekkie i przyjemne kino. Taki bezpieczny wybór, gdy masz ochotę na "film grozy", a twoja druga połówka nie przepada za tym gatunkiem.

Nie śmieszy, nie straszy, nie zaskakuje. Jest konglomeratem paru gatunków, równie spójnym co tłumaczenia pijanego kierowcy...

Wadlow nie nauczył się niczego od czasu "Prawdy czy wyzwanie" i jego nowy film powinien być ostatecznym znakiem, żeby Blumhouse nie pomagało mu finansować przyszłych projektów.

Nie dotrzymuje obietnicy, jaką składa w zapowiedzi, gdyż jest po prostu kolejnym mizernym horrorem o niezbyt ambitnej fabule i grze aktorskiej. Całokształt przed totalną katastrofą ratuje oprawa, która jednak także nie wykorzystuje pełni potencjału.

Wyspa Fantazji to dobry horror dla tych, którzy nie lubią się bać. Nie straszny, nie krwawy, lekki, trochę nawet zabawny.

Estetyka wykonania stawia na blichtr i przepych. Kolorowe jarmarki, plastikowa wydmuszka pozbawiona rys naturalizmu. Niby patrzy się na to przyjemnie, ale bez emocji.

Nie jest więc ani dobrym horrorem, ani dobrym dramatem, ani postmodernistyczną satyrą. Wychodzi na to, że po prostu nie jest warta waszej uwagi.

Całkiem nieźle wyreżyserowany, trzymający w napięciu film. Zdjęcia są naprawdę ładne, a nadmiar atrakcji w miarę zręcznie odciąga uwagę od dydaktycznej treści.

Wytwórnia Blumhouse, która przeważnie trafia w dziesiątkę, jeśli chodzi o horrory, tym razem zalicza mocną wpadkę.

Za "Wyspą fantazji" kryje się bardzo pesymistyczny przekaz - okazuje się, że ludzie są nudni i przewidywalni, a nasze najgłębiej skrywane fantazje to zbiór schematów i oczekiwań wtłoczonych w bezrefleksyjne ofiary kapitalizmu. A może wcale tacy nie jesteśmy, tylko taką fantazję ma reżyser tego do bólu wtórnego "horroru"?

Przedziwna mieszanka horroru, thrillerów klasy B i co najmniej dwóch innych gatunków filmowych, która nie wykorzystuje swego potencjału.

Najłatwiej podsumować "Wyspę Fantazji" jako pomieszanie z poplątaniem. Tonalnie film sprawia wrażenie nieopanowanego, dawkującego na wyrywki kuriozalny horror, komedię, akcję z udziałem zombie, torture-pornowe zabawy w piwnicy, hallmarkową dramę. Chwilami wydaje się, że scenariusz to efekt burzy mózgów dziesięciu fabularzystów − za dużo tu pomysłów, które nie zostają potem rozwinięte w satysfakcjonujący sposób.

Pozbawiony polotu, napięcia i sensu przygodowy horror, na który nie warto tracić czasu.

"Wyspa Fantazji" złym filmem nie jest. Jednak rozplanowane wątki aż się proszą o rozwinięcia i dla filmu lepiej by wyszło, gdyby trwał przynajmniej pół godzinki dłużej. Tak pozostaje tylko oderwanym elementem większej historii.

Ogromnej ilości bzdur i głupot nie da się zamaskować nawet przyzwoitym aktorstwem oraz ogólnym przesłaniem filmu.

Głupi horror, w którym akcję popychają pozbawione sensu twisty, nie zaś ewoluujący bohaterowie.

Tym większa szkoda, że efektem tej gatunkowej alchemii jest wyłącznie środek nasenny.

Wpisuje się w kanon produkcji, które z miejsca otrzymują wysokie miejsce na listach najgorszych filmów roku.