Żale Kinomana

Najważniejsze jest to, że w przeciwieństwie do różnych osób, dałem szansę serii i zdołała ona mnie pod koniec zachwycić paroma rzeczami. Nadal nie uważam, że jest idealna lub aż tak dobra jak inni twierdzą, ale bardzo czekam na jej dalszy ciąg.

Do momentu rozpoczęcia filmu, byłem pewien, że dostanę ten sam bajzel, którym był "Spider-Man 3" oraz "Niesamowity Spider-Man 2". I co ja mogę powiedzieć... wow. Jonie Watts, udało ci się mnie zaskoczyć.

Rzeczywiście może być nie najlepszą adaptacją, ale mi to niespecjalnie przeszkadzało patrząc na to, że oryginału nie znam. Poza tym, wciąż dostałem świetną historię przedstawiającą sztukę z różnych perspektyw i podejmującą również te nieco cięższe tematy.

Idąc do kina nastawiłem się na coś typowo złego myśląc, że zobaczę przyjemną "śmieciówkę" klasy C, ale wizja okazała się autentycznie niezła. Nawet jeśli wciąż czuć w niej tą śmieciowość, bo nie brakuje czerstwych dialogów, a realizacja bywa tania. Ale to czym "Resident Evil: Witajcie w Racoon City" nadrabia to powolne budowanie napięcia przypominające o grach, historia próbująca czerpać jak najwięcej z materiału źródłowego oraz przyjemna akcja.

Po zobaczeniu "Zerwanego kłosu", stwierdziłem, że najwyraźniej w Akademii Kultury Społecznej i Medialnej nie uczą robienia dobrych filmów. Z przykrością mogę stwierdzić, że stan się nie zmienił.

Nigdzie nie znajdziecie takiego filmu jak ten. Ciężko byłoby znaleźć równie błyskotliwą, zaskakującą, pięknie nakręconą, a także bawiącą i trzymającą w napięciu w przeciągu paru sekund produkcję.

Ogólnie jest naprawdę wiele słów, które mógłbym powiedzieć o drugiej połowie tego sezonu, a to i tak byłoby prawdopodobnie za mało, żeby wyrazić to jak jestem nim zachwycony.

Ma w sobie wszystko co powinno być w dobrej laurce oraz filmie Quentina Tarantino. Reżyser daje upust swojej miłości do Hollywood, ale nie zapomina także o tym, aby nie przekroczyć pewnej granicy i nie serwuje nam czarno-białej wersji rzeczywistości.

To powolna i metafizyczna podróż, która absolutnie zachwyca tym jak wygląda. Pomimo bycia niewielką produkcją, ma ona do zaoferowania dbale wykonaną scenografię, kostiumy, efekty specjalne i charakteryzację. A do tego doświadczenia dokładają się jeszcze klimatyczna muzyka i jedne z najpiękniejszych kadrów jakie widziałem. Po prostu chłonąłem ten film i siedziałem oczarowany na sali.

Z tak wielkimi oczekiwaniami jakie miałem do finału jednej z moich najbardziej ulubionych serii anime w historii, bałem się czy zostaną one spełnione. Na szczęście Kyoto Animation nie zawiodło mnie. "Violet Evergarden - film" to piękna konkluzja dla tej wspaniałej serii.

Najgorsza część serii. Nieudolnie powtarza to co robiły poprzednie filmy, a dokłada do tego jeszcze beznadziejną realizację, a jako finał kompletnie nie działa, bo i tak znając życie zobaczymy kiedyś kolejną część.

"Serce do walki" można by wręcz przyrównać do budżetowego projektu szkolnego. Choć nawet one bywają lepsze od filmu Anuszkiewicza.

To był interesujący koncept, który dało się pociągnąć w jakimś nowym kierunku, a z utalentowaną Julią Kijowską tym bardziej można było zrobić coś dobrego. Jednakże nieudolność twórców sprawiła, że całość zmarnowała swój potencjał.

Ciężko mi nazwać "EX-ARM" czymś innym niż po prostu fascynującym przypadkiem. Rzadko kiedy dostajemy tak tragiczne debiuty. Rzadko kiedy widzimy tak okropną animację w anime. I rzadko kiedy dostajemy równie źle napisane historie. Jeśli macie odwagę sprawdzać to nawet z ciekawości, to nie będę was powstrzymywał. Jednak pamiętajcie, że ostrzegałem.

Nie jest niczym nowym jeśli chodzi o polskie kino i przedstawia typowy poziom dla naszych komedii romantycznych. Mamy wszystko czego oczekiwalibyśmy. Jest lokowanie produktów, za słabo zarysowany romans, świat kompletnie oderwany od rzeczywistości oraz obsada, która marnuje się. I pomimo obecności wszystkiego za co znamy ten gatunek, to wciąż nie jest film, o którym zapomnę już jutro. Jest gorszy niż się wydaje.

Pomimo tych samych twórców na pokładzie, jest to produkcja, która robi dużo rzeczy zaskakująco gorzej od poprzedniej części.

Z tego wszystkiego wyłania się obraz filmu, który nie dość, że nie zadowala sam w sobie, to jeszcze marnuje wyjątkową okazję na pokazanie się od lepszej strony jako czyjaś w pełni zrealizowana wizja artystyczna. Scenariusz dalej jest rozczarowaniem, styl Snydera wciąż irytuje po latach, a warstwa techniczna kompletnie nie zadowala.

Całość to w zasadzie ponad 2 godziny pokazywania patologii w celu powiedzenia bardzo oczywistej rzeczy. Naprawdę nie potrzebowaliśmy tego.

Niestety "Truposze nie umierają" nie działają zarówno jako komedia od Jarmuscha jak i film o zombie. Humor nie jest na tyle dobry, aby warto było zobaczyć film, żeby się pośmiać. Natomiast fani truposzy nie znajdą tutaj niczego ciekawego dla siebie.