Belfast

Aktorska wirtuozeria.

Kenneth Branagh stworzył swój najlepszy film w reżyserskiej karierze, który bardzo słusznie bije się o Oscara w tym roku. Nie wiem, czy uda mu się jeszcze przebić "Belfast", ale będę mu kibicować, bo udowodnił, że gdy opowiada na dużym ekranie swoją własną historię, to jest w stanie wzbić się na wyżyny swojej twórczości, czego niestety nie uświadczyłem, gdy opowiadał historie pisane przez Agathę Christie.

Filmowo to rzecz jasna obraz niezwykle wykwintny, który, ma się wrażenie, powstał w duchu pewnej idei, by pielęgnować to, co wychodzi z melancholii i nostalgii. Piękne czarno białe zdjęcia i wspaniały podkład muzyczny powodują, że dobrze się czujemy w Belfaście Kennetha Branagha i nawet jeżeli to nie nasze dzieciństwo, nie mielibyśmy nic przeciwko temu, żeby znaleźć się tam chociaż na chwilę.

To nie jest arcydzieło kinematografii, ale bardzo sprawnie oraz z uczuciem nakręcony i fantastycznie zagrany film, jeden z najlepszych jakie widziałam w tym roku.

To idealny przykład, jak realizować filmy, w których doskonale działają obie te płaszczyzny - prywatna i globalna. A jeśli dodamy do tego niesamowite zdjęcia, pracę kamery i wybitne aktorstwo całej obsady, dostajemy dramat, który w tym roku powinien był dostać jeszcze jednego Oscara - za najlepszy film!

Piękny film, wzruszająca, ciepła historia ukazująca, jak ważna jest rodzina, zwłaszcza gdy smoki czasu Kłopotów niszczą bezpieczną Krainę Dzieciństwa.

Ze swoim ludzkim, półtoragodzinnym metrażem, ma niestety poważny problem z utrzymaniem jednolitej tonacji, błyskawicznie rozpada się na szereg mniejszych kawałków - przypowiastek o życiu dzielnicy - a przede wszystkim: mocniejszych i słabszych, ale zawsze hiperestetycznych fotografii - przypominając sklejkę z etiud studenckich na ściśle zadany temat

Jest taką mieszanką dramatu i komedii, która potrafi poruszyć, wzruszyć, ale też sprawić, że się uśmiechniemy. Takie połączenia potrafią tworzyć tylko najwięksi alchemicy i do nich na pewno należy Kenneth Branagh.

Nie ma ani ciekawej treści, ani udanej formy. Nie działa w każdym aspekcie i udają mu się wyłącznie pojedyncze elementy.

Staje się dziełem kompletnym, wielowymiarowym i, co najważniejsze, przepięknym - zarówno w swym wyglądzie, jak i przesłaniu. "Belfast" bawi, uczy, doprowadza do łez i pokazuje, że chociaż nie mamy wpływu na innych, zawsze mamy wpływ na to, jacy sami jesteśmy.

Mimo że to wyjątkowo osobista dla samego reżysera podróż w przeszłość, to ma w sobie tak dużo uniwersalności, że każdy będzie w stanie bez trudu ujrzeć, choć na moment, w postaci Buddy'ego samego siebie.

Niepodważalny majstersztyk! Nieprzesadzona, a jednakże sentymentalna estetyka, bogata symbolika i wybitna gra aktorska całej obsady sprawiają, że historia dzięcioletniego Buddy'ego uderza widza autentycznością, uniwersalnością i bolesną aktualnością.