Sylwia Zazulak

Wszystko składa się na jedną, spójną całość, ciesząc oko, ucho i filmowy smak. Tym razem uniwersum DC nie zawiodło, a nawet nieco odpracowało wcześniejsze straty. James Gunn udowodnił, że jeśli chodzi o kino komiksowe, jest absolutnym wizjonerem.

Po dwóch latach nieobecności MCU wraca na kinowe salony z tytułem, który powinien wywrócić uniwersum do góry nogami, ale tego nie zrobił. "Czarna Wdowa" chociaż posiada bardzo silny feministyczny akcent - jak można się było spodziewać - oraz nienaganne formalnie wykonanie, cechuje się brakiem animuszu. Film ten nie wbija w fotel - w tak oczekiwanym blockbusterze wręcz dziwi, że nie wykorzystano tak wielu potencjalnych akcji.

To niezwykły powiew świeżości na kinematograficznej liście polskich młodzieżówek. Nie tylko sprytnie przeistacza potencjalnie "cringe'owe" akcje w pełne humoru sytuacje rodem wyjęte ze studenckiego życia, lecz także w godny podziwu sposób nieustępliwie i z powagą trzyma się konkretnego tematu.

Niesamowite, jak tak skromny w środkach i słowach obraz może oddziaływać na oglądającego. Krótko po seansie nie sposób zebrać myśli, ponieważ o "Sound of Metal" powiedzieć można tak wiele, że aż brakuje słów. Jednak owa wewnętrzna i zewnętrzna cisza podszyta jest pewną aurą cichutkiego zgrzytu, który chwilę po absolutnym zachwycie przypomina, że obejrzana przed chwilą historia to bezkompromisowy w swej tragiczności dramat w najczystszym wydaniu.

Quasi-familijny charakter, popkulturowe odniesienia, metatekstualna struktura, łączenie licencji oraz równie nieoczekiwany, jak nieudany twist w wystarczająco hermetycznej gatunkowo i tematycznie produkcji - to wszystko staje się klęską urodzaju. Poza technicznymi aspektami mariażu dwóch serialowych struktur żadna inna kwestia nie została dopracowana i przedstawiona w sposób satysfakcjonujący.