Sylwia Zazulak

Quasi-familijny charakter, popkulturowe odniesienia, metatekstualna struktura, łączenie licencji oraz równie nieoczekiwany, jak nieudany twist w wystarczająco hermetycznej gatunkowo i tematycznie produkcji - to wszystko staje się klęską urodzaju. Poza technicznymi aspektami mariażu dwóch serialowych struktur żadna inna kwestia nie została dopracowana i przedstawiona w sposób satysfakcjonujący.

"Wonder Woman 1984" bliżej do rozchwytywanego kina klasy B niż do prawowitego blockbustera. Kinowe uniwersum DC serwowało już widzom wiele prymitywnego przepychu, patosu i nieprzemyślanych scenariuszy, ale najnowsza produkcja o księżniczce Amazonek łączy w sobie wszystkie te wady, dodatkowo je potęgując i rozsadzając granice niedorzeczności filmowej.

Najnowsza produkcja J Blakesona niebezpiecznie zbliżyła się do granicy porażki. Nieudana reżyseria prawie zupełnie zmarnowała dobry scenariusz i fascynującą historię o sprytnej naciągaczce. Efektowne otwarcie okazało się kompletnie odseparowane jakościowo od reszty filmu. Przeciągnięte, bezkształtne rozwinięcie zostało tylko częściowo zreflektowane formalnie poprawnym i interesującym w swoim wydźwięku punktem kulminacyjnym oraz zakończeniem.

"Cząstki kobiety" okazały się filmem niezwykle emocjonalnym. W tym filmie tragedia oscyluje pomiędzy byciem powodem a konsekwencją, nigdy nie pozwalając się jednoznacznie określić, podobnie jak jednoznacznie określić nie dają się Martha i cały najnowszy obraz Kornéla Mundruczó.

Jest dla mnie ogromnym rozczarowaniem. Liczyłam na przejmującą, poważną historię o samotności, tęsknocie, niemożliwych do pokonania ograniczeniach człowieczeństwa i ludzkości. Tymczasem spędziłam dwie godziny, przyglądając się dawno przetrawionej przez współczesne kino science fiction zupie z popularnych wątków i motywów gatunkowych, którym na dodatek pożałowano staranności.