The Crown

Zachwyca mistrzowską grą aktorską i nieraz podobieństwem do znanych nam członków rodziny królewskiej pod względem aparycji.

Nie jest nudną opowiastką o rodzinie królewskiej. To pełen tajemnic i emocji obraz, którego obejrzenie zmusza do przemyśleń. Czwarty sezon jest tego doskonałym przykładem.

Czwarty sezon The Crown ma dwa atuty, dzięki którym problemy nowych odcinków zostają zepchnięte na drugi plan.

Można przypuszczać, że piąty sezon, przedstawiający między innymi rok 1992, czyli annus horribilis Elżbiety, będzie apogeum kryzysu w rodzinie królewskiej. Sezon czwarty jest do niego dobrym wstępem, który zmienia ton produkcji z tradycyjnie chłodnej i dystyngowanej na pełną emocji, skandalu i dramatyzmu, tak samo jak zmienia się charakter monarchii.

Czwarty sezon The Crown, choć pod względem jakości nie odbiega od poprzednich sezonów, zostawił we mnie uczucie niedosytu. To, co do tej pory przyciągało mnie do tego serialu, czyli świetne odwzorowanie realiów, o których opowiada, doskonała gra aktorska i dobry scenariusz, oczywiście nadal jest obecne, jednak biorąc pod uwagę całe historyczne tło, oczekiwałam czegoś więcej.

Twórcy "The Crown" po raz kolejny udowodnili, że owa produkcja to nie niezobowiązujące perypetie bardzo ważnych i znanych na całym świecie ludzi mieszkających w ładnym zamku, a poważna, poruszająca i momentami przykra historia rodziny, której członkom przyszło się mierzyć z własnymi demonami oraz niezbywalną odpowiedzialnością dziedziczoną od pokoleń wraz z koroną.

Zachwyt nad rodziną królewską jest przemycony na tyle delikatnie i umiejętnie, że dopiero po pewnym czasie orientujemy się w intrydze, w której uczestniczymy. Wcześniej dajemy się w nią wciągnąć zachwyceni snutą opowieścią. A opowieść to zaiste wspaniała, mogąca wypełnić nie jeden dzień i wieczór.