Wszystko wszędzie naraz

Danielowie po prostu jak nikt inny umieją wykorzystać temat multiwersum. Lepszej produkcji o tej tematyce nigdy nie znajdę. O kinie w kinie w ramach kina.

Zapewne początkowo może się wydawać, że film nie posiada w sobie żadnej kontroli fabularnej.Jednakże tak inteligentnie,pieczołowicie dopieszczonej i szalenie ciekawie zrealizowanej fabuły nie widziałem dawno.Gatunkowo trudno tu o ulokowanie bo twórcy czerpią od kina bohaterskiego po dramat społeczny czy też thriller psychologiczny.A wszelkie mindfucki podczas seansu pokazują jak widz oklepanie myśli, że wie co dostanie od twórców minuta po minucie.To zabawa formą,stylem.Jestem oczarowany.

Jestem pewien, że niektórzy od tej produkcji się odbiją bo za chaotycznie, bo może za szybko. Prawda jest jednak taka, że kino potrzebuje więcej takich freaków a próba ogarnięcia tego wszystkiego - jak mówi sam film - jest bezsnesu. Trzeba chłonąć, dobrze się bawić i cieszyć się tym, że w kinie nie obowiązują żadne granice.

Kompletnie zwariowane kino jakie mogłem obejrzeć, ale parówki zamiast palców to perfect na 10, śmiech był z tego, że prawie łzy by poleciały. Nie mam pojęcia jak ocenić ten film, mam mieszanie uczucia na temat tego filmu.

Jest wszystkimi filmami świata jednocześnie, w największej ich jaskrawości. Do ideału brakuje mi tylko większej kompresji materiału, bo są momenty, gdzie można byłoby się co jakiś czas na kilka minut wyłączyć (choć to przy ilości bodźców praktycznie niemożliwe) i nie straciłoby się z fabuły kompletnie nic.

absurd i chaos, ale niektóre pomysły ciekawe (skały, parówki), przy tak szybkim montażu zdecydowanie za długi, recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/wszystko-wsz%C4%99dzie-naraz-pralnia-ocena-5-10

To, z jaką konsternacją, a jednocześnie fascynacją i napływem emocji zostawił mnie ten film ciężko opisać w 500 znakach. Z jednej strony można by powiedzieć, że dominuje tutaj chaos, milion konceptów, czasami naprawdę cringowy humor, to z drugiej strony gdy już wsiądzie się w ten rollercoaster, nie będzie się chciało już z niego wyjść. Jest to bezkompromisowa, zwariowana i niczym wyrwana ze snu jazda po bandzie, ale - przede wszystkim - jednocześnie ciekawa refleksja na temat (samo)akceptacji.

Wszystko, wszędzie i za długo. Traci tempo i pazur po ok. 1,5 godziny. A szkoda, bo pomysł świetny i realizacja - do dwóch trzecich - też.