Brak kwestionowania zaprezentowanej wizji i bezmyślne popłynięcie za flow produkcji wydaje się warunkiem koniecznym przy obcowaniu ze Wszystko wszędzie naraz. Nie jest to jednak tak duży problem. Fakt, że tytuł filmu zaskakująco trafnie opisuje jego zawartość, stwarza cieplarniane warunki do ulegnięcia eskapizmowi absolutnemu.

To jest właśnie multiwersum, które chcę oglądać.

Po zaserwowaniu dzikiej akcji obraz zmusza więc do skupienia, a z czasem zapewnia masę wzruszeń. Rozczula i ujmuje głęboki humanizm, skryty za odjechaną fabułą.

Nie jest to kolejny film ze stajni Marvela, ale kunsztowna i z pomysłem napisana historia, która bezczelnie wykoślawia znajome obrazy i ich, wydawałoby się, raz na zawsze ustalone znaczenia.

Jeśli mierzyć jakość dzieł sztuki rozległością horyzontu znaczeń, na jakie otwierają odbiorcę, to dla "Wszystko wszędzie naraz" nie wystarcza skali - albo inaczej: nie istnieje dla tego filmu jednostka zdolna go opisać i zmierzyć.

Stanowi jeden z najdorodniejszych pomników wolności artystycznej XXI wieku i nie popada przy tym w samozachwyt, pozwala sobie na opowiedzenie prostej, skromnej historii przy użyciu monumentalnych, imponujących środków. Trudno od kina oczekiwać czegokolwiek więcej.

Umówmy się, "nie żałowanie niczego" to luksus dla nielicznych. Jeśli macie uczucie, że nie trafiliście tam, gdzie powinniście, że nie żyjecie tym życiem, jakie byście chcieli, to nie wyobrażam sobie lepszej maści na wasze rany niż "Wszystko wszędzie naraz".

Wciąga i wzrusza.

To zdecydowanie jeden z najbardziej oryginalnych i pomysłowych filmów ostatnich lat. Twórcy wykorzystali fakt, że tego typu koncept obecnie szybko rozprzestrzenia się w popkulturze i przedstawili własną wersję wieloświata, która swą nietuzinkowość przebija wszelkie zwariowane pomysły Marvela czy DC.

Produkcja Scheinerta i Kwana jest czystą rozrywką, w której kluczowe znaczenie odgrywa... bajgiel. Twórcy są w pełni świadomi kiczu, który fundują odbiorcy, mrugając do widza raz po raz i wywołując przy tym same pozytywne reakcje. Wszystko wszędzie naraz może się podobać, choć jednocześnie może być nieznośne w swojej groszowej filozofii. Może w innym multiversum ten film byłby jeszcze lepszy?

Jest prawdopodobnie obok "Free Guy'a" najbardziej dającym do myślenia przyjemnym popkorniakiem 2022 roku. Może nawet, czego nie wykluczam, że zostanie nagrodzony w jakiejś formie, lub przynajmniej nominowany. I absolutnie nie będę miał nic przeciwko, bo nosi znamiona jednak trochę wyższego poziomu w zalewie tandety.

Ekscytujący i absurdalny pokaz najmniej oczywistych i najmniej bezpiecznych opcji, zabawy koncepcją oraz formą. Świeży, abstrakcyjny, szalony. Zdecydowany must-watch.

Jeden z najbardziej odjechanych filmów tego roku.

Czy polecam? Ciężko powiedzieć. Ludzie wychowani na Monty Pythonie bez problemu się odnajdą. Będą się bawić absurdami i zaskoczeniem. Ale nie wszyscy polubią film, bo dla części widzów może być zbyt dziwny, a nawet przekraczający granicę dobrego smaku, czy obrazoburczy. Ja jestem oszołomiony.

Może przygnieść swoim szaleństwem oraz pomysłami jakby wziętymi pod wpływem wspomagaczy psychodelicznych. Że tego jest za dużo i niepotrzebny ten cały kolaż. Ale jest to całkowicie kontrolowany chaos, nie tracący z oczu głównej bohaterki oraz jej problemów.

Film od studia Pixar, ale live-action i podany w najatrakcyjniejszej formie z możliwych czyniąc nowe dzieło duetu Daniels jednym z najbardziej emocjonujących kinowych doświadczeń ostatnich lat.

Fanfary i oklaski pójdą do wszystkich, którzy są odpowiedzialni za to, jak wykorzystano w tym filmie muliwersum.

Mam wrażenie, że Wszystko wszędzie naraz, pomijając cały blichtr i rozrywkową perspektywę, może jak mało który film spełniać funkcję terapeutyczną. Wszystko wszędzie naraz wzrusza, pozwala się zastanowić nad sobą i relacjami z najbliższymi.

To naprawdę chwytająca za serce historia. I mimo, że wielu odtrąci specyficzność całej produkcji, to wciąż warto dać jej szansę. Po prostu za rzadko widzimy takie projekty w kinie.

To w zalewie ogromu sequeli, prequeli i spin-offów film nietuzinkowy, bardzo oryginalny w swojej koncepcji. Oferuje ogrom emocji, świetne aktorstwo i sekwencje, które w przyszłości będzie można uznać za kultowe.

To film, o którym można by pisać elaboraty. Dzieło to kiedyś będzie kultowe. Jest przykładem czystej miłości do kina, tworzenia z samej potrzeby kreacji. Mnogość pomysłów, której jądrem jest prostota historii i urzekający jej finisz, hipnotyzuje. Czyste szaleństwo i pełne wykorzystanie potencjału multiwersum, w jednym dziele.

Można więc skonstatować, że duetowi Daniels prawdopodobnie nawet lepiej niż za pierwszym razem, udało się zbudować film który bawi i uczy, nawet jeżeli wykorzystuje do tego całkowicie przeczące zdrowemu rozsądkowi idee - a do tego uzbrojony jest w bombową choreografię walk i stanowiącą prawdziwy tour de force, być może najlepszą rolę Michelle Yeoh w jej karierze.

Na uwagę zasługuje również przedsiębiorczość, spryt i kreatywność Danielsów, którym, przy niezbyt dużym budżecie jak na taki film, udało się stworzyć coś tak efektownego i generującego spore pokłady filmowej - choć czasami banalnej - frajdy.