Łukasz Kołakowski

A jest to skrupulatny biznesplan, który oczekuje, że uda się stworzyć w Polsce wielkie uniwersum, oparte o ograniczony wyłącznie wyobraźnią świat bajek. Nie zawiera on jednak być może najważniejszego elementu. Dobrego i intrygującego pierwszego filmu, który pociągnąłby za sobą zaplanowaną już przecież resztę.

Trudno mi jest nie lubić tego filmu. Nie uosabia on żadnego z największych problemów, jakie mają współczesne blockbustery. Nie jest ani produktem taśmowym, bo widać, że rządził tu bardziej James Cameron, niż jakikolwiek producent czy studio, ani nie jest brzydki i zrobiony po łebkach, bo wizualnie potrafi stanowić wzór czasem nawet na poziomie tego, który mieliśmy okazję obserwować przy okazji pierwszej części.

Państwo Welchmanowie wzięli sobie na warsztat wdzięczny dla swojej twórczości, jednak trudny do ogrania tekst. Wraz ze swoją utalentowaną ekipą namalowali nam jednak film, o jakim mogliśmy tylko zamarzyć. Ich Chłopi działają bez najmniejszych zarzutów na właściwie każdym polu, fantastycznie odświeżając klasyka polskiej literatury nowym pokoleniom.

Putin wygląda fatalnie, jest maksymalnie sztuczny, a momentami, kiedy nie ma w pobliżu innych aktorów z prawdziwymi twarzami czujemy, jakbyśmy oglądali jakąś nieudolną animację. Jakby tego było mało, paskudnie wygląda właściwie wszystko.

W tym wszystkim niby świetne jest, że obchodzący za chwilę 86. urodziny reżyser dalej pozostaje niepokorny i bez względu na wszystko robi swoje. Czasem po prostu nie wychodzi.

Na sam początek jednak uspokoję fanów, The office PL jest ciągle rozrywką na poziomie. Może minimalnie niższym od świetnego drugiego sezonu, jednak wciąż dostarczającym.

Może mając w zanadrzu tyle pytań, nowy sezon Skazanej na samym początku dokłada zbyt dużo nowych wątków, jednak na ten moment trudno ocenić ich wykonanie. Na szczęście dwa pierwsze odcinki są niezłe, sprawnie zrealizowane i dają nadzieję na przyszłość.

Dostaliśmy adaptację powieści Żulczyka chyba nawet lepszą, niż słynne Ślepnąc od świateł. Bo choć tamten serial wydawał się bardziej interesujący jako produkt, który wbił w świadomość ludzi bohaterów czy kilka scen, ten działa lepiej na podświadomość, wywołując nieporównywalnie większe emocje.

W przeciągu jedenastu odcinków scenariusz dał nam sceny takie, które mogą uchodzić za jedne z najlepszych, jakie do tej pory Żulczyk napisał, jak i te, które w takiej tabeli miotałyby się w strefie spadkowej. Wygląda to finalnie, jakby pomysł przyszedł gdzieś w trakcie. Coś tam udało się uratować, jednak efekt finalny powinien być zdecydowanie lepszy. Za takim bowiem, na HBO Max nie zatęsknią.