Spider-Man: Bez drogi do domu

Jest wartym zobaczenia filmem superbohaterskim nacechowanym prostymi powtarzalnymi schematami, bawi, gdy powinien to robić, akcja dzieje się szybko, jest atrakcyjny wizualnie.

Powinien zostać z Wami na długo. Zarówno w MCU, jak i w kinie komiksowym w ogóle dawno nie było produkcji tak przewrotnej i w tak wyraźnym stopniu rozstrzygającej o tym, czego w gatunku jeszcze nie pokazano. Poprzeczka znowu poszybowała w górę.

Emocjonalny rollercoaster, który zabiera nas na przejażdżkę pełną łez smutku oraz szczęścia, nostalgii, która nie przeważa nad głównym wątkiem oraz postaci, których potencjał w końcu został w pełni wykorzystany. Jest to tytuł, którego trzeba doświadczyć w kinie z zapełnioną salą. Jest to także must-watch dla każdego fana Pajęczaka z Marvela.

Ten film to najlepsze, co wydarzyło się w kinach od wielu lat. Holland, Garfield i Maguire na jednym ekranie, a do tego świetna fabuła.

Najlepszy film z Domu Pomysłów i najlepszy film o Spider-Manie. Powracający złoczyńcy, wspaniałe wykonanie oraz masa niespodzianek i zwrotów akcji sprawiają, że nie można oderwać oczu od ekranu, a sposób zamknięcia tej trylogii Człowieka-Pająka zwiastuje wiele możliwości na przyszłość.

Nie jest filmem idealnym. Nie jest to nawet najlepsza produkcja o Spider-Manie. Bez wątpienia jednak plasuje się w pierwszej trójce. W dodatku to chyba najlepszy twór MCU tego roku. Wyznacza on ciekawe tory przyszłym filmom spod szyldu Marvela i wytacza jeszcze bardziej interesujące ścieżki samemu Peterowi Parkerowi. Produkcja ta wzrusza, zaskakuje i przytwierdza szczękę widza do podłogi, nie pozwalając jej zebrać aż do napisów końcowych.

Dogorywa niestety od strony technicznej. CGI często nie należy do najlepszych stron tej produkcji, a finałowa walka nie bez kozery została zaplanowana w nocnej scenerii. Jednak mogę na to wszystko jak najbardziej przymknąć oko, gdy spotykam się z pomysłowym scenariuszem i tak świetnie napisanymi postaciami. Oczywiście, ta produkcja jest ogromnym fanserwisem i zdecydowanie się z tym nie kryje. Jednak tutaj twórcy mają na to rzeczywiście jakiś plan.

Do momentu rozpoczęcia filmu, byłem pewien, że dostanę ten sam bajzel, którym był "Spider-Man 3" oraz "Niesamowity Spider-Man 2". I co ja mogę powiedzieć... wow. Jonie Watts, udało ci się mnie zaskoczyć.

Po wyjściu z kina na pewno będziecie czuli się usatysfakcjonowani tym, co zobaczyliście.

Po tym filmie widzom krytykującym Spider-Mana w wariancie MCU, że jest nastoletnią wersją Iron Mana, odpadają ostatnie argumenty, ponieważ w odróżnieniu od poświęcenia, którego dokonał w Tony Stark w finale Avengers: Koniec Gry, o tym co on poświęcił nikt się nie dowie. Jeszcze chyba nigdy film kończący trylogię nie budował w takim stopniu zainteresowania tym, co mogą przynieść następne części.

"Wow, Spider-Man stanie się chyba stałym gościem na liście moich ulubionych filmów roku!" myślałem sobie podczas pierwszej godziny nowej produkcji. Niestety w drugiej połowie okazało się, że film w całości wisi na fanserwisie, a emocjonalnie polega tylko na tym, co zbudowane zostało przez przeszłe produkcje i nasze nostalgiczne relacje z nimi.

Takiego Pajączka chcę oglądać. Za takim Pajączkiem będę tęsknić. Jak dotąd podobny poziom ekscytacji czułem jedynie przy "Spider-Man Uniwersum".

Kluczem do sukcesu w tym przypadku jest rozwaga i balans, z jakimi udało się spiąć całą fabułę i opowiedzieć tę historię w tak zgrabny, acz dynamiczny i pełen zwrotów akcji sposób.

Jeżeli uśpić teoretyka i pozostawić podatnego na ślepe, gwałtowne przypływy uczuć kinomana, do którego "czucie i wiara silniej mówią niż mędrca szkiełko i oko", a w dodatku biegłego w superbohaterskim kodzie, emocje uwolnione w trakcie seansu mogą sprawić, że po wyjściu z kina w oszołomieniu sami nie będziecie mogli odnaleźć drogi do domu.

Ma wszystkie cechy wielkiego, świetnie zrealizowanego przeboju, co najmniej kilka niesamowitych niespodzianek, do tego mnóstwo hermetycznych żartów zrozumiałych tylko dla miłośników serii.

Rozrywka pierwsza klasa i najlepszy film o Spider-Manie w dziejach tego wszechświata!

Watts zamyka pewien rozdział w życiu naszego Pajączka, a przy okazji daje nam wspaniałą lekcję z historii popkultury. Historii pełnej wzlotów i upadków, ale też szczerej pasji.

To film, w którym produktowość i potrzeba pokazania następnych dusi wszystkie ciekawe pomysły i oryginalność.

Zamiast na akcji skupia się na emocjach bohaterów oraz ich różnych problemach. To nie jest typowy niedzielny film, a przez to też, zabrakło scen, które chciałbym zobaczyć drugi raz. To nie jest Iron Man, który zawsze bawi tak samo, albo Avengers, który zachwyca kolejnymi fantastycznymi scenami walki.

Zgrabnie łączy pozornie absurdalny pomysł na fabułę w trzymający się w całości, zapewniający dwu i pół godzinną odskocznię od szarej rzeczywistości seans.

Kawał naprawdę dobrej rozrywki. Film garściami czerpie z poprzednich filmowych opowieści o Człowieku Pająku, ale robi to własnych zasadach, sprawiając, że trudno będzie teraz nie czekać na kolejną odsłonę przygód Petera Parkera, bo... będzie naprawdę ciekawie. Ten koktajl, w którym twórcy zdecydowali się na sporą domieszkę przeszłości wymieszanej z przyszłością, jest pyszny.

Tym razem twórcy postawili przede wszystkim na nostalgię. Sięgając po postaci i motywy z różnych Spider-Manów, udało się zwabić do kina różne pokolenia fanów tego super bohatera. Ja przyznaję otwarcie, że dałam się złapać na ten lep, bawiłam i wzruszałam się przednie i wyraźnie czułam, że te emocje udzielają się każdemu siedzącemu na przepełnionej sali widzowi. Chwyty, które tu zastosowano były ryzykowne, ale okazały się sukcesem.