Łukasz Jakubiak

Post-horror pełną gębą - artystycznie i intelektualnie spełniony, popisowo zagrany, wizualnie porywający.

Joker w wykonaniu Phoeniksa jest iście mistrzowski - przekrojowy i niejednoznaczny - ale nie byłby kompletny bez audiowizualnego tła.

Niestety Mroczna Phoenix zamiast rozwijać, zaprzepaszcza cały dorobek serii - to nie jest historia, za którą widz chciałby podążać, nie ma tam też postaci, którym chce się kibicować. Pełno tu papierowych figur, ale niewiele samej treści.

Ma wiele cech wspólnych ze swoim głównym bohaterem - to typowy outsider, z wielkim sercem i ciętym dowcipem, który od czasu do czasu lubi zabłądzić. Nie otwiera też nowych szlaków w adaptowaniu komiksów, ale za to okazuje się ciepłym i bardzo mądrym kinem familijnym.

Uderza w zupełnie inną wrażliwość niż zeszłoroczne Dziedzictwo. Jest to obraz mniej kompleksowy i intensywny, choć równie oryginalny, zgrabnie wpisujący metaforę toksycznej relacji w poetykę pogańskiego horroru. Ari Aster znów irytuje, zwodzi, niepokoi, śmieszy, ale też zachwyca.

Wprowadza nową jakość w adaptowaniu powieści graficznych, sprowadzając Świt sprawiedliwości Snydera do poziomu kukiełkowej bitki.

Makabryczny plac zabaw - reżyser ustawia bohaterów niczym figurki, stopniowo łamie ich psychikę i wywołuje wewnętrzne demony wyłącznie po to, by w finale zaserwować im psychodeliczną podróż do otchłani. Już dawno nie było w kinie grozy tak bezlitosnego twórcy - zarówno dla swoich postaci, jak i widzów.

Post-horror pełną gębą - artystycznie i intelektualnie spełniony, popisowo zagrany, wizualnie porywający.

Powstało kino na tyle dojrzałe, by poruszyć dorosłego i na tyle atrakcyjne, by zauroczyć młodszego widza. A taka sztuka udaje się tylko prawdziwym wizjonerom.

Christopher Nolan w Dunkierce obalił status quo kina wojennego - zbudował wielopoziomową narrację, rozłożył historię na kilku bohaterów, a przemoc zastąpił szerokim ujęciem psychologicznym.

Niestety Mroczna Phoenix zamiast rozwijać, zaprzepaszcza cały dorobek serii - to nie jest historia, za którą widz chciałby podążać, nie ma tam też postaci, którym chce się kibicować. Pełno tu papierowych figur, ale niewiele samej treści.

Stara się być zarówno sequelem Prometeusza, jak i prequelem Ośmego pasażera Nostromo, ale w konkluzji okazuje się produkcją źle skrojoną, pozbawioną własnej tożsamości.

Skrypt Venoma miał rozrywkowy potencjał, ale producenckie "poprawki", które miały zmienić film w kasowego popcorniaka, jeszcze bardziej go pogrążyły. Przynajmniej artystycznie, choć szkoda, że nie finansowo.

Piętno dylogii del Tora okazało się zbyt silne, a producenci po raz kolejny okazali się największymi złoczyńcami - nowy Hellboy to klapa, ale na pewno nie jest dziesiątym kręgiem piekła, jak co niektórzy sądzą. Im dalej w las, tym bardziej staje się bolesny, ale przez większość seansu można się na nim dobrze bawić.

Produkcja tandetna, chwilami wręcz staroświecka, która miała zadatki na rasowe kino superbohaterskie. Niestety w takiej formie okazała się jedynie zlepkiem kilku efektownych scen i zabawnych dialogów, a nie od dziś wiadomo, że w tym gatunku nie chodzi wyłącznie o fragmentaryczną rozrywkę.

Stara się być zarówno sequelem Prometeusza, jak i prequelem Ośmego pasażera Nostromo, ale w konkluzji okazuje się produkcją źle skrojoną, pozbawioną własnej tożsamości.

Skrypt Venoma miał rozrywkowy potencjał, ale producenckie "poprawki", które miały zmienić film w kasowego popcorniaka, jeszcze bardziej go pogrążyły. Przynajmniej artystycznie, choć szkoda, że nie finansowo.

Niestety Mroczna Phoenix zamiast rozwijać, zaprzepaszcza cały dorobek serii - to nie jest historia, za którą widz chciałby podążać, nie ma tam też postaci, którym chce się kibicować. Pełno tu papierowych figur, ale niewiele samej treści.

Imponuje stroną wizualną, podobnie jak ujęciami odzwierciedlającymi komiksowe kadry, ale w tej wizji niewiele jest pasji. Już dawno nie oglądałem filmu, który jednocześnie starał się przekazać wszystko i nic - dostajemy dużo wątków, a niewiele konkretnej treści.