Obcy: Przymierze

Po "Prometeuszu" miałem nadzieję, że Ridley Scott wsłucha się w głosy krytyki i wyciągnie z nich wnioski przy realizacji "Alien: Covenant". Niespecjalnie to zrobił.

Nie jest to produkcja równa, a lepsze momenty przedzielone są kiepskimi, ale da się to obejrzeć bez większego bólu.

Okazuje się bowiem umiejętnie zrealizowaną, chłodno wykalkulowaną i obliczoną na sukces hybrydą "Prometeusza" z elementami i chwytami fabularnymi, które znamy ze starego, poczciwego "Obcego"...

Chaotyczny i niepotrzebny film, który samym sobą nie wprowadza nic nowego, a tylko subtelnie próbuje zacząć temat, który zostanie pewnie pociągnięty w scenariuszach kolejnych produkcji. Brakuje pomysłu, konsekwencji w dążeniu do ogłaszanego w wywiadach celu oraz odrobiny ryzyka.

Nie dorównuje jeszcze poziomem Obcy - 8 pasażer Nostromo, aczkolwiek to film bardzo dobry, który większość fanów kina science fiction będzie oglądała z wypiekami na twarzy. Mamy tu bowiem podobny klimat z elementem dreszczyku, silnie zarysowane zapadające w pamięci główne postaci i fabułę stawiającą przed nami kolejne frapujące pytania i refleksje.

Gdyby to był pierwszy kinowy występ Ksenomorfa lub zupełnie oddzielna opowieść, to film byłby do zjedzenia w całości, bez żołądkowej rewolucji. Jednak jako kolejny epizod kultowej serii wypada blado. Nie emocjonuje jak poprzedniki.

Próbował połączyć ze sobą subtelność oraz filozoficzność "Prometeusza" z nostalgicznym powiewem starej sagi, z którego pożyczył różne pomysły na budowanie napięcia oraz podniesienie poziomu adrenaliny. Efekt nie jest idealny, bo taka hybryda nie przypadnie wszystkim do gustu, choć ma swój czar.

Typowy blockbuster i tę funkcję spełnia, ale chyba miał być czymś więcej i na tym polu niestety poległ.

Uczta dla oczu, interesująca przekąska dla ducha, a dla umysłu horror.

Udało się. To Obcy, na jakiego czekaliśmy - wyważony, przemyślany, intrygujący.

Nie wnosi nic nowego, nie wyznacza nawet lepszego kierunku dla tej serii.

Jest o jeden poziom gorszy od "Prometeusza", który miał chociaż świetnie wyważoną akcję i był fabularnie intrygujący.

Naprawdę chciałem polubić ten film. Jest gatunkowo dobrze zrealizowanym sci-fi, z klimatyczną, smętną kolorystyką i obcy wyglądają po prostu rewelacyjnie. Co z tego, skoro ten film pogrzebał największą zaletę całej serii - tajemniczość xenomorphów.

Chęć zbliżenia nowego odcinka do klasyki przyniosła kuriozalny odcinek, który jest dla mnie najgorszym z wszystkich dotychczasowych sześciu filmów z serii "Obcy".

Nie jest to film, który wnosi cokolwiek nowego, ale w związku z tym, że jest dynamiczny, świetny wizualnie i rewelacyjnie nakręcony nie nudziłam się ani przez minutę, i z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że mnie nie rozczarował.

Zły pod każdym względem, od pierwszej do ostatniej sceny.

Broni się jedynie efektami specjalnymi, ciekawym wątkiem eksploracji oraz kilkoma niezłymi scenami akcji. Pokazują one olbrzymi potencjał serii, jednak kompletnie niewykorzystany.

Produkcji daleko do jakości "Ósmego pasażera Nostromo", ale fakt, że jest to zdecydowanie lepszy film niż "Obcy 3" i "Obcy: Przebudzenie" powinien być już wystarczającym pocieszeniem. Nie zmienia to jednak faktu, że po odbytym seansie czuć niedosyt.

Ci, którzy nie będą oczekiwali zbyt wiele wyjdą z kina zadowoleni, bo to ciągle dobra rozrywka. Może trochę za bardzo przewidywalna, ale za to pozbawiona większych fabularnych wpadek i nadęcia "Prometeusza".

Ładny, ale niezbyt groźny b-klasowy horror zrobiony za grube pieniądze, który mógł już lepiej całą energię włożyć w renarrację Wyspy Doktora Moreau, zamiast rozmieniać się na drobne.

Odrzućmy jednak na bok sentymenty i tęsknoty, a przede wszystkim fakt, kto stoi za kamerą tego filmu. Co wówczas otrzymamy? Bardzo sprawnie zrealizowany horror science-fiction opierający się na kilku znanych schematach, ale podziurawiony logicznymi błędami, które nie tylko odzierają serię z wszelkiej dramaturgii, ale kompletnie nie zazębiają się z późniejszymi odsłonami.

Osobom oczekującym głębokiego przesłania i w pełni wiarygodnego filmu science-fiction radzę mocno obniżyć oczekiwania.

Jest wprawdzie filmem niemalże doskonałym na płaszczyźnie technicznej oraz audiowizualnej, lecz pozostaje produktem taśmowego i nużąco schematycznego fabrykowania.

Przymierze pierwszemu Obcemu do pięt nie dorasta. I podobnie jak Prometeusz, jest filmem o zmarnowanym potencjale. Choć tym razem chyba jeszcze bardziej niż poprzednio.

Genetyczna mieszanka o zaskakującej sile - mroczniejsza niż jakikolwiek film gatunkowy ostatnich lat i inteligentniejsza, niż mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać.

Zapewnił mi olbrzymią frajdę. Film obfitował w momenty zachwytu, przez co bardzo szybko zapomniałem o jego niedociągnięciach.

Mimo pewnych niedociągnięć Scott zaserwował przyzwoity film, który, jak sądzę, z czasem nabierze jeszcze lepszych walorów. Wróciłem z resztą do niego chętnie podczas drugiego seansu w kinie i myślę, że jedną z zalet obrazu jest bycie filmem wielokrotnego użytku.

Warto obejrzeć choćby dla znakomitej strony formalnej, utrzymanej w kluczu znanym z "Prometeusza". Wielka w tym zasługa zarówno scenografów i operatora Dariusza Wolskiego, ale też autorów sugestywnych efektów specjalnych, którzy przy tworzeniu groteskowych kreatury ograniczyli CGI do niezbędnego minimum.

Nie powala, jednak nie trzeba było spodziewać się fajerwerków, szczególnie po wcześniejszym seansie Prometeusza. Wiele wątków jest nieumiejętnie rozwiniętych, inne pozostały całkiem pominięte. Logika bohaterów bawi i wieje nudą, a dawny charakter Obcego, gdzieś się zgubił.

Bezczelny, pozbawiony klimatu dawnej serii skok na kasę i nic więcej. Obawiam się, że ciąg dalszy nastąpi.

Upakowany całkiem estetycznymi kadrami i naprawdę rewelacyjnie wyciszonym zakończeniem, stanowi raczej ładnie zapakowany prezent pod choinką tegorocznego mainstreamowego kina. Ale po rozwiązaniu wstążki i rozerwaniu śliskiego papieru w środku znajdujemy tylko ten sam prezent, który dostajemy każdego roku od twórców kina akcji w kosmosie - czarne skarpetki. W gwiazdki.

Od trzydziestu lat nie powstała żadna całkowicie udana i satysfakcjonująca odsłona, a fani postawili swoje poprzeczki tak nisko, że to dziś komiczne. Wszystko jest o tyle irytujące, bo dziełom Ridleya Scotta, doskonałym od strony filmowej, tak niewiele brakuje. Tylko dobrego scenariusza.

Nie ma napięcia, emocji, dreszczu, niepokoju i uczucia oddechu Obcego na plecach.

Solidny dodatek do uniwersum znanego i lubianego ksenomorfa, przepiękny wizualnie, ale niepozbawiony wad, ze wskazaniem na przekombinowanie i tak już zawiłej fabuły.

Nie rozczarowuje w jednym wypadku - kiedy nie nastawiamy się na nic.

Przenoszenie akcji pomiędzy planetą a statkiem kosmicznym zdało swój egzamin, tworząc swoistą hybrydę "Decydującego starcia" i "Ósmego pasażera Nostromo". Niech w tym miejscu ironicznie wybrzmi konstatacja, że sam reżyser stworzył mutację kilku znanych tworów. Zaplanowaną, skuteczną, dopasowaną do środowiska, jakim są oczekiwania współczesnego odbiorcy.