Jakub Piwoński

Definicja typowej, netfliksowej przeciętności, do której chyba powoli zaczynamy się przyzwyczajać.

Ten film to swoisty dowód na to, że zanim kogoś na stałe zamkniemy w popcornowej, mainstreamowej szufladzie, warto się zastanowić, czy na to zasługuje. Bo pomimo tego, że Emmerich pasuje do niej jak ulał, to i jemu czasem może się ona wydać za ciasna. Żeby była jasność - nigdy nie byłem fanem tego reżysera, ale chyba zawsze miło jest popatrzeć, jak zmęczony i znudzony rzemieślnik w wolnej chwili pisze... wiersz. Przywraca to wiarę w sztukę.

Niechlubną wizytówką filmu są nielogiczne, idiotyczne wręcz rozwiązania fabularne, które z trudem mieszczą się w głowie racjonalnie myślącego człowieka.

Kolejny udany western w dorobku Kevina Costnera, z tą małą różnicą, że tym razem przesiadł się z konia do samochodu.

Zgrabne i seksowne pociągnięcie pędzla, niezawierające w sobie jednak nic, czego nie widziałbym w kinie wcześniej.

Wybitny dramat sądowy, jeden z ważniejszych w swej kategorii, z pamiętną rolą Paula Newmana.

Zachwycam się nim niczym pierwszym wiosennym kwiatem, będącym zapowiedzią pozimowego odrodzenia.

Kolejny geriatryczny wybieg, stworzony podstarzałemu aktorowi do tego, by mógł się jeszcze trochę rozruszać, rozciągnąć kości i przy okazji co nieco zarobić.

Zagłada to kino klasy B w ładnej, sterylnej oprawie. Jest czysto, schludnie, fryzury się nie niszczą, makijaż się nie zmywa, na twarzach nie widać zmęczenia. Gorzej, że brakuje w tym też prawdziwych emocji, łez, potu i krwi.

Nie dając nic ponad to, co dał De Palma, film zaniża swój poziom kluczowymi niuansami.

Fatalnie zrealizowana postapokalipasa, nie wykorzystująca potencjału pomysłu wyjściowego.

Zachwycam się nim niczym pierwszym wiosennym kwiatem, będącym zapowiedzią pozimowego odrodzenia.

"Gladiator" i "Titanic" w jednym filmie, wzbogaconym o podstawowe wyróżniki stylu Paula W.S. Andersona.

Choć "The Incredible Hulk" jest najstarszym bratem, który zapoczątkował płodny okres w rodzinie, to wiele wskazuje na to, że jest bękartem.

Perfekcja, która odwraca uwagę od przykrej konstatacji - nie da się drugi raz dokonać przełomu.