- Ostatnio dodana recenzja: 14 listopada 2019 (3 dni temu)
- Na Mediakrytyku od: 6 lipca 2017 (2 lata temu)
-
55recenzji
-
51ocen
-
36pozytywnych
-
15negatywnych
-
6.3średnia
-
71%pozytywnych
-
1.2odrębność
- Najczęstsze gatunki: Dramat 49%, Sci-Fi 18%, Horror 15%, Thriller 13%, Biograficzny 7%, Dokumentalny 7%, Komedia 5%
- Najczęstsze kraje: USA 65%, Wielka Brytania 25%, Francja 24%, Niemcy 7%, Meksyk 7%, Włochy 7%, Polska 5%
- Poziom ocen: 15% wyżej, 54% niżej, 31% tak samo jak inni krytycy (średnio 1.0 niżej)
Ostatnio zrecenzowane
-
6.26.28.68.63
Nawet ja, choć nie należę do szczególnych entuzjastów tego rapera, jestem zdania, że zasłużył na coś lepszego. -
6.16.16.76.76
Obraz Mitewskiej, który miał swoją premierę na tegorocznym Berlinale, zawiera potencjał zwiększenia zainteresowania bałkańską kinematografią. Summa summarum jest seansem intrygującym... "do czasu". Nie satysfakcjonuje, ale też nie pozostawia z poczuciem straconego czasu. -
7.37.37.27.25
Ma ambicje sięgania absolutów, jednak często tylko ślizga się po powierzchni, ucieka się do skrótowych rozwiązań i nie potrafi pogodzić owych aspiracji z atrakcyjną rozrywką. Często jest jak gra komputerowa, z wplecionymi w mechanikę wyborami moralnymi, w której po zasiekaniu setek adwersarzy, gracz musi wysłuchać kilkuminutowej rozprawy o wartości życia. Imponująca porażka.
Najwyżej ocenione
-
8.48.47.77.79
W ostatnich minutach "Portretu kobiety w ogniu" Céline Sciamma nie tylko bezlitośnie rozdziera nasze serca druzgocącą, emocjonalną "kropką nad i" opowieści, której finał de facto znaliśmy od pierwszej sceny, ale i wręcz nawołuje do przepisania na nowo historii, wróć, herstorii sztuki. Idzie kilka kroków dalej niż Paul Thomas Anderson w swojej subwersji archetypu muzy, jaką była "Nić widmo", bo całkowicie odcina się od opresyjnych narzędzi podglądackiego "męskiego spojrzenia". -
7.97.97.77.79
Spełnia się jako rewelacyjnie skonstruowany i niedający o sobie zapomnieć film grozy, rozkładająca na łopatki czarna komedia, gratka dla badaczy popkulturowych tropów oraz barometr nastrojów społecznych epoki Trumpa. -
8.58.57.77.79
To właśnie Cleo, jej cichy dramat, jest sercem i duszą filmu, przywodząc na myśl społecznikowskie klasyki w rodzaju "Umberto D." De Siki.
Najniżej ocenione
-
4.34.32
To produkcja kaleka w wyjątkowo frapujący sposób, stworzona w dobrych intencjach, jednak całkowicie pozbawiona nie tylko dawnego pazura i wrażliwości na człowieczeństwo reżysera, ale też zdroworozsądkowej samoświadomości i szacunku dla widza. -
6.26.28.68.63
Nawet ja, choć nie należę do szczególnych entuzjastów tego rapera, jestem zdania, że zasłużył na coś lepszego.
-
6.06.05.15.13.5
Napędzany klasizmem, pękający w szwach od stężenia nienawiści, i kąśliwej szydery. Szkodliwy, toksyczny, niedopuszczający do siebie widza na żaden stopień intymności z bohaterami, ani nawet namiastkę kontaktu z człowieczeństwem.
Najbardziej odrębnie ocenione
-
6.26.28.68.63
Nawet ja, choć nie należę do szczególnych entuzjastów tego rapera, jestem zdania, że zasłużył na coś lepszego.
-
7.97.97.27.25
Widz może wyjść z seansu lekko wstrząśnięty, ale bez żadnych perspektyw, że może cokolwiek zmienić. I to jest też największe "vice" filmu, który mimo mniejszych i większych wymienionych tu grzeszków, nadal nie najgorzej się ogląda. Ostatecznie nie staje się niczym więcej, niż wyczerpującym rachunkiem sumienia dla człowieka, którego reżyser bardzo nie lubi.
