- Ostatnio dodana recenzja: 23 sierpnia 2019 (1 dzień temu)
- Na Mediakrytyku od: 6 lipca 2017 (2 lata temu)
-
51recenzji
-
47ocen
-
34pozytywne
-
13negatywnych
-
6.4średnia
-
72%pozytywnych
-
1.1odrębność
- Najczęstsze gatunki: Dramat 49%, Sci-Fi 18%, Horror 16%, Thriller 12%, Komedia 8%, Dokumentalny 8%, Kryminał 6%
- Najczęstsze kraje: USA 69%, Wielka Brytania 25%, Francja 22%, Włochy 8%, Meksyk 8%, Niemcy 6%, Hiszpania 6%
- Poziom ocen: 14% wyżej, 55% niżej, 32% tak samo jak inni krytycy (średnio 0.9 niżej)
Ostatnio zrecenzowane
-
8.18.17.57.59
W ostatnich minutach "Portretu kobiety w ogniu" Céline Sciamma nie tylko bezlitośnie rozdziera nasze serca druzgocącą, emocjonalną "kropką nad i" opowieści, której finał de facto znaliśmy od pierwszej sceny, ale i wręcz nawołuje do przepisania na nowo historii, wróć, herstorii sztuki. Idzie kilka kroków dalej niż Paul Thomas Anderson w swojej subwersji archetypu muzy, jaką była "Nić widmo", bo całkowicie odcina się od opresyjnych narzędzi podglądackiego "męskiego spojrzenia". -
7.77.77.37.37
Wszelkie drobne bolączki napotkane po drodze wynagradzane są absolutnie spektakularnymi sekwencjami wyczynowymi, z mistrzowską pracą kamery, montażem, grą świateł i poczuciem taktylności każdego ciosu czy kontaktu z inną kruchą materią. "John Wick 3" nigdy nie staje się męczący, nigdy nie przestaje zaskakiwać pomysłami na siebie, a na koniec będziecie się dziwić, że to już koniec i błagać o więcej.
Najwyżej ocenione
-
8.18.17.57.59
W ostatnich minutach "Portretu kobiety w ogniu" Céline Sciamma nie tylko bezlitośnie rozdziera nasze serca druzgocącą, emocjonalną "kropką nad i" opowieści, której finał de facto znaliśmy od pierwszej sceny, ale i wręcz nawołuje do przepisania na nowo historii, wróć, herstorii sztuki. Idzie kilka kroków dalej niż Paul Thomas Anderson w swojej subwersji archetypu muzy, jaką była "Nić widmo", bo całkowicie odcina się od opresyjnych narzędzi podglądackiego "męskiego spojrzenia".
-
8.08.07.77.79
Spełnia się jako rewelacyjnie skonstruowany i niedający o sobie zapomnieć film grozy, rozkładająca na łopatki czarna komedia, gratka dla badaczy popkulturowych tropów oraz barometr nastrojów społecznych epoki Trumpa. -
8.58.57.67.69
To właśnie Cleo, jej cichy dramat, jest sercem i duszą filmu, przywodząc na myśl społecznikowskie klasyki w rodzaju "Umberto D." De Siki.
Najniżej ocenione
-
4.34.32
To produkcja kaleka w wyjątkowo frapujący sposób, stworzona w dobrych intencjach, jednak całkowicie pozbawiona nie tylko dawnego pazura i wrażliwości na człowieczeństwo reżysera, ale też zdroworozsądkowej samoświadomości i szacunku dla widza. -
6.06.05.05.03.5
Napędzany klasizmem, pękający w szwach od stężenia nienawiści, i kąśliwej szydery. Szkodliwy, toksyczny, niedopuszczający do siebie widza na żaden stopień intymności z bohaterami, ani nawet namiastkę kontaktu z człowieczeństwem. -
5.55.54.74.74
Od trzydziestu lat nie powstała żadna całkowicie udana i satysfakcjonująca odsłona, a fani postawili swoje poprzeczki tak nisko, że to dziś komiczne. Wszystko jest o tyle irytujące, bo dziełom Ridleya Scotta, doskonałym od strony filmowej, tak niewiele brakuje. Tylko dobrego scenariusza.
Najbardziej odrębnie ocenione
-
7.97.97.27.25
Widz może wyjść z seansu lekko wstrząśnięty, ale bez żadnych perspektyw, że może cokolwiek zmienić. I to jest też największe "vice" filmu, który mimo mniejszych i większych wymienionych tu grzeszków, nadal nie najgorzej się ogląda. Ostatecznie nie staje się niczym więcej, niż wyczerpującym rachunkiem sumienia dla człowieka, którego reżyser bardzo nie lubi. -
6.96.96.86.84
Rozczarowuje na każdej płaszczyźnie i jak myślę większość z nas prędzej zapamięta go jako "ten kiczowaty filmik, w którym Andrew Garfield widzi w swoim odbiciu ikonę Chrystusa", niż godne zapamiętania dzieło mistrza kina.
