Doppelgänger. Sobowtór

Dla fanów twórczości Johna le Carré seans "Doppelgängera. Sobowtóra" będzie przyjemnością, nawet jeśli niespecjalnie zaskakującą.

Jan Holoubek przyzwyczaił widzów do wysokiego poziomu. Jego najnowszy film to wciąż świetne rzemiosło, doskonałe aktorstwo, autorska wizja, styl. Tylko emocji jakby mniej.

Koniec końców Doppelgänger. Sobowtór okazuje się filmem umiarkowanie angażującym, choć nieodsłaniającym nowych horyzontów gatunku. Wygląda olśniewająco i z początku trzyma zainteresowanie, jednak nieuchronnie popada w przesadę, pospiesznie otwiera kolejne wątki, nie rozwijając ich należycie i pozostawia z uczuciem niedosytu, bo pod płaszczykiem mrocznej odysei po piekielnych kręgach historii kryje się scenariuszowa sztampa.

Rasowy thriller szpiegowski, który kąpie widzów w paranoi.

Rasowy thriller szpiegowski znad Wisły

Świetny technicznie i aktorsko film, który jest bardzo interesujący wizualnie oraz klimatem epoki. Niemniej nie mogę pozbyć się wrażenia, że twórców przerosły ambicje tego dzieła, przez co nie angażuje tak bardzo jak mógł.

Reżyser kolejny raz udowadnia, że najlepiej czuje się w kinie gatunkowym.

Jeżeli na upartego można by czynić Holoubkowi zarzut z tego, że w pewnym stopniu kręci wciąż ten sam film, to teraz nakręcił film w swoim dorobku najlepszy. Aż chciałoby się, żeby to właśnie jemu przypadła w udziale ekranizacja Złego Tyrmanda, ale to już całkiem inna historia.

Być może czasem należy zachować pewną symetrię - dbałość o rozpoczęte wątki, ich linearność i strukturę. Wtedy intryga nie okazałaby się rozczarowująca, a w towarzystwie wspaniałej warstwy wizualnej stworzyłaby naprawdę bardzo dobry film.

Jan Holoubek postanowił zrobić film oparty o realia dość już przebrzmiałe. Rykoszetem wyszła z tego produkcja wprawdzie atrakcyjna wizualnie, ale niezbyt zrozumiała pod względem intencji.

Pięknie nakręcone studium przypadku szpiega gubiącego gdzieś po drodze poczucie własnego ja, lecz prócz tego tematu dobrze byłoby dopisać do filmu jakąś historię, którą wid mógłby przeżywać rasę z bohaterami. Tutaj tego zabrakło.

Miejmy nadzieję, że "Doppelgänger. Sobowtór" doczeka się co najmniej premiery na Blu-ray, a w streamingu dostanie dystrybucję w 4K i ze wsparciem HDR-u, ponieważ te kadry, te scenografie, te widoki, aż chciałoby się ujrzeć jeszcze raz, lecz w jak najlepszej oprawie. Źródło: https://hdtvpolska.com/polskie-filmy-w-kinie-kino-doppelganger-sobowtor-gdzie-obejrzec-seanse-recenzja/

Przy pewnych niezawinionych przez twórców "strukturalnych" słabościach i drobnych niedociągnięciach scenariusza - jest to niewątpliwie udany i bardzo dobrze zrealizowany film.

Mimo że Doppelgänger. Sobowtór Jana Holoubka nie jest pozbawiony wad, jedna z nich niestety jest daleki od doskonałości scenariusz, to film pozostawia w niezwykle mnie satysfakcjonującym poczuciu obcowania z kolejnym, zgrabnie zapożyczonym z zachodnich standardów i przeniesionym na rodzime podwórko, przykładem kina gatunkowego. Oby tak dalej, panie Holoubek.

To dowód na to, że o niedawnych dziejach Polski można opowiadać za sprawą kina popularnego, nie siląc się na podniosłość, a po prostu dostarczając widzom dobrą historię, która jest sprawnie nakręcona i zwyczajnie jest udaną rozrywką. Przy okazji Holoubek ma szansę dotrzeć do masowej publiczności z filmem, który dobitnie pokazuje bezwzględność komunistycznej bezpieki. Warto zapoznać się z tą lekcją historii.

Ten film porusza, nie można obok niego przejść obojętnie.

Nie zrozumcie mnie źle, "Doppelgänger. Sobowtór" to dobry film, jednak najsłabszy w dorobku reżyserskim Jana Holoubka. Seansowi towarzyszy mniejsze napięcie niż podczas oglądania produkcji "25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy" czy też seriali "Wielka woda" i "Rojst". Miejscami brakuje tu szybszego tempa. Akcja zbytnio zwalania, przez co tracimy rytm. Na szczęście film nadrabia to świetną grą aktorską i bardzo klimatycznymi zdjęciami. Jest to na pewno pozycja godna uwagi.

Obojętnie, czy nazwać ten film thrillerem szpiegowskim, czy jak wolą twórcy psychologicznym, słowo "thriller" zakłada istnienie stopniowo rosnącego napięcia, którego jednak próżno szukać w tym filmie.

Efekt jest przyzwoity, ale rozczarowuje. Historia z ogromnym potencjałem została sprowadzona do quasi-szpiegowskiego obrazka retro. Zapowiadało się świetne kino, wyszło filmowe tło do prasowania.

Polskie kino gatunkowe w ostatnich latach ma się całkiem nieźle. To fakt, nie opinia. Wśród wszelakiej maści komedii, horrorów, thrillerów, nie przypominam sobie jednak godnego uwagi rasowego filmu szpiegowskiego. Satysfakcjonującego fabularnie, nie nazbyt naiwnego, a przy tym mającego autorski sznyt oraz skorego do przełamywania konwencji i utartych szlaków. "Doppelgänger. Sobowtór" w reżyserii Jana Holoubka ma wiele, by takim się stać.

Stara się jeszcze bronić rolą Jakuba Gierszała, który w roli szpiega odgrywa najlepsze sceny ze sobą jako Langerem w serialu "Chyłka". Gierszał jak kameleon potrafi się przeistoczyć z cichego, porządnego gościa w bestię, która bez skrupułów potrafi zniszczyć każdego na swej drodze. Maszynę do zabijania. I na tych barkach film trzyma się jeszcze na wodzie. A podobna rola utorowała przecież karierę Matta Damona do szerokiej publiczności. Tu wychodzi na to, że film nie, aktorstwo tak.

Na koniec seansu mamy poczucie zaprzepaszczonego potencjału, podanego jednak w wysokiej jakości oprawie i z kilkoma świetnymi scenami. To zbyt mało, aby uznać ten ambitny projekt za sukces, ale nie mamy zamiaru odradzać wam wyjścia do kina.

Jest więc filmem, który bardziej się podziwia, aniżeli przeżywa. Holoubek kolejny raz potwierdza, że jest bezkonkurencyjny w kreowaniu na ekranie sugestywnych obrazów minionych epok.

Choć film chce być w pierwszej kolejności sprawnym kinem gatunkowym, to jako takie nie do końca się sprawdza. Nie ma bowiem klasycznie rozpisanej fabuły, akcji poprowadzonej w taki sposób, by wciągała w wielowarstwową, gęstą intrygę szpiegowską. Zresztą to największa wada "Doppelgängera" - to, co bierze z konwencji, jest sztampowe i nadmiernie powtarza tropy doskonale znane z innych, podobnych realizacji. Co więcej, akcja często się rozmywa.

Zapowiadał się świetnie, ale stawka jest mniejsza niż życie.