Proceder

O ile muzyka Chady narzuca filmowi rytm i klei się z fabułą na poziomie metafory, o tyle sam rysunek rzeczywistości oraz jej inscenizacja wydają się, mówiąc delikatnie, nierówne.

Szkoda historii Chady na ten film. Szkoda genialnego Piotra Witkowskiego, który jest tu - i chciałbym by w natłoku krytyki to wybrzmiało - prawdziwym objawieniem. Szkoda rapu ulicznego, którego "Proceder" nieudolnie próbuje być manifestem. Szkoda "Euro" Stiglitza na zmarginalizowanie do średnio wyszukanego akcentu humorystycznego. Wreszcie szkoda, tak po prostu - bo widać, że było serce, zabrakło chyba czasu i siły.

Paradoksalnie na bazie czegoś zapowiadającego się jako najbardziej wykalkulowany twór w tegorocznym polskim rozdaniu zrodziło się niewyrachowane oraz pewnie stojące na nogach kino gatunkowe.

Najdojrzalszy jak dotąd film wywodzących się z offu braci Węgrzyn. Michał reżyseruje, Wojciech jest autorem zdjęć. Po "Wybrańcu" i "Wściekłości" dostajemy pierwszy w pełni profesjonalny tytuł w dorobku braci. Jeszcze mocno chropowaty, miejscami niezdyscyplinowany, ale przecież budzący wielkie emocje, bardzo dobrze grany.

Surowe i mocne uliczne kino podlane rapem. Chada byłby dumny.

Węgrzyn wychodzi obronną ręką z każdej fazy tego filmu: sceny dramatyczne są odpowiednio ułożone, sensacyjne poprawnie zmontowane, muzyczne uzupełnione autentycznymi piosenkami rapowymi, a więzienne ratuje mocne poczucie humoru. Nawet wątki romantyczne nie psują ogólnego obrazu filmu mocnego, autentycznego, chociaż nad wyraz przygnębiającego.

Flow czuje Piotr Witkowski, to zdecydowany plus tego filmu. Dobra robota, ziomeczku, szkoda tylko, że twoje starania są po nic, gdy reszta elementów Procederu zalicza porządny upadek ze stołeczka. I jest to upadek niezmiernie bolesny... Nie tylko dla Chady, ale przede wszystkim dla widza.

Niby czerpie ze znanych schematów opowieści o ludziach z marginesu, ale potrafi wciągnąć i jest całkiem niezłym kinem. Gdyby skrócono całość o kilkanaście minut albo wykorzystano ten czas na pogłębienie relacji byłby to świetny film. Może bracia Węgrzyn rozwiną to w formie serialu?

Nie jest to wybitna produkcja, ale ogląda się ją przyjemnie i wzbudza skrajne emocje zarówno u fanów tematu jak i osób niezwiązanych z rapem.

Nie jest idealny, ale myślę, że należy go uznać za dobry przykład polskiego kina akcji. Jest tu kilka lepszych, a także kilka całkowicie niepotrzebnych scen czy elementów, takich jak na przykład wyjątkowo głęboki dekolt jednej z pielęgniarek w szpitalu psychiatrycznym, o którego celu wiedzą chyba jedynie twórcy, ale ogólnie film wypada dobrze. Spokojnie można obejrzeć go do obiadu, wieczorem na kanapie czy w dzień na kwarantannie bez poczucia marnowania czasu.