Ad Astra

Jestem mile zaskoczony tym seansem.Idąc na ten film spodziewałem się zupełnie innego filmowego doświadczenia.Dostałem niezwykle kameralną podróż wgłąb tak naprawdę siebie.To film wizualnie potężny ale w swojej treści niezwykle wyciszony i smutny.Przepełniony alegoriami o życiu,świecie,społeczeństwie.Widać,że twórca bardzo ciekawie oddaje też hołd starym klasykom sci-fi-zabawa kolorem,kadrami czy też samą muzyka.Brad Pitt-chyba po raz pierwszy widzę go w takiej odsłonie.Świetne filmowe przeżycie.

Pozbawiony nadęcia oraz patetycznej pompy, za to skupiony na emocjonalnych rozterkach głównego bohatera i niezapominający o człowieczeństwie, przez co bywa stosunkowo kameralny. Wizualnie hipnotyzujący.

Sposób opowiadania historii jest największą zaletą tego filmu. Słuchanie tekstów Brada Pitta traktowałem jak słuchanie proroka, głoszącego prawdy na temat świata. Obsada świetna, a muzyka i zdjęcia zapadają w pamięć. Całość stanowi doskonałą produkcję, o której dyskutować można długo.

Jako wizualna przejażdżka po kosmosie na dużym ekranie film spisuje się naprawdę dobrze, ale fabularnie całość nie wypada aż tak różowo. Masa postaci służy w zasadzie wyłącznie po to, by wprowadzić Brada Pitta w stos ekspozycji, a końcówka mogła być nieco lepiej poprowadzona.

Slow burn art house sci-fi drama. Warto w kinie

Miota się między piękną, metafizyczną próbą pojednania z ojcem i podróżą w głąb duszy bohatera, a zbędnym uproszczaniem i próbie przypodobania się widzowi. Cudowna realizacja i Brad Pitt grający oczyma.

James Gray w nieszablonowy sposób przedstawia historię, podobną do tego co już widzieliśmy, ponieważ nie stawia na efekciarstwo a emocje. Brad Pitt nie pozwala sobie tutaj na zbyt wiele jak na przykład w "Pewnego razu... w Hollywood", a i tak ta rola wybrzmiewa. Kolejny raz pokazuje, że nie jest jedynie gościem z ładną buzią, więc za to brawa.

Po za miłością, która okazuje się ważnym elementem, a o której nic nie wiemy oraz o paru brakach sci na rzecz fi, ad astra zabiera nas w bardzo solidnie przedstawioną podróż, która na żadnym etapie nie nudzi, może jedynie czasem nie zaskakuje. Wszystko zostało osadzone w niedalekiej przyszłości zbudowanej bardzo ciekawie i dobrze, jednak często nie zostało to do końca wykorzystane. Nie ma dużo aktorów którym da się tak mało skryptu, a oni zrobią z nim tak dużo, chapeau bas dla Brada.

Bardzo dobre kino Sci-Fi - takie którego dawno nie było. Takie w którym jest więcej "Science" niż "Fiction". Ambitne, przemyślane, emocjonalnie wyważone i dopracowane. Koniecznie do zobaczenia w IMAX !

Brad Pitt tak pięknie i subtelnie rozlicza się ze swoim człowieczeństwem. Ja to oglądam, podziwiam go, podziwiam zdjęcia i słucham tych banałów Graya, które tak spłycają cały wątek męskości i ojcostwa, że aż boli.

Piękna, kameralna, melancholijna, ale zupełnie nie ckliwa historia o poszukiwaniu siebie i swojego miejsca na Ziemi (i w kosmosie)

Film ten jest jednocześnie kameralny, a jednocześnie widowiskowy. Zadający fundamentalne pytania dotyczące człowieka, a jednocześnie będący swego rodzaju portretem psychologicznym. Brad Pitt jest tutaj zbudowany na paradoksach. Z jednej strony opanowany i na pozór pozbawiony emocji, ale z drugiej jest to człowiek któremu co raz trudniej ukrywać swoje nieraz sprzeczne emocje i pragnący dokonać rozliczenia z ojcem i jego działaniami. Zdjęcia Hoytemy i muzyka Richtera na wysokim poziomie

Ad Astra, jak na filmy traktujące o człowieczeństwie przystało, trąci banałem. A mimo tych truizmów Pitta wygłaszanych z offu przeżywałam ten seans, szczególnie finał, podczas którego doszło do mnie, że jednak bliskie są mi rozterki i tęsknoty bohatera.

Kino z gatunku kontemplacyjnego, stawiające ciekawe pytania o relacji ojca z synem i ciężaru, który się z nim wiąże. Rewelacyjna oprawa audiowizualna.

Fajnie udało mu się połączyć arthouse z kinem popularnym. Mimo kilku rys, jest to świetnie zrealizowana historia sci-fi (i to bliżej sci), idealna do IMAXa.

Kameralna podróż wgłąb siebie ukazana przez pryzmat kosmicznej odysei. Brad Pitt zalicza kolejny fenomenalny występ i osobiście,to chyba za ten film przyznałabym mu Oscara. Prawdziwe science-fiction,którego obecnie w kinie coraz mniej.....

Gdyby nie zakończenie byłaby wyższa ocena.

Wieczna samotność, kubrickowskie sajfaj oraz rozmemłana hollywoodzka gaśnica z"Grawitacji". Brad Pitt starzeje się jak wino. Egzystencjalne wino.

KOSMICZNY LIPIEC 003 Na koniec świata i z powrotem. Wyrób malickopodobny, muzyka i zdjęcia robią wrażenie ale całość nuży (ft. - 05.01.2020, ocena bez zmian)

Udany seans. Kameralny i psychologiczny, ale też zaskoczył mnie dobrymi świetnie zrealizowanymi scenami akcji w kosmosie. Kilka sytuacji zrobiło na mnie spore wrażenie. Warstwa wizualna jest świetna. Niektóre obrazy w połączeniu z klimatyczną muzyką bardzo mi się podobały.

Subtelne , autorefleksyjne i ładnie nakręcone kino Sci-Fi , które najprościej określić można jako spotkanie Malicka z Kubrickiem oraz Conradem. Do tego genialna , mocno wyciszona kreacja Brada Pitta , cudowne obrazy Hoyte van Hoytemy i przepiękna wypełniająca bezkres kosmosu muzyka Maxa Richtera. Warto udać się w tę podróż tam i z powrotem aby ponownie odkryć co jest w życiu ważne.

Fajny, ciekawy film.

Dobry psychologiczny film SF z bardzo dobrymi rolami Brada Pitta i Tommy Lee Jones,stylem podobny do Gravity,efektowny,dobrze napisany,jedynie momentami trochę nudnawy ale reszta udana.

Boli mnie, jaki ogrom potencjału zmarnował ten film. Jest pełen ciekawych pomysłów, piękny wizualnie (scenografia i niektóre ujęcia to cud-miód) i chce przez samą historię powiedzieć coś więcej. Ale co z tego, skoro co dwie-trzy sceny musi wyskoczyć jakaś głupota (o scenie z małpą nawet nie wspomnę), a postacie to jakieś kartonowe figury, które równie prędko schodzą z ekranu, co się pojawiają, a my zostajemy sami z Pittem. Ten zaś wyciąga z postaci ile może, za co kolejny plus.

Ma zadatki na ambitniejsze kino, ale kończy się to na etapie warstwy wizualnej, bo fabularnie nie niesie ze sobą niczego więcej. Przesłanie przychodzi nagle i nie czułem się jakby było nad czym rozmyślać po seansie.

Gray daje nam nie tylko pięknie wyglądający kosmos, komentuje również kondycję współczesnego świata oraz walki z samym sobą. To co jednak najbardziej przykuło moją uwagę to własny, nietuzinkowy i klaustrofobiczny klimat, który nadaje jednemu z kluczowych słów - "samotność", jeszcze więcej znaczeń.

Miejscami śmierdziało gaśnicą z "Grawitacji", ale jestem w stanie zaakceptować te kilka błędów logicznych w imię szerszej recepcji egzystencjalnych prawd.

Do historii kina SF nie przejdzie. Ale wiele scen przepięknych

Sad Astra, czyli opowieść o człowieczeństwie i daddy issues - intymnie i kameralnie, mimo że rozgrywa się od Ziemi po Neptun. AD 2019 rokiem Brada Pitta!

Nielogiczności mieszają się z ciekawą wizją przyszłości. Droga ku gwiazdom jest bardziej formą rodzinnej terapii niż filozoficznym sci-fi.

Najdziwniejszy z "kosmicznych" filmów jakie widziałem

6,5.

Kosmos jednak ma to coś, że skłania twórców by sobie trochę dialogami pogadać czy porobić dobre scenariusze. O ojcach, o synach, o ludziach, o walce o kolejny wdech, o poszukiwaniu

Zbiór mało zajmujących życiowych monologów nadziewany scenami akcji "żeby widownia się nie nudziła" (efekt odwrotny). Sekwencje na marsie kupuję w całości.

Na pewno nie jest to kino dla każdego.
Doświadczenie izolacji i opuszczenia jak
również pustki i osamotnienia towarzyszyły
mi po seansie dłużej niż po projekcji Pierwszego człowieka.
Ambitna próba mierzenia sie z Jądrem ciemności, Odyseja Kosmiczna Kubricka i
kinem Malicka

Film można obejrzeć, choć niestety broni się tylko obrazem. Fabuła i przesłanie porażają bowiem banałem. Gdyby akcję filmu przenieść na Ziemię, to byłaby to trywialna opowieść o synu, który przemierza kilka stanów USA, by odwiedzić umierającego ojca – alkoholika, który na łożu śmierci stwierdza oczywistą prawdę, że od rodziny zawsze była dla niego ważniejsza gorzałka.

Oryginalna fabuła, filozoficzne tematy, wyścigi łazików i Brad Pitt, a jednak zabrakło talentu reżyserowi, aby to wszystko satysfakcjonująco połączyć

Jakie to głębokie! Tyle, że nie.

Gray daje nam nie tylko pięknie wyglądający kosmos, komentuje również kondycję współczesnego świata oraz walki z samym sobą. To co jednak najbardziej przykuło moją uwagę to własny, nietuzinkowy i klaustrofobiczny klimat, który nadaje jednemu z kluczowych słów - "samotność", jeszcze więcej znaczeń.

Za Nilsa Frahma i zdjęcia

Naśladuje Odyseję kosmiczną, Blade Runnera 2049 czy np. Grawitację. I robi to z ogromnym wdziękiem. Bo nie żeruje na żadnym z powyższych, a tylko dzięki nim ubogaca się. Liczyłem jednak, że punkt kulminacyjny przyniesie tę kulminację, tak się jednak nie dzieje. Mimo iż koncept finału jest trafiony, to chyba zbyt powściągliwy i bardzo płytki jeśli chodzi o wątki. Niemniej to bardzo ciepła wbrew pozorom, nie hollywoodzka i lekko filozoficzna opowieść. Zdjęcia robią wrażenie. Pitt idealny.

Miało być bardzo głębokie sci fi wyszła wydmuszka z nudnymi bohaterami