7.3
Pozytywnie oceniony przez krytyków
- 90% pozytywnych
- 55 krytyków
7.0
Pozytywnie oceniony przez użytkowników
- 89% pozytywnych
- 76 użytkowników
Astronauta przeszukuje galaktykę w celu odnalezienia zaginionego dwadzieścia lat wcześniej ojca.
- Obsada: Brad Pitt, Tommy Lee Jones, Ruth Negga, Donald Sutherland, Liv Tyler
- Reżyser: James Gray
- Scenariusz: James Gray, Ethan Gross
- Ostatnia aktywność krytyków: 27 listopada 2019 (1 mies. temu)
- Ostatnia aktywność użytkownikówużyt.: 18 stycznia 2020 (dzisiaj)
- Premiera kinowa: 20 września 2019 (4 mies. temu)
- Premiera światowa: 29 sierpnia 2019 (4 mies. temu)
7.3
10.0
0.0
55
Pozytywnie oceniony przez krytyków
-
90%pozytywnych
-
55recenzji
-
41ocen
-
37pozytywnych
-
4negatywne
-
10
Podtrzymuje warsztat najwyższych lotów, ale dokłada do niego historię, która na poziomie zarówno emocji, jak i wykonania chwyta od samego początku, a jej echo nadal głęboko rozbrzmiewa po seansie. -
9
Pięknie nakręcony, sprawnie zagrany dramat science fiction, który warto pokazać nawet osobom gardzącym takim kinem. Kameralne kino w kosmosie. -
8.5
Zakochałem się w "Ad Astrze", głównie dzięki ponadczasowemu klimatowi i jeszcze lepszej warstwie audiowizualnej. -
8.5
Miłośnicy kina fantastycznonaukowego o tym ambitnym dziele będziemy rozmawiali jeszcze latami. -
8.3
To coś więcej niż kino Sci-Fi. To piękna przypowieść o ojcostwie. -
8.3
Przejawia najlepsze cechy kina science-fiction. Poprzez konfrontację z kosmosem, każe zastanowić się nad kondycją człowieka i przyszłością Ziemi, a zarazem zachwyca dopieszczoną formą oraz oryginalnością rozwiązań. -
8
To nie jest kolejny film dla fanów widowiskowych kosmicznych podróży. "Ad Astra" jest bardziej rozprawką filozoficzną na temat ludzkości i roli jednostki w kosmosie, a także o naszych lękach niż widowiskowym science fiction. I to jest w nim najpiękniejsze. -
8
Liczne niedociągnięcia, które w Ad Astrze dostrzegłem, zdecydowanie przegrywają z pozytywami, bo kiedy ta produkcja robi coś dobrze, to jest w tym naprawdę bliska perfekcji. Świetny przykład bardzo dobrego filmu na podstawie, co najwyżej, średniej historii. -
8
To nie kolejne epickie sci-fi, nie żaden survival z astronautą w roli głównej. "Ad Astra" to w zasadzie bardzo intymny psychodramat, w którym "2001: Odyseja kosmiczna" spotyka się z "Czasem apokalipsy", a reżyser tylko wykorzystuje ogromną skalę kosmosu do opowiedzenia poruszającej historii o relacji syna z ojcem oraz dywagowania na temat samotności. -
8
Po Grawitacji i Marsjaninie otrzymaliśmy kolejny obraz podejmujący temat samotności człowieka w kosmosie. Tym razem w bardzo conradowskim ujęciu, co samo w sobie sprawia, że z pewnością warto Ad Astra zobaczyć. Nawet jeśli kilka razy przyjdzie nam wysoko unosić brwi. -
8
Kosmos ukosmosowiony z aktorską popisówką Pitta, który udowadnia, że to jego rok. -
8
Sci-fi jakiego fani tego wciąż zaniedbywanego gatunku potrzebowali. -
8
Zabiera widza nie tylko w głąb kosmosu, ale i w głąb człowieczeństwa. Przepięknie sfilmowana pozycja obowiązkowa dla ludzi szukających w fantastyce egzystencjalnych historii. -
8
Niech Was nie zwiedzie pościg i strzelanina widoczne w zwiastunie. To jedyna scena akcji w tej 124-minutowej terapeutycznej wycieczce w nieznane. -
8
Ad Astra okazuje się kameralną, intymną historią, której konwencja science-fiction służy zaledwie za odzienie, nie zaś rdzeń czy fundament i która unika widowiskowości, choć okraszona jest tak pięknymi obrazami i brzmieniem. Opowieścią pozbawioną nadęcia i patosu, stawiającą w centrum człowieka - bo to on przecież jest największą ze wszystkich zagadką kosmosu. -
8
Kolejny udany filmu z kategorii sci-fi, chociaż oprócz nauki i fikcji ogromną rolę odgrywa tu także coś innego. Wybaczcie, że użyję tu angielskiego słowa humanity, ale za chwilę zrozumiecie dlaczego. Wspomnę jedynie, że oprócz osiągnięć cywilizacyjnych, jak rozwinięta technologia, w parze z tym wszystkim muszą być pielęgnowane ludzkie wartości i emocje. Ad Astra nazwę więc jednym z lepszych filmów z kategorii sci-fi-hu. -
8
Bywa miejscami pompatyczny, nie powinno to jednak dziwić, z uwagi na podejmowaną tematykę. James Gray nie wyjawi wam, czy w kosmosie istnieją inne formy życia, ani co jeszcze kryje w sobie wszechświat. Uraczy was jednak poruszającą opowieścią o traumie i sile więzi międzyludzkich. -
7.5
Można zarzucać wiele Grayowi: że za wolno buduje tempo historii i do końca udanie wprowadza nagłe przyspieszenia akcji, ale jednego nie można mu odmówić: Jest prawdziwym profesjonalistą. To bez wątpienia wymagający i nie pozbawiony wad seans, który nie jest przeznaczony dla każdego, lecz i tak naprawdę warto wsiąść do tej rakiety i udać się wraz z Royem w tą refleksyjną i pełną mądrości podróż aż do kosmicznego jądra ciemności. -
7.5
Broni się nawet wtedy, gdy z ekranu padają banały i wyświechtane frazesy. Największą zasługę ma w tym Brad Pitt, odtwórca roli Roya, który w Ad Astrze tworzy jedną z najsubtelniejszych i najbardziej przejmujących kreacji w swojej karierze. -
7.5
Jedno z najambitniejszych widowisk science-fiction ostatnich lat. I chociażby dlatego nie ma szans u masowego widza. -
7.5
Stanowi ucztę dla oczu i uszu, wizualnie często nawiązuje do klasyków jak "2001: odyseja kosmiczna", zachowując jednocześnie oryginalność. Fabularnie podnosi kwestie przemijania, sensu egzystencji i motywów działania jednostki oraz na pewien sposób kształtuje miejsce człowieka we wszechświecie. Dla miłośników kina sci-fi z przesłaniem i marzycieli o kosmicznych podróżach - seans omawianej produkcji jest obowiązkowy! -
7
Widowisko, w którym niewątpliwie jest co podziwiać, jednak na płaszczyźnie emocjonalnej nie broni się już tak dobrze. Choć na czas seansu wciąga, nie porywa ono umysłu, serca i duszy widza w podróż do tytułowych gwiazd. -
7
Ma niesamowity klimat, zawiera wiele celnych i aktualnych obserwacji, a przede wszystkim opowiada ciekawą, skłaniającą do refleksji historię. -
7
Spokojne i nastrojowe kino. Ktoś kto liczył na dynamiczne kino pokroju Marsjanina może się srodze zawieźć, a tych na pewno przyciągnie twarz Brada Pitta, który całkiem dobrze radzi sobie z rolą. -
7
Pomysł świetny, niewątpliwe nawiązania do klasyki rewelacyjne, ale nota byłaby znacznie wyższa, gdyby nie pewna cienkość finału. -
7
Wielkie kino science-fiction. Niestety, nie wnosi wiele nowego do tego gatunku. -
7
Gdyby nie wybitna kreacja Brada Pitta, "Ad Astra" stałaby się obrazem nie do zniesienia. W końcu ile można słuchać o "męskich decyzjach", które oceni historia albo patrzeć na relacje o zbiorowych mordach, które przestają mieć znaczenie, jeśli morderca zostawił po sobie coś, co wpłynie na los pokoleń. -
7
Choć na ekranie nie zabrakło efektownych eksplozji i pościgów na Księżycu, sercem utworu jest niezwykle intymna historia człowieka, na którego życiu cieniem kładzie się postać ojca - legendarnego astronauty. -
7
To, co może wyróżnić obraz Graya od innych klasycznych tytułów traktujących o kosmosie - z Odyseją kosmiczną i Interstellar na czele - to rezygnacja z inscenizacji dokowań i efektownych, patetycznych scen na skraju emocjonalnego wyładowania na rzecz portretowania człowieka na tle większego obrazka. -
6.7
Jest filmem skłaniającym do refleksji, czy nawet niosącym pewne przesłanie. Jest więc w nim refleksja nad rolą człowieka, nad sensem jego życia, który pozostaje pewną zagadką. -
6.7
Choć budżet filmu wyniósł 90 mln dol., częściej niż zniewalające krajobrazy oglądamy zbliżenia twarzy Pitta, bo to film utkany z detali. -
6.5
Jamesa Graya, który w Stanach Zjednoczonych uchodzi za jednego z geniuszów filmu, pozostawia wiele miejsc do wypełnienia. Dużo jest przerysowanych sytuacji, nieco sztampowych scen i wypowiedzianych kwestii. Na to można jednak nieco przymknąć oko, gdyż Brad Pitt i strona wizualna filmu ratują całą sytuację. -
6.5
Strona wizualna opiera się tutaj w dużej mierze na ogromie przedstawianych widoków, więc warto nie zmarnować tej szansy. Ocena poniżej jest dość niska, bo nie mogę uczciwie przymknąć oka na te wszystkie durnoty, ale kto ma w sercu kosmos, ten nie powinien aż tak się nią przejmować. -
6
Rozczarowanie po seansie Ad Astra jest tym większe, że przez długi czas film daje rzadką nadzieję na to, że obcujemy z kinem mogącym stawać w szranki z największymi dziełami gatunku twardego science-fiction jak Odyseja Kosmiczna czy Łowca Androidów. -
6
Choć Ad Astra jest wizualnie zjawiskowa, wizjonerska i innowacyjna, to w gruncie rzeczy pozostaje opowieścią o chłopcu w ciele mężczyzny. Chłopcu, który nigdy nie wyzwolił się od pytania: "tato, dlaczego?". Gray rysuje emocjonalną drogę swojego bohatera powolnie, ale dzięki intensywnego klimatowi, wrażeniowości filmu, omija pułapkę nudy.
-
5
Ma ambicje sięgania absolutów, jednak często tylko ślizga się po powierzchni, ucieka się do skrótowych rozwiązań i nie potrafi pogodzić owych aspiracji z atrakcyjną rozrywką. Często jest jak gra komputerowa, z wplecionymi w mechanikę wyborami moralnymi, w której po zasiekaniu setek adwersarzy, gracz musi wysłuchać kilkuminutowej rozprawy o wartości życia. Imponująca porażka. -
5
Zdjęcia mogą się podobać szczególnie te z księżyca. Za to cała reszta leży na całej linii. -
4
Trwa dwie godziny, a cała akcja skupia się na końcowych 10 minutach. Przedstawiona tu historia jest tak nudna, że mogłaby być spokojnie skrócona o 40 minut. -
4
Jestem ciekawy, jak długo jeszcze amerykańscy twórcy będą eksploatować w kinie bezpieczne, konserwatywne, "południowe" wartości. Miałem nadzieję, że u progu lat 20. XXI wieku te czasy w końcu miną, a tu jednak moje oczekiwania okazują się mrzonką. Aby zadowolić jak największe grono odbiorców, zwłaszcza tych zaoceanicznych, twórcy tak zwanego high-endowego kina science fiction wysyłają w kosmos, gdzieś na granicę Układu Słonecznego, zmitologizowanego ojca. -
?
Ciekawsze jest nie to, co dzieje się na pierwszym planie - rzewna, trudna relacja syna z ojcem, zakrawająca momentami o stylistykę opery mydlanej - lecz to, co możemy odczytać na dalszych planach. -
?
W filmie Graya udało się zmieścić w przestrzennych metaforach i konwencji science fiction wyjątkowo wiele: miłość, żal, tęsknotę, szaleństwo, marzenia i wiarę. "Ad Astra" jest zarazem intymnym dramatem i wyjątkowo widowiskowym kinem, staje się i filozoficznym traktatem, i interwencyjnym ostrzeżeniem. -
?
To bowiem film bardzo powolny. Zwierzchnicy Roya nieustannie podkreślają, że jednym z podstawowych atutów astronauty jest zadziwiająco niskie tętno w najbardziej ekstremalnych sytuacjach i ten szczegół wydaje się metaforą całego filmu. -
?
Na swój sposób "Ad Astra" jest filmem nawet imponującym, z umiarkowanym sukcesem łączy różne bieguny kina - komercję z arthousem, deklaratywność z subtelnością metafory. -
?
To film, który miłośnicy kina powinni zobaczyć z wielu powodów: dla naprawdę dobrej roli Brada Pitta, z uwagi na mądre przesłanie czy wspaniałą stronę audiowizualną, ale jednocześnie jest to dzieło niespełnione, pozostające gdzieś w rozkroku pomiędzy artyzmem a komercją, miejscami boleśnie męczące, chociażby łopatologicznymi wynurzeniami głównego bohatera. -
?
Z pomocą operatora James Gray sprawia, że zanurzamy się w melancholii oraz futurystycznym świecie, który wcale nie różni się tak bardzo od tego, co jest naszą rzeczywistością - zdjęcia Szwajcara są niezwykle nastrojowe: mrok spowijający cały film często przełamywany jest kolorami skafandrów, baz kosmicznych i doskonałych obrazów układu słonecznego, w którym ma miejsce akcja filmu. -
?
Kino ambitne, cudne wizualnie, zabierające widza w nastrojową podróż, którą warto odbyć.
-
?
Arcydziełem na kubrickowską miarę nie jest.
- Wyświetlasz recenzje bez 1 duplikatu. Wyświetl wszystkie recenzje