Tegoroczna "Ad Astra" kontynuuje dobrą passę aktora - to film porównywalny do takich dzieł, jak "Interstellar" i "Blade Runner 2049".

Pięknie nakręcony, sprawnie zagrany dramat science fiction, który warto pokazać nawet osobom gardzącym takim kinem. Kameralne kino w kosmosie.

Strona wizualna opiera się tutaj w dużej mierze na ogromie przedstawianych widoków, więc warto nie zmarnować tej szansy. Ocena poniżej jest dość niska, bo nie mogę uczciwie przymknąć oka na te wszystkie durnoty, ale kto ma w sercu kosmos, ten nie powinien aż tak się nią przejmować.

Ad Astra okazuje się kameralną, intymną historią, której konwencja science-fiction służy zaledwie za odzienie, nie zaś rdzeń czy fundament i która unika widowiskowości, choć okraszona jest tak pięknymi obrazami i brzmieniem. Opowieścią pozbawioną nadęcia i patosu, stawiającą w centrum człowieka - bo to on przecież jest największą ze wszystkich zagadką kosmosu.

To coś więcej niż kino Sci-Fi. To piękna przypowieść o ojcostwie.

Wielkie kino science-fiction. Niestety, nie wnosi wiele nowego do tego gatunku.

Trwa dwie godziny, a cała akcja skupia się na końcowych 10 minutach. Przedstawiona tu historia jest tak nudna, że mogłaby być spokojnie skrócona o 40 minut.

Zakochałem się w "Ad Astrze", głównie dzięki ponadczasowemu klimatowi i jeszcze lepszej warstwie audiowizualnej.

Choć film ma nierówne tempo, dialogi w większości to ekspozycja i czasami jest sporo repetycji "Ad Astra" pozostaje intrygującym doświadczeniem. Ambitnym SF z niesamowitą warstwą audio-wizualną oraz klimatem samotności i alienacji.

Stanowi ucztę dla oczu i uszu, wizualnie często nawiązuje do klasyków jak "2001: odyseja kosmiczna", zachowując jednocześnie oryginalność. Fabularnie podnosi kwestie przemijania, sensu egzystencji i motywów działania jednostki oraz na pewien sposób kształtuje miejsce człowieka we wszechświecie. Dla miłośników kina sci-fi z przesłaniem i marzycieli o kosmicznych podróżach - seans omawianej produkcji jest obowiązkowy!

To nie jest kolejny film dla fanów widowiskowych kosmicznych podróży. "Ad Astra" jest bardziej rozprawką filozoficzną na temat ludzkości i roli jednostki w kosmosie, a także o naszych lękach niż widowiskowym science fiction. I to jest w nim najpiękniejsze.

Niech Was nie zwiedzie pościg i strzelanina widoczne w zwiastunie. To jedyna scena akcji w tej 124-minutowej terapeutycznej wycieczce w nieznane.

Jedno z najambitniejszych widowisk science-fiction ostatnich lat. I chociażby dlatego nie ma szans u masowego widza.

Zabiera widza w podróż w kosmos... ludzkiego umysłu. Kapitanem tej podróży jest kapitalny Brad Pitt, rozsiądźcie się wygodnie i zapnijcie pasy.

Na swój sposób "Ad Astra" jest filmem nawet imponującym, z umiarkowanym sukcesem łączy różne bieguny kina - komercję z arthousem, deklaratywność z subtelnością metafory.

Choć Ad Astra jest wizualnie zjawiskowa, wizjonerska i innowacyjna, to w gruncie rzeczy pozostaje opowieścią o chłopcu w ciele mężczyzny. Chłopcu, który nigdy nie wyzwolił się od pytania: "tato, dlaczego?". Gray rysuje emocjonalną drogę swojego bohatera powolnie, ale dzięki intensywnego klimatowi, wrażeniowości filmu, omija pułapkę nudy.

Spokojne i nastrojowe kino. Ktoś kto liczył na dynamiczne kino pokroju Marsjanina może się srodze zawieźć, a tych na pewno przyciągnie twarz Brada Pitta, który całkiem dobrze radzi sobie z rolą.

Ma niesamowity klimat, zawiera wiele celnych i aktualnych obserwacji, a przede wszystkim opowiada ciekawą, skłaniającą do refleksji historię.

Zabiera widza nie tylko w głąb kosmosu, ale i w głąb człowieczeństwa. Przepięknie sfilmowana pozycja obowiązkowa dla ludzi szukających w fantastyce egzystencjalnych historii.

Sci-fi jakiego fani tego wciąż zaniedbywanego gatunku potrzebowali.

Podtrzymuje warsztat najwyższych lotów, ale dokłada do niego historię, która na poziomie zarówno emocji, jak i wykonania chwyta od samego początku, a jej echo nadal głęboko rozbrzmiewa po seansie.

To bowiem film bardzo powolny. Zwierzchnicy Roya nieustannie podkreślają, że jednym z podstawowych atutów astronauty jest zadziwiająco niskie tętno w najbardziej ekstremalnych sytuacjach i ten szczegół wydaje się metaforą całego filmu.

Jamesa Graya, który w Stanach Zjednoczonych uchodzi za jednego z geniuszów filmu, pozostawia wiele miejsc do wypełnienia. Dużo jest przerysowanych sytuacji, nieco sztampowych scen i wypowiedzianych kwestii. Na to można jednak nieco przymknąć oko, gdyż Brad Pitt i strona wizualna filmu ratują całą sytuację.

W filmie Graya udało się zmieścić w przestrzennych metaforach i konwencji science fiction wyjątkowo wiele: miłość, żal, tęsknotę, szaleństwo, marzenia i wiarę. "Ad Astra" jest zarazem intymnym dramatem i wyjątkowo widowiskowym kinem, staje się i filozoficznym traktatem, i interwencyjnym ostrzeżeniem.

Pomysł świetny, niewątpliwe nawiązania do klasyki rewelacyjne, ale nota byłaby znacznie wyższa, gdyby nie pewna cienkość finału.

Fani kosmiczno-filozoficznego kina dostaną od "Ad Astra" solidną porcję zarówno rozrywki, jak i refleksji, której nie powstydziłby się kultowy w niektórych kręgach "Interstellar". Jeśli kiedykolwiek zwracaliście wzrok ku gwiazdom, licząc, że zobaczycie coś pięknego, również się nie rozczarujecie, bo dostajemy dwie godziny "sam na sam" z Bradem Pittem. I choćby dla niego warto do tej rakiety wsiąść.

Kosmos ukosmosowiony z aktorską popisówką Pitta, który udowadnia, że to jego rok.

Po Grawitacji i Marsjaninie otrzymaliśmy kolejny obraz podejmujący temat samotności człowieka w kosmosie. Tym razem w bardzo conradowskim ujęciu, co samo w sobie sprawia, że z pewnością warto Ad Astra zobaczyć. Nawet jeśli kilka razy przyjdzie nam wysoko unosić brwi.

Rozczarowanie po seansie Ad Astra jest tym większe, że przez długi czas film daje rzadką nadzieję na to, że obcujemy z kinem mogącym stawać w szranki z największymi dziełami gatunku twardego science-fiction jak Odyseja Kosmiczna czy Łowca Androidów.

To nie kolejne epickie sci-fi, nie żaden survival z astronautą w roli głównej. "Ad Astra" to w zasadzie bardzo intymny psychodramat, w którym "2001: Odyseja kosmiczna" spotyka się z "Czasem apokalipsy", a reżyser tylko wykorzystuje ogromną skalę kosmosu do opowiedzenia poruszającej historii o relacji syna z ojcem oraz dywagowania na temat samotności.

Jestem ciekawy, jak długo jeszcze amerykańscy twórcy będą eksploatować w kinie bezpieczne, konserwatywne, "południowe" wartości. Miałem nadzieję, że u progu lat 20. XXI wieku te czasy w końcu miną, a tu jednak moje oczekiwania okazują się mrzonką. Aby zadowolić jak największe grono odbiorców, zwłaszcza tych zaoceanicznych, twórcy tak zwanego high-endowego kina science fiction wysyłają w kosmos, gdzieś na granicę Układu Słonecznego, zmitologizowanego ojca.

Można zarzucać wiele Grayowi: że za wolno buduje tempo historii i do końca udanie wprowadza nagłe przyspieszenia akcji, ale jednego nie można mu odmówić: Jest prawdziwym profesjonalistą. To bez wątpienia wymagający i nie pozbawiony wad seans, który nie jest przeznaczony dla każdego, lecz i tak naprawdę warto wsiąść do tej rakiety i udać się wraz z Royem w tą refleksyjną i pełną mądrości podróż aż do kosmicznego jądra ciemności.

Absolutnie przepiękna wizualnie, subtelna i melancholijna odyseja kosmiczna! Głęboko humanistyczna opowieść o wszystkim, co najważniejsze. A kreujący główną rolę Brad Pitt stworzył w tym obrazie jedną z największych kreacji w całej dotychczasowej aktorskiej karierze.

Bywa miejscami pompatyczny, nie powinno to jednak dziwić, z uwagi na podejmowaną tematykę. James Gray nie wyjawi wam, czy w kosmosie istnieją inne formy życia, ani co jeszcze kryje w sobie wszechświat. Uraczy was jednak poruszającą opowieścią o traumie i sile więzi międzyludzkich.

Kolejny udany filmu z kategorii sci-fi, chociaż oprócz nauki i fikcji ogromną rolę odgrywa tu także coś innego. Wybaczcie, że użyję tu angielskiego słowa humanity, ale za chwilę zrozumiecie dlaczego. Wspomnę jedynie, że oprócz osiągnięć cywilizacyjnych, jak rozwinięta technologia, w parze z tym wszystkim muszą być pielęgnowane ludzkie wartości i emocje. Ad Astra nazwę więc jednym z lepszych filmów z kategorii sci-fi-hu.

Przejawia najlepsze cechy kina science-fiction. Poprzez konfrontację z kosmosem, każe zastanowić się nad kondycją człowieka i przyszłością Ziemi, a zarazem zachwyca dopieszczoną formą oraz oryginalnością rozwiązań.

To, co może wyróżnić obraz Graya od innych klasycznych tytułów traktujących o kosmosie - z Odyseją kosmiczną i Interstellar na czele - to rezygnacja z inscenizacji dokowań i efektownych, patetycznych scen na skraju emocjonalnego wyładowania na rzecz portretowania człowieka na tle większego obrazka.

Zdjęcia mogą się podobać szczególnie te z księżyca. Za to cała reszta leży na całej linii.

Choć na ekranie nie zabrakło efektownych eksplozji i pościgów na Księżycu, sercem utworu jest niezwykle intymna historia człowieka, na którego życiu cieniem kładzie się postać ojca - legendarnego astronauty.