-
145recenzji
-
136ocen
-
111pozytywnych
-
25negatywnych
-
6.9średnia
-
82%pozytywnych
-
1.1odrębność
Najczęstsze gatunki, kraje i dekady
Ostatnio zrecenzowane
-
5
Mimo sporych zarzutów scenariuszowych to dalej przyjemna, niezobowiązująca rozrywka, która przyciągnie do ekranu zarówno fanów japońskiej kinematografii, jak i amatorów filmowego wyciszenia. 37 sekund to doskonała pozycja na rodzinny seans, która niczym delikatny kwiat wiśni zachwyci od strony wizualnej, po czym przypomnimy sobie, że takich samych kwiatów, chociaż pięknych, są jednak tysiące.
-
7
Chociaż Byłego lokatora można zaliczyć do najpopularniejszej kategorii wśród Netflixowych filmów, czyli "te, o których za miesiąc nie będziesz pamiętał", to nadal jest to wciągająca, bardzo dobrze zrealizowana produkcja.
-
7
W dobie wszechobecnej paniki i niepokoju, warto zaczerpnąć trochę oddechu, przenieść się w miejsce o dualnej, lecz w gruncie rzeczy kojącej naturze. Pożyć życiem ludzi, którzy nie boją się oddychać pełną piersią i walczyć o swoje idee. The Last Black Man in San Francisco, jeśli dacie mu czas i odrobinę zaufania, zaspokoi zarówno wasze audiowizualne, jak i idealistyczne żądze, będąc przy tym nieznośnie lekkim, niczym kłębiące się nad łukami Golden Gate obłoki.
-
8
Hejter to film znacznie dojrzalszy od swojego poprzednika, który faktycznie ma szansę trafić do wielu widzów - nawet tych, którzy, tak jak ja, nie podchodzą zbyt entuzjastycznie do "jedynki".
Najwyżej ocenione
-
10
Przeniosłem się i ja. Do wymiaru, gdzie myśli się wierszem, a słowa same z siebie stają się aforyzmami. Sciamma ukradła moje serce, ale przywróciła wiarę. Wiarę w to, że kino na zawsze pozostanie czymś więcej.
-
10
Jest obrazem dopracowanym pod każdym względem i zawiera w sobie tak szeroki wachlarz autentycznych, ludzkich emocji, że na pewno zapadnie w pamięć oglądających na długi czas. Co ważniejsze jednak - jest to również rewelacyjny debiut i jeden z tych filmów, gdzie obecność samego reżysera jest wręcz namacalna.
-
10
Dzieło kompletne. I choć reżyser ponownie eksploruje nurtujący go od zarania twórczości motyw, okazuje się, że monotematyzm popłaca.
-
10
Reżyser raczej unika czasowych elips, a jednak w ciągu dwóch godzin udaje mu się uchwycić to, co Fuentes rozpisał na pięciuset stronach - spiętrzenie napięć klasowo - etniczno - politycznych, które od zarania kraju cyklicznie eskalują, aż po rozlew krwi.
Najniżej ocenione
-
2
Gdyby zdecydowano się na tradycyjny sposób opowiadania historii, film może nie byłby wiele lepszy, lecz przynajmniej miałby szansę w pełni sprzedać nam swoją wizję i pewne wartości, które reżyserka zdecydowanie tu zawarła. W takim formacie jednak seans to zwyczajna droga przez mękę, której nie polecam nikomu.
-
3
Gdzieś głęboko, pod wszystkimi problemami, kryje się opowieść o ludziach, którzy rzucają swoje dotychczasowe obowiązki, by uratować życie innych. Był w tym potencjał, którego prawdopodobnie nie dało się bardziej zmarnować
-
3
Nie jestem zdania, że "Pierwszy człowiek" jest filmem złym. Intencje były jak najbardziej dobre, wykonanie mimo pewnej schematyczności utrzymuje bardzo dobry poziom, nawet scenariusz, który jest moim zdaniem obrzydliwie wręcz nudny i pełen klisz nie jest obiektywnie zły. To co mnie odpycha od filmu Chazelle'a to przesadna "amerykańskość".
-
3
Może i jest dziwnie napisany, nierówno zagrany i źle ilustrowany muzyką, ale udaje mu się działać nieźle na poziomie emocjonalnym. Podobno. Moja analityczno-krytkancka percepcja w połączeniu z moimi dramaturgicznymi obsesjami nie pozwoliły mi na "wsiąknięcie" w historię, ale znajomi i wyczucie podpowiada mi, że jest to możliwe, a może nawet i prawdopodobne.
Najbardziej odrębnie ocenione
-
3
Nie jestem zdania, że "Pierwszy człowiek" jest filmem złym. Intencje były jak najbardziej dobre, wykonanie mimo pewnej schematyczności utrzymuje bardzo dobry poziom, nawet scenariusz, który jest moim zdaniem obrzydliwie wręcz nudny i pełen klisz nie jest obiektywnie zły. To co mnie odpycha od filmu Chazelle'a to przesadna "amerykańskość".
-
3
Ścieżka dźwiękowa w Ekstazie, wypełniona klimatem niepokornej sceny punkowej, pomaga przetrwać ten wyczerpujący wizualnie seans.
-
3
Może i jest dziwnie napisany, nierówno zagrany i źle ilustrowany muzyką, ale udaje mu się działać nieźle na poziomie emocjonalnym. Podobno. Moja analityczno-krytkancka percepcja w połączeniu z moimi dramaturgicznymi obsesjami nie pozwoliły mi na "wsiąknięcie" w historię, ale znajomi i wyczucie podpowiada mi, że jest to możliwe, a może nawet i prawdopodobne.
-
4
Jest to jedno z tych niezależnych dzieł, które doskonale wpisuje się w mainstream, oryginalność strukturalną zostawiając gdzieś obok. Nieuczciwe byłoby jednak stwierdzenie, że sam film nie jest oryginalny w fabularnym pomyśle, będącym trzonem całej historii.
