Green Book

Nominacje do kilku najważniejszych kategorii, w tym za najlepszy film nie są więc przypadkowe. Twórcy wpisują się bowiem zręcznie nie tylko w oczekiwania publiczności, zaspokajając jej podstawowe potrzeby, ale również rozliczają się - w nowy sposób - z wciąż bolesną historią Stanów Zjednoczonych, kiedy segregacja rasowa stanowiła dominującą część amerykańskiej kultury.

Dostarcza mnóstwo satysfakcji z oglądania, lekka formuła przeplatana mniej lub bardziej sprawnie wplecionymi poważnymi tematami, dzięki Mahershali Alemu i Viggo Mortensenowi błyszczy w pełni swojego potencjału. Farelly pokazuje, że podobnie jak na klawiaturze fortepianu marki Steinway, tak i w życiu prawdziwa harmonia nie jest osiągalna z wykorzystaniem tylko jednego koloru.

To jednak taki trochę produkt Hollywoodu pod nagrody wyjęty żywcem z zeszłego wieku - lekki, uśmiechnięty, z czarującym czarnym aktorem w roli głównej, żeby biała widownia mogła miło spędzić czas.

Kino drogi jakiego mi od dawna brakowało. To film niezwykle pozytywny, który wywołuje ogromne ciepło w sercu, szczególnie w mroźne zimowe wieczory.

Nie pamiętam kiedy ostatnio opuściłam moją ulubioną instytucję z uśmiechem od ucha do ucha, który utrzymywał się jeszcze przez długi czas, dodatkowo podśpiewując pod nosem kilka zmiksowanych ze sobą jazzowo-soulowych kawałków, które w Green Book towarzyszą postaciom niemal w każdej minucie.

Kilka minusów nie zmienia oblicza filmu "Green Book". Jest to bardzo udana produkcja pod wieloma względami. Warto ją obejrzeć, ponieważ przedstawia piękną historię o męskiej przyjaźni, która nie tylko bawi się i wzrusza, ale także uczy.

Proste kino drogi opowiadające o trudnych sprawach z niesamowitą lekkością, bez nadęcia i tanich sztuczek. Wszystkie nominacje do Oscara dla "Green Book" są zasłużone. To po prostu komediodramat doskonały.

Bardzo sympatyczne, ciepłe i zabawne kino z poważnym tematem w tle, bez walenia łopatą po głowie czy drodze na skróty. Czy to będzie nowy etap kariery twórcy "Głupiego i głupszego"? Czas pokaże, ale jestem dobrej myśli.

Kino dla każdego, lekkie, zabawne, ale i niepozbawione przesłania i ciekawych problemów.

Siła filmu miała być może tkwić w jego umiejętności do rozerwania i zabawienia widza, lecz na mnie akurat to nie zadziałało. Film Petera Farelly'ego broni się przede wszystkim świetnie dobraną parą aktorów i ich kreacjami - tą świetną Viggo Mortensena i tą bardzo dobrą Mahershala Aliego.

Widzę go jako twór, który spokojnie mógłby powstać dla widza amerykańskiego jeszcze w latach 80. W końcu nieprzypadkowo najczęściej porównuje się go do Wożąc panią Daisy, mimo że daleko mu do nudnej ramoty. Nie dodaje nic nowego do dyskursu, jest bardzo bezpieczny w każdym aspekcie, ale na pewno trafi do serc widzów i pozostanie jedną z lepszych pozycji w tegorocznym oscarowym zestawieniu.

Przyjdzie nam się pośmiać, wzruszyć, przejąć się niedolą czarnoskórego muzyka, by nawet przy finale poczuć się dobrze, gdy reżyser dowala kinem świątecznym. I z całego serca kibicuje Mortensenowi, aby w końcu odebrał statuetkę Oscara, bo w pełni na to zasługuje.

Mahershala Ali i Viggo Mortensen stworzyli niesamowity duet, który ogląda się z ogromną przyjemnością, który na równi rozbawi widza, jak i wzruszy.

Dawno nie miałem w trakcie napisów końcowych odczucia, że szkoda, że film się kończy, bo jest naprawdę fajny i aż chce się duet głównych bohaterów poznać bardziej. Peter Farrelly, całkiem niespodziewanie, przygotował nam jeden z ładniejszych filmów tego roku.

Wbrew pozorom, taki film zrobić jest niezwykle trudno. Wszystko można bowiem uprościć, przesłodzić, sprawić, że całość przestaje być szczera. Reżyser zachowuje jednak odpowiednie proporcje, udanie łączy wszystkie składniki i najwyraźniej ma sporą wprawę w mieszaniu.

Poza bardzo ciekawie oddanym klimatem amerykańskiego południa i segregacji rasowej, oferuje bardzo niewiele nowości.

Biorąc pod uwagę wcześniejsze dokonania reżyserskie Petera Farrelly'ego, "Green Book" może być dla widzów sporym zaskoczeniem. Nie chodzi tylko o to, że w tym przypadku humor jest zdecydowanie wyższych lotów, lecz również o to, że ta na pozór lekka historia opowiada o rzeczywistych problemach, z którymi borykały się Stany Zjednoczone na początku lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku.

Być może nazwisko Farrelly'ego zdecydowało o przydzieleniu produkcji takiej, a nie innej kategorii. Czas jednak dać reżyserowi czystą kartę. Właśnie stał się zupełnie innym twórcą.

Mimo wszystko, jak na amerykańskie warunki, samo podjęcie tematu rasizmu w kasowym filmie, który zbija kapitał nagród, to już bardzo dużo. Przyznaję, Green Book jest niezłą rozrywką, spełniającą podstawowe, edukacyjne założenie, które być może wystarczy na zrobienie malutkiego kroku w dobrym kierunku.

Bardzo optymistyczna i budująca historia, którą oglądało się z wielką przyjemnością. Życzyłbym sobie więcej takich filmów!

Schematyczność tego filmu jest rozbrajająca, potraktowanie w nim jego głównego społecznego motywu prościutkie, dramaturgiczna repetycyjność scen niezmordowana... a jednak "Green Book" nie jest filmem ani banalnym, ani płytkim, ani tym bardziej nużącym.

Dzieło bardzo lekkostrawne, rodzaj wzajemnego poklepywania się po plecach i zapewniania: teraz jest już lepiej. To historia pokrzepiająca, ale zdecydowanie nie będąca istotnym głosem w nadal istotnych kwestiach rasowych.

Ciężko jednak nie zachwycać się tym filmem. Jest sprawnie zrealizowany, skrojony pod Oscary, ale widać też, że reżyser oraz dwójka głównych aktorów włożyła weń ogrom serca.

Porywa swoją lekkością. W swojej kategorii w zasadzie nie ma sobie równych.

Jest to jedna z tych produkcji, które pojawiają się co tydzień w polskiej telewizji, ale z paroma kluczowymi wyjątkami. Humor jest niewymuszony, naturalnie wypływający z dwóch magnetyzujących osobowości głównych bohaterów. Żarty są trafione, a co ważne nie biją po twarzy swoją prymitywnością, ponadto służą budowaniu wiarygodnej więzi i przyziemnego, znajomego świata.

Komu bym poleciła ten film? Prawdę powiedziawszy, wszystkim, którzy doceniają dojrzałe kino, lecz stronią od nudy. Green Book jest zarazem nieziemsko zabawnym, jak i bardzo wartościowym filmem.

Do bólu hollywoodzki, oscarowy i sztampowy film, a zarazem pochłaniający bez reszty, igrający z emocjami i nieco staromodny. Może właśnie chwila ulgi od katastrofalnych wydarzeń codziennie napływających z całego globu sprawia, że seans okazał się tak przyjemny. Jeżeli szukacie podobnej ulgi, to warto "Green Book" zobaczyć.

Wartościowa i jednocześnie zabawna historia, która jest w stanie trafić niemal do każdego widza swoim mądrym przesłaniem.

Warto doceniać takie filmy - nie o wszystkim, co poważne, trzeba zawsze mówić z kamienną twarzą. W "Green Book" rasizm i idąca za nim przemoc są tak obecne, że niemal namacalne. Nie to jest jednak głównym przedmiotem zainteresowania twórców. To film o pokonywaniu uprzedzeń i przyjaźni, która może narodzić się między nawet najróżniejszymi ludźmi.

Okazuje się kolejnym krokiem na tej samej drodze reżysera. Podobnie jak "Głupi i głupszy", jest to antyintelektualny film drogi, o prostym, czasem wręcz prostackim humorze opartym na stereotypie. Porzuca on skatologiczny humor, oferując widzowi w zamian niestrawny sentymentalizm. Mimo wad, nie da się ukryć, że Farrelly wciąż potrafi kręcić komedie, które bawią widownię, jednak stosunkowo wsteczne i naiwne pozory społecznego zaangażowania psują efekt końcowy.

Dziełu Farrelly'ego zarzuca się naiwność, mam jednak wrażenie, że wysuwający ten zarzut mylą naiwność ze szlachetnością. Green Book jest filmem szlachetnym i warto tę szlachetność dostrzec.

Warto, zdecydowanie warto wybrać się do kina na Green Book. I Wyjątkowo polecam chyba każdemu. To ten typ filmu, który znajdzie szerokie grono odbiorców, choć zapewne nie każdy doceni jego całokształt. Jest śmiech, jest wzruszenie i chwile refleksji.

Filmowy klejnot! Piękny, mądry, ciepły, uroczy, zabawny, refleksyjny i empatyczny - zarazem. Oglądanie go to czysta rozkosz!

Całość jest zarówno chwytliwa, jak i ckliwa. Ta czarno-biała historia jest - z braku bardziej odpowiednich słów - przyjemna i prosta, by nie powiedzieć: uproszczona.

To kolejne po Służących i Ukrytych działaniach, przeraźliwie amerykańskie, bajkowe i mdłe potraktowanie poważnego tematu. Mam już serdecznie dość tego typu "oscar baitów", ale jak widać widownia je lubi.

Ostatecznie nie przeszkadza nawet fakt, że podobne historie oglądaliśmy już co najmniej kilkukrotnie. Co z tego, skoro tak skonstruowane opowieści wciąż potrafią opowiadać w poruszający sposób o ważnych i aktualnych sprawach? Widocznie niektóre kwestie domagają się wielokrotnego powtarzania, by na dobre wbić się nam do głów.

Choć faktem jest, że Farrelly i jego najnowsze dzieło "Ameryki nie odkrywają", historia w filmie toczy się przewidywalnie, a podobne duety i tematy widywaliśmy już na dużym ekranie to jednak "Green Book" ma nam wiele do zaoferowania. To bowiem jeden z tych ciepłych, świetnie zagranych filmów, który jednocześnie ubawi i wzruszy, a na koniec zostawi z przemyśleniami.