Tomasz Bobusia

Bruckner skutecznie wykorzystuje horrorowe chwyty do tworzenia dominującej metafory pustki po stracie bliskiej osoby, nie dając przy tym zasnąć widzom. Film może i ma pewne problemy fabularne oraz narracyjne, przez co nie wszystko działa, ale ostatecznie Dom nocny jak najbardziej sprawdza się jako angażujący posthorror z ciekawym, choć oczywistym drugim dnem.

Wysmakowana, artystycznie doskonała forma uzupełnia się z bogatą treścią, która oddaje hołd, a zarazem dyskutuje z literackim pierwowzorem. Lowery zahipnotyzował mnie totalnością i rozmachem swojej wizji, udowadniając przy tym, że w dzisiejszych czasach wciąż jest miejsce na kino autorskie.

Przyzwoicie nakręcony horror, na który warto pójść, o ile potraficie wyłączyć mózg i nie zwracać uwagi na fabularne głupotki. Próżno tutaj szukać czegoś ciekawego czy oryginalnego, ale pierwszą godzinę ogląda się z nieudawaną przyjemnością, a przecież później zawsze można wyjść z kina...

Nieźle napisana i kompetentnie nakręcona opowieść o dwóch gliniarzach próbujących rozwiązać sprawę seryjnego mordercy i popadających przy tym w coraz większą, niszczącą obsesję. Nie ma tutaj efekciarstwa, a Hancock w dość chaotyczny, ale niespieszny sposób posuwa fabułę do przodu, aż do świetnego punktu kulminacyjnego.

Ma parę wad i sporo słabszych momentów, a powolne tempo akcji znudzi tych mniej cierpliwych widzów, ale miłośnicy slow burnerów powinni być zadowoleni.

Wysmakowana, artystycznie doskonała forma uzupełnia się z bogatą treścią, która oddaje hołd, a zarazem dyskutuje z literackim pierwowzorem. Lowery zahipnotyzował mnie totalnością i rozmachem swojej wizji, udowadniając przy tym, że w dzisiejszych czasach wciąż jest miejsce na kino autorskie.

To nie tylko klasyka kina, to nie tylko świetny, antyutopijny film, to przede wszystkim jeden z niewielu filmów stworzonych przez Stanley'a Kubricka, jednego z najgenialniejszych reżyserów wszechczasów, o ile nie najgenialniejszego. Absolutny must-watch dla każdego kinomana.

To nie tylko kinematograficzne arcydzieło i genialne heroic fantasy, ale również film z konkretnym przesłaniem, przesłaniem prostym, ale niebanalnym. Jest to też świetna wykładnia koncepcji nietzscheańskiego nadczłowieka.

Jedno z tych dzieł, które określiłbym mianem wizjonerskich. Choć budżet przeznaczony na produkcję był niski, widać w dziele Jacksona sznyt BBC.

Świetnie nakręcony, ociekający emocjami dramat, który stanowi ważny głos w dyskusji nad karą śmierci - nawet jeżeli nie opowiada się explicite po jednej ze stron.

Chamski skok na kasę stworzony z myślą o widzach, którym spodobały się dwie poprzednie części serii. Każda z czterech przedstawionych historii prezentuje żenująco niski poziom.

Kolejny z serii wątpliwych jakościowo produktów filmowych żerujących na najniższych instynktach szerokiej publiczności.

Umieściłbym na samym dole listy miernych polskich komedii, które taśmowo wypuszczono do kin w ostatnim dziesięcioleciu.

Liczyłem na przeciętny thriller psychologiczny, który można bezboleśnie obejrzeć do kotleta, a dostałem beznadziejny film bez żadnej treści, w którym nic się ze sobą nie klei.

Liczyłem na przeciętny thriller psychologiczny, który można bezboleśnie obejrzeć do kotleta, a dostałem beznadziejny film bez żadnej treści, w którym nic się ze sobą nie klei.

Nieślubne dziecko "Kosmicznych jaj" Mela Brooksa oraz słabych fanfików publikowanych na anonimowych, internetowych blogach. Scenariusz to pełna absurdu abominacja i kpina z inteligencji widzów, gra aktorów i jakość reżyserii pozostawiają wiele do życzenia, zawodzi nawet część scen akcji.

Doceniam niezłą reżyserię Belcla oraz postmodernistyczne mieszanie wszystkiego z wszystkim, ale wszechobecny krindż sprawił, że film nie dostarczał radości z seansu, przez co nie spełniał założeń przyjętej konwencji kina eksploatacji.