Tomasz Bobusia

Warto jest zobaczyć Akcję na Eigerze nie tylko dla świetnych scen wspinaczki na tytułowy szczyt, ale też dla zapoznania się z wczesnymi latami reżyserskiej kariery Eastwooda, gdy ten jeszcze szlifował swój fach.

Świetny pastisz gatunku monster movie, dostarczający odrobiny śmiechu oraz dużej dawki rozrywki.

Crichtonowi udało się zarazem stworzyć jedną z ciekawszych filmowych konspiracji i nakręcić bodaj najlepszy thriller medyczny w dziejach kina.

Przy odrobinie tolerancji dla mocno przeciętnego kina klasy B Wyzwanie wciąż dostarcza dużą dawkę rozrywki. Pomimo niezwykle marnej całości trudno jest odmówić Eastwoodowi kilku reżyserskich przebłysków stanowiących godną zapowiedź jego przyszłych, najbardziej udanych filmów.

Pomimo kilku niezłych scen Miasto gniewu nie sprawdza się ani pod względem pozbawionej głębi, jednowymiarowej treści, ani pod względem artystycznie miałkiej formy.

To nie tylko klasyka kina, to nie tylko świetny, antyutopijny film, to przede wszystkim jeden z niewielu filmów stworzonych przez Stanley'a Kubricka, jednego z najgenialniejszych reżyserów wszechczasów, o ile nie najgenialniejszego. Absolutny must-watch dla każdego kinomana.

To nie tylko kinematograficzne arcydzieło i genialne heroic fantasy, ale również film z konkretnym przesłaniem, przesłaniem prostym, ale niebanalnym. Jest to też świetna wykładnia koncepcji nietzscheańskiego nadczłowieka.

Jedno z tych dzieł, które określiłbym mianem wizjonerskich. Choć budżet przeznaczony na produkcję był niski, widać w dziele Jacksona sznyt BBC.

Świetnie nakręcony, ociekający emocjami dramat, który stanowi ważny głos w dyskusji nad karą śmierci - nawet jeżeli nie opowiada się explicite po jednej ze stron.

Po latach wciąż zachwyca niepowtarzalnym klimatem przyszłości bez nadziei.

Umieściłbym na samym dole listy miernych polskich komedii, które taśmowo wypuszczono do kin w ostatnim dziesięcioleciu.

Nic w tym filmie nie jest takie, jakie być powinno.

Konzelman i Solomon nie oferują widzom niczego poza beznadziejną jakościowo propagandą, wykorzystującą wszystkie możliwe zabiegi formalne mające na celu przekonanie widzów do swoich racji.

Nudny, szkodliwy społecznie produkt, który nie niesie za sobą ani rozrywki, ani jakiejkolwiek artystycznej wartości.

"Czarne święta" nie sprawdzają się zarówno jako polityczna agitacja, jak i jako slasher.

Jest filmem wtórnym, słabym i mdłym.

Nieślubne dziecko "Kosmicznych jaj" Mela Brooksa oraz słabych fanfików publikowanych na anonimowych, internetowych blogach. Scenariusz to pełna absurdu abominacja i kpina z inteligencji widzów, gra aktorów i jakość reżyserii pozostawiają wiele do życzenia, zawodzi nawet część scen akcji.

Jest kolejnym już dowodem na to, że każdy dobry film powinien mieć w sobie przejmujący konflikt dramaturgiczny, którego w dziele Jacksona zdecydowanie zabrakło.

Nic w tym filmie nie jest takie, jakie być powinno.

Klimat warszawskiej Pragi oraz komentarz społeczny są wybrakowane, postacie to kukiełki bez grama ambiwalencji, scenariusz, szczególnie w warstwie dialogów, wymaga licznych poprawek, a kawałków wykonywanych przez głównego bohatera użyto za mało.