Tomasz Bobusia

Oda do przaśnej ludyczności, ze wszystkimi jej przymiotami, ale też i mankamentami.

Kolejny dowód na to, że filmowe uniwersum DC zmierza we właściwym kierunku.

Nudny, szkodliwy społecznie produkt, który nie niesie za sobą ani rozrywki, ani jakiejkolwiek artystycznej wartości.

Nie jest szablonowym filmem skupiającym się na snuciu historii, a audiowizualnym przeżyciem, które balansuje na granicy jawy i koszmaru, a następnie ją przekracza i oddaje się pełnej oniryzmu symbolice.

To nie tylko klasyka kina, to nie tylko świetny, antyutopijny film, to przede wszystkim jeden z niewielu filmów stworzonych przez Stanley'a Kubricka, jednego z najgenialniejszych reżyserów wszechczasów, o ile nie najgenialniejszego. Absolutny must-watch dla każdego kinomana.

To nie tylko kinematograficzne arcydzieło i genialne heroic fantasy, ale również film z konkretnym przesłaniem, przesłaniem prostym, ale niebanalnym. Jest to też świetna wykładnia koncepcji nietzscheańskiego nadczłowieka.

Jedno z tych dzieł, które określiłbym mianem wizjonerskich. Choć budżet przeznaczony na produkcję był niski, widać w dziele Jacksona sznyt BBC.

Po latach wciąż zachwyca niepowtarzalnym klimatem przyszłości bez nadziei.

Umieściłbym na samym dole listy miernych polskich komedii, które taśmowo wypuszczono do kin w ostatnim dziesięcioleciu.

Nic w tym filmie nie jest takie, jakie być powinno.

Konzelman i Solomon nie oferują widzom niczego poza beznadziejną jakościowo propagandą, wykorzystującą wszystkie możliwe zabiegi formalne mające na celu przekonanie widzów do swoich racji.

Nudny, szkodliwy społecznie produkt, który nie niesie za sobą ani rozrywki, ani jakiejkolwiek artystycznej wartości.

Nieślubne dziecko "Kosmicznych jaj" Mela Brooksa oraz słabych fanfików publikowanych na anonimowych, internetowych blogach. Scenariusz to pełna absurdu abominacja i kpina z inteligencji widzów, gra aktorów i jakość reżyserii pozostawiają wiele do życzenia, zawodzi nawet część scen akcji.

Klimat warszawskiej Pragi oraz komentarz społeczny są wybrakowane, postacie to kukiełki bez grama ambiwalencji, scenariusz, szczególnie w warstwie dialogów, wymaga licznych poprawek, a kawałków wykonywanych przez głównego bohatera użyto za mało.

Nic w tym filmie nie jest takie, jakie być powinno.

Niestrawny patos nie tylko nie jest w stanie przykryć ogromnych wad dzieła Gwo, ale na dodatek je wyolbrzymia, przez co seans "Wędrującej Ziemi" dla wielu widzów może okazać się traumatycznym przeżyciem.