Prime Time

Spokojnie może stanąć dla mnie obok takich filmów jak "Telefon" czy "Pogrzebany". Świetnie wykorzystuje swój interesujący koncept tworząc pełną napięcia historię z interesującym głównym bohaterem oraz mając kapitalnego Bielenię w głównej roli i piękną stylizację na stare lata.

Zdecydowanie godny reprezentant kina psychologicznego. Wiele scen skłania do myślenia, a zmieniający się często nastrój, zarówno głównego bohatera, jak i innych, raczej utrudniają odbiór i uruchamiają bardziej złożone procesy myślowe u widzów.

Świetny debiut bardzo utalentowanego młodego reżysera, który wprowadza do naszej kinematografii trochę świeżości swoim spojrzeniem i sposobem ukazania ogranego tematu. Jestem bardzo ciekaw, jak będzie wyglądał jego kolejny projekt. Za ten bardzo mocno trzymam kciuki.

To nie jest typowy thriller, który z wygrywania Deawoo Matiza i zakłócenia tego procederu utworzy patetyczną, skrojoną pod amerykańskiego widza historyjkę. Ten film warto obejrzeć z innych powodów, choć nie są to powody jedyne. Wspomniana napięta amerykańska historyjka, trzymająca na krawędzi fotela, również tutaj zadziała. Nawet pomimo faktu, że zupełnie w innym wymiarze.

Bolesny i miejscami bardzo wzruszający film, ale też taki, który potrafi bardzo wkurzyć, jeżeli weźmie się pod uwagę to, z czym musi się mierzyć na co dzień część dzieciaków we własnych domowych piekiełkach.

Emocjonalna petarda, gdzie akcja wjeżdża na pełnej już od pierwszej minuty. Tutaj nikt nie traci czasu na zbędne przedstawianie bohaterów. Kamera, akcja, lecimy. Bartosz Bielenia po raz kolejny zachwyca na ekranie, jednak show w pełni kradnie dwóch innych panów, Dobromir Dymecki oraz Andrzej Kłak, którzy tworzą pełnokrwistych i wyrazistych bohaterów. Dorzućcie do tego bezbłędną scenografię i kostiumy, wybornie oddające przełom 99/00, co finalnie daje nam bardzo dobry film.

Ma swoje realizacyjne wady - niewystarczającą ekspozycja, niekonsekwencję w korzystaniu z konwencji, niewiarygodne punkty węzłowe. Ale to nie przesłania szczerości i empatii, z jaką twórcy przyjrzeli się wciąż niewystarczająco opisanemu fragmentowi polskiej historii.

Lubię, jak reżyser nie odkrywa kart, jednak tutaj wolałbym, aby motywacje Sebastiana były przedstawione jaśniej. Wtedy łatwiej można by było się z taką postacią identyfikować, a główny wątek wybrzmiałby mocniej, rezonując z obecną aktywnością rozczarowanych buntowników. Natomiast, to co udało się najbardziej Kubie Piątkowi, to ukazanie niepokojącej atmosfery, jaka udzielała się ludziom pod koniec 1999 roku. Chodzi obawy związane z millenijną pluskwą.

Dobrze zagrany i dobrze zrealizowany dramat, który nie potrafi wciągnąć emocjonalnie widza i satysfakcjonująco się skończyć.

Liczyłem na przeciętny thriller psychologiczny, który można bezboleśnie obejrzeć do kotleta, a dostałem beznadziejny film bez żadnej treści, w którym nic się ze sobą nie klei.

To trochę takie kino niewykorzystanego potencjału. Niemniej jak na debiut, szczególnie w gatunku mało popularnym nad Wisłą, Prime Time pozostaje produkcją wartą odkrycia.