Bartosz Żurawiecki

To w gruncie rzeczy przegadany snuj, w którym próżno szukać błysku i żywiołowości "Zabiłem moją matkę" czy "Wyśnionych miłości". Dolan raz jeszcze błąka się po wydeptanych przez siebie ścieżkach.

Trawestując wyświechtane powiedzenie Hitchcocka - "Antologia duchów miasta" zaczyna się od trzęsienia ziemi, a potem napięcie spada. Poza wspomnianą historią z ojcem-mordercą nie ma też żadnych szokujących tajemnic w przeszłości bohaterów. Wiedli, i pewnie będą wieść nadal, życie spokojne, stabilne, przewidywalne i raczej nudne.

W swym poprzednim dziele, "Na karuzeli życia", o wiele pod wieloma względami ciekawszym, udało się reżyserowi uderzyć w nutę przejmującego tragizmu. "W deszczowy dzień..." natomiast to błahostka, z której jasno wynika, że Allen ma już swoje lata, a życie jest gdzie indziej.

Z "Krwi Boga" wyciągam jeden wniosek: wiara stała się dzisiaj sprawą bardziej intymną i bardziej wstydliwą niż seks. Nikt więc nie umie - albo nie ma śmiałości - powiedzieć o niej nic konkretnego.

Na pierwszy rzut oka, można twórcy zarzucić powielanie klisz związanych tak z prostytucją, jak i homoseksualizmem. Bardzo silnie narzucają się na przykład porównania z innym francuskim tytułem, opowiadającym podobną historię - pochodzącym sprzed prawie trzydziestu lat "Nie całuję" André Techinégo. Tyle że Vidal-Naquet nie robi kina społecznego, nie celuje też w dramat psychologiczny o dylematach "pracownika seksualnego". Interesuje go inny, zresztą również bardzo francuski temat.