W trójkącie

Östlund zabiera Nas na pewnego rodzaju rejs apokalipsy.A to dlatego,że początkowo absurdalne sytuacje są pięknym odzwierciedleniem teraźniejszości i tego jaką rolę człowiek w Niej pełni.Ta absurdalność okazuje się być cholernie szczerą prawdą o nas samych i tego jak my postrzegamy innych przez swój dobrobyt.Reżyser świetnie zestawia to poprzez kontrastowość i nadaje temu bardzo komiczny charakter. A wszystko jest genialne rozpisane i poprowadzone.2,5h obrazu który zostawia gorzką refleksje.

Zabawna i rzadko pudłująca satyra, która może czasem nie wie kiedy nieco wstrzymać się, ale jest też wspaniale wyreżyserowana i zagrana.

Nie tylko ciekawa opowieść o tym co zrobi człowiek jak mu zabraknie jedzenia, ale i genialna psychologiczna przeprawa przez dzisiejsze realia społecznej drabiny. Dodatkowo, mimo długości, dobrze się ogląda, ładnie nagrane i mega pokolorowane.

(5.6) Trójkąta nie ma, a Sadness objawił się w postaci śmierci Charlbi Dean. Dałoby się uratować ten film, gdyby reżyser wiedział co robić na plaży. Czerstwe.

Stanowczo za dużo czasu, sraczki i Marksa. Sili się na bycie drugim Paradise, ale waleniem obuchem w łeb szacunku nie zyska. Najlepiej wychodzą tu kwestie konfliktu płci.

Całkiem zabawne (jeśli ktoś lubi prymitywny humor) i ciekawe (choć przewidywalne i infantylne) socjologicznie. Jednak film trochę dziwnie prowadzi historię - czasem przydługo, trochę rzeczy niepotrzebnych, inne niedopracowane itp.

Na pewno jeden z najciekawszych filmów 2022 roku. Zaskakuje i czasem wchodzi na tory Parasite. Wybornie rozegrany i poruszający społeczne tematy. Duże pole do dyskusji.

Satyra ciosana siekierą. Trzeci akt jest słaby, a ilość gówna i rzygów może przytłaczać. Ale poza tymi wadami - jest celne, zabawnie i refleksyjnie.

mocna rzecz - statu społeczny kończy się przy zatruciu pokarmowym, albo próbie rozpalenia ognia, skandalem jest spoilerowy opis, recenzja:

Wieloma miejscami zabawny, często sarkastyczny, rzadziej, choć nadal demaskujący pewne mechanizmy, które w społeczeństwie z reguły przechodzą niezauważone. Taki Östlund w pigułce. Spory to jednak trójkątny miszmasz, który ogląda się niczym osobne etiudy. Niekiedy brakuje dociśnięcia pedału gazu, innym razem lekko zbyt długo tkwimy w jednym temacie. To najbardziej przystępny film Östlund i na ten moment mój ulubiony w jego filmografii.

Smutne, że taki film jest raczej pożałowania żartem i żenadą, a nie satyrą z prawdziwego zdarzenia. Rozciągnięty, chwilami mocniejszy ale głównie przegadany i meczący. Trzy akty, które w żaden sposób nie są dobitnie oddzielone od siebie. Jeszcze finał do przewidzenia i zakończenie bez wyrazu, jednak hype był większy niż to co dostałem, a szkoda bo zapowiadało się cudownie.
moja ocena 62,2/100

Może i trąci banalnością, ale wszystko jest tak ze sobą połączone, że po prostu się dobrze chłonie.

Dobre aktorstwo,kilka scen z humorem,jednak nie rozumiem zachwytów aż tak bardzo