Kino Dolana albo się lubi,albo nie znosi.Ja lubię.Owszem jak każdy twórca ma w swoim dorobku gorsze realizacje.Ale wracając do filmu-Dolan powraca do formy,lubie manierę z jaką tworzy.Doceniam go za emocjonalność,która podczas oglądania sprawia,że odczuwam każdą wątpliwość,smutek,niepewność bohaterów.Może trochę przeszkadzać ta teledyskowość w realizacji i momentami jakby taka kontrolowana kiczowatość.Jednak to piękny,mądry film o tym czy umiemy odnaleźć się sami w sobie ze sobą.Warto obejrzeć

Proste i jednocześnie złożone przez co momentami się gubi

a mogło być tak zajebiste :(((

emocje wychodzą tu na pierwszy plan i nagle zapominasz o prostych metaforach

NH'19. Dolan jest błyskotliwym obserwatorem i ma niebywałe ucho do dialogów

Dolan w głowie ciągle lat ma dwadzieścia, chociaż jest już po trzydziestce, ciągle zbawić chce cały wszechświat

19.NH #32: Mocne 7.5, faktycznie powrót Dolana do formy, murowana nominacja do Oskara dla filmu międzynarodowego.

Chyba jestem mało obiektywny w kwestii filmów Xaviera Dolana...

Kocham Dolana w każdym wydaniu. Umiejętność oddawania emocji, wewnętrznych dylematów, dialogi - kupuję bezkrytycznie. To chyba jeden z lżejszych jego filmów.

Kolejny film Dolana to bardzo kameralna i nostalgiczna opowieść o przyjacielskich więzach millenialsów, poszukiwaniu siebie, dorosłości i pożegnaniu. Reżyser i aktor w jednym nie opuszcza swojej strefy komfortu, nie tworzy nowych konwencji, powiela sprawdzone już motywy, ale nadal robi to w dobrym stylu. Obecne są tu wątki wałkowane w niemal każdym jego filmie (skomplikowana relacja z matką, nieistniejący ojciec, niespełniona miłość). Jest jednak dojrzalej i bez emocjonalnego rozbuchania.

Miota się między opowieścią o przyjaźni a odkrywaniu swojej seksualności. Nie do końca kupiłem ich relację ale momentami film bywa genialny. Zwłaszcza muzycznie. 7 -

Tylko niezła muzyka trzyma przy życiu w tym pretensjonalnym i nudnym filmie. Recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/2020/02/28/„Matthias-i-Maxime”-–-homoniewiadomo-ocena-410

Z filmów Dolana wciąż płynie młodzieńcza energia oraz umiejętność portretowania szczęśliwych chwil. Kilka scen napisanych zbyt dużymi literami.

Kino (NH). Strasznie odtwórczy względem poprzednich filmów, zarówno tematycznie, jak i formalnie. Chyba sam nie czuł, że chciałby coś opowiedzieć.

Od Dolana oczekiwałem dużo bardziej emocjonującej historii o rodzącej się homoseksualnej relacji. Odtwórczy wątek z matką. Świetna rola Dolana.