Maxime właśnie wybiera się na dwa lata do Australii. Chce pozostawić za sobą nie tyle Kanadę, co pracę w barze, uczuciowe niespełnienie i nieustanne kłótnie z matką, którą musi się zajmować. Kilka ostatnich tygodni przed wyjazdem spędza z paczką starych przyjaciół: piją piwo, palą papierosy, grają w kalambury, obrażają się i godzą. Dla nieśmiałego Maxime'a, po którego twarzy, niczym łza, spływa czerwone znamię, kumple stanowią namiastkę kochającej i akceptującej rodziny.
- Aktorzy: Gabriel D'Almeida Freitas, Xavier Dolan, Pier-Luc Funk, Samuel Gauthier, Antoine Pilon i 15 więcej
- Reżyser: Xavier Dolan
- Scenarzysta: Xavier Dolan
- Premiera kinowa: 21 lutego 2020
- Premiera światowa: 22 maja 2019
- Ostatnia aktywność: 30 listopada 2024
- Dodany: 16 maja 2019
-
Kino Dolana albo się lubi,albo nie znosi.Ja lubię.Owszem jak każdy twórca ma w swoim dorobku gorsze realizacje.Ale wracając do filmu-Dolan powraca do formy,lubie manierę z jaką tworzy.Doceniam go za emocjonalność,która podczas oglądania sprawia,że odczuwam każdą wątpliwość,smutek,niepewność bohaterów.Może trochę przeszkadzać ta teledyskowość w realizacji i momentami jakby taka kontrolowana kiczowatość.Jednak to piękny,mądry film o tym czy umiemy odnaleźć się sami w sobie ze sobą.Warto obejrzeć
-
-
-
Kocham Dolana w każdym wydaniu. Umiejętność oddawania emocji, wewnętrznych dylematów, dialogi - kupuję bezkrytycznie. To chyba jeden z lżejszych jego filmów.
-
emocje wychodzą tu na pierwszy plan i nagle zapominasz o prostych metaforach
-
Dolan w głowie ciągle lat ma dwadzieścia, chociaż jest już po trzydziestce, ciągle zbawić chce cały wszechświat
-
NH'19. Dolan jest błyskotliwym obserwatorem i ma niebywałe ucho do dialogów
-
Chyba jestem mało obiektywny w kwestii filmów Xaviera Dolana...
-
19.NH #32: Mocne 7.5, faktycznie powrót Dolana do formy, murowana nominacja do Oskara dla filmu międzynarodowego.
-
(NH'19) "Trochę jak Eldomovar" :) Subtelnie i emocjonalnie choć nie ma tu niczego czego wcześniej nie byłoby w filmach Dolana. (Prywatnie No1 FNH AD 2019)
-
Tylko niezła muzyka trzyma przy życiu w tym pretensjonalnym i nudnym filmie. Recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/2020/02/28/„Matthias-i-Maxime”-–-homoniewiadomo-ocena-410
-
Łezka poleciała, mega ładnie opowiedziana względnie prosta historia, trochę za długi, przyciał bym jeszcze z 20 min w postcie
-
Kino (NH). Strasznie odtwórczy względem poprzednich filmów, zarówno tematycznie, jak i formalnie. Chyba sam nie czuł, że chciałby coś opowiedzieć.
-
Z filmów Dolana wciąż płynie młodzieńcza energia oraz umiejętność portretowania szczęśliwych chwil. Kilka scen napisanych zbyt dużymi literami.
-
Miota się między opowieścią o przyjaźni a odkrywaniu swojej seksualności. Nie do końca kupiłem ich relację ale momentami film bywa genialny. Zwłaszcza muzycznie. 7 -
-
Kolejny film Dolana to bardzo kameralna i nostalgiczna opowieść o przyjacielskich więzach millenialsów, poszukiwaniu siebie, dorosłości i pożegnaniu. Reżyser i aktor w jednym nie opuszcza swojej strefy komfortu, nie tworzy nowych konwencji, powiela sprawdzone już motywy, ale nadal robi to w dobrym stylu. Obecne są tu wątki wałkowane w niemal każdym jego filmie (skomplikowana relacja z matką, nieistniejący ojciec, niespełniona miłość). Jest jednak dojrzalej i bez emocjonalnego rozbuchania.
-
Coś więcej niż tylko męska przyjaźń. Nie jest to najlepszy Dolan ale jest tu jednak sporo kameralnej relacji pełnej niewypowiedzianych emocji.
-
Od Dolana oczekiwałem dużo bardziej emocjonującej historii o rodzącej się homoseksualnej relacji. Odtwórczy wątek z matką. Świetna rola Dolana.
-
