Wilcze echa

Lanzac stworzył thriller, którego nie powstydziliby się scenarzyści pokroju Aarona Sorkina, a przy tym przedstawił duszność europejskiej sytuacji politycznej.

Wciągający thriller wojenny, przypominający w niektórych aspektach "Polowanie na Czerwony Październik", a zarazem dobry dramat, skupiający się na francuskich marynarzach. Przy okazji "Wilcze echa" ukazują niszczycielską potęgę ludzkiej technologii, która w niewłaściwych rękach doprowadzić może do zagłady.

Trzyma w napięciu jak dobry thriller.

Dobrze wyważony thriller polityczny.

Dawno żaden film marynistyczny nie trzymał w napięciu jak "Wilcze echa". Pozornie kameralny, wyciszony film, gdzie intryga coraz bardziej zaczyna się komplikować. Czasem może troszkę szwankować logika, ale emocje są tutaj odczuwalne, a jednocześnie to dobrze napisane.

Nakręcić mądry film akcji to duża sztuka, która w historii kina udała się tylko nielicznym.

Atutem filmu Abela Lanzaka, scenarzysty, pisarza, filmoznawcy, dyplomaty i doradcy ekonomicznego, jest przede wszystkim oryginalność. Rzadko kiedy mamy okazję przysłuchiwać się dźwiękom dobiegającym zza burt okrętu podwodnego i intepretować je na własny użytek.

Wydawać by się mogło, że napięcie i oczekiwanie na kolejne wydarzenia będą towarzyszyć przez cały seans. Trochę zabrakło gęstej i dusznej atmosfery, która utrzymałabym uwagę widza w nieustannej gotowości. Nie znaczy to jednak, że Wilcze echa są złe. To produkcja, której nie mogłoby się powstydzić Hollywood.

Emocjonujący political-thriller trochę za bardzo naciągający opowiadane wydarzenia, by pozwolić scenariuszowi w ogóle się rozwinąć.

Całkiem udany, chociaż niepozbawiony pewnych dość znaczących wad.

Opowieść snuta przez Antoina Baundry'ego urzeka przywiązaniem do detali, do realiów.

Porządnie skrojone kino akcji, które nie jest wielkie w oczywisty sposób mimo skali opowiadania, ale to działa całkowicie na jego korzyść.

"Wilcze echa" mocno przyglądają się człowiekowi oraz jego moralności. To pozornie kino polityczne, bo chociaż rozkaz to rozkaz, to jednak ostateczną decyzją zawsze podejmuje człowiek. I później musi z tym żyć. Abel Lanzac zaliczył udany debiut reżyserski, a Mathieu Kassovitz po raz kolejny udowodnił swoją aktorską klasę.

Dawno nie widziałam tak dobrego i angażującego dramatu sensacyjnego, który w bardzo przystępnej formie próbuje opowiedzieć coś ważnego i wychodzi z tej próby zwycięsko.

Historia warta obejrzenia. Godna też dużego kinowego ekranu, a przede wszystkim - dobrego zestawu głośników, otaczających dźwiękiem z każdej strony.