Parasite

Nigdzie nie znajdziecie takiego filmu jak ten. Ciężko byłoby znaleźć równie błyskotliwą, zaskakującą, pięknie nakręconą, a także bawiącą i trzymającą w napięciu w przeciągu paru sekund produkcję.

Wielu reżyserów prowokuje nas do wysypu myśli po zakończeniu projekcji. Ja tutaj tego nie potrzebowałem, aby czuć się w pełni ukontentowany. Takiego powiewu świeżości potrzebowaliśmy, chociaż niekoniecznie o tym wiedzieliśmy...

Wart wszystkich nagród świata i jeśli oglądacie w roku tylko jeden film, w 2019 powinien być to właśnie ten - nie wierzę, że w ciągu najbliższych miesięcy na ekrany polskich kin trafi bardziej spełnione dzieło.

W kręceniu filmów o przemocy rynek azjatycki jest bardzo bogaty. To jednak u Koreańczyka stanowi jedynie deser do bardzo dobrego, wręcz genialnego głównego dania.

Znakomita obsada i scenariusz, zabawa gatunkami oraz bardzo mocne przesłanie na temat współczesnego społeczeństwa robią z Parasite nie tylko najlepszy film w dorobku Bong Joon-ho, ale i najlepszy film 2019 roku.

Bong Joon-ho w mistrzowski sposób przepływa między filmowymi gatunkami. Zaczyna od groteskowej komedii, potem przechodzi do sensacyjnego "heist movie", ociera się o makabreskę, rasowy gore i gładko wchodzi w sentymentalne kino obyczajowe.

To prawdziwe dzieło i obiecuję, że złego słowa na Parasite nie powiem, bo ponad dwugodzinny seans nie ma w sobie ani jednej wady.

Po dwóch filmach, w których Bong obrazował walkę klas w odrealniony sposób, tym razem sięgnął po historię bardzo przyziemną, a w związku z tym również silniej przemawiającą do widzów i prowokującą do refleksji. Nie zapomniał jednocześnie o immanentnym składniku swojej twórczości, czyli balansowaniu na cienkiej granicy pomiędzy kinem artystycznym a rozrywkowym, co najdoskonalej unaocznia się w spektakularnym finale.

Bogata symbolika i piękne przesłanie sprawiają że z oglądaniem tego filmu jest jak z obiadem u babci: niby ciągle są to te same dania, a jednak za każdym razem odkrywa się w nich coś nowego, dzięki czemu aż chce się konsumować tą ucztę jak najdłużej. Bongowi udało się więc uzyskać tutaj istny filmowy złoty środek - "Parasite" to nie tylko film przeznaczony dla tych ambitniejszych kinomanów, ale także i widzów, którzy po kinie oczekują zwykłej rozrywki.

Bong Joon-ho pokazuje w swoim najlepszym jak do tej pory filmie, że jest mistrzem budowania napięcia, łączenia powagi z humorem, kreatywnego opowiadania historii i tworzenia postaci.

Finezja z jaką porusza się reżyser jest tak naturalna, że łatwo nie zauważyć dopracowania całego konceptu.

Nieistotne, czy w "Parasite" bardziej trafią do Was niezaprzeczalne walory rozrywkowe, czy społeczna diagnoza. Po prostu trzeba go zobaczyć.

Szukając wizualnego ekwiwalentu dla stale zmieniającej się sytuacji bohaterów, wędruje od jednej "oswojonej" estetyki do drugiej. I tak też obcuje się z "The Parasite" - każdy cukierek jest pyszniejszy od poprzedniego, nawet gdy w torebce zostają już tylko kamyki.

Cała historia zanurzona jest zaś w aurze filmu psychologicznego, w którym bohaterowie zdają się nigdy nie zdradzać swej prawdziwej natury - dzięki temu Parasite jest filmem nieprzewidywalnym, zaskakującym, skrywającym warstwy, których odkrywanie stanowi największą frajdę. Joon-ho Bong potwierdza, że jest dziś jednym z najciekawszych filmowców nie tylko w Azji, ale w całym światowym kinie.

Kompletny, wielowymiarowy, a zarazem przewrotny. Przyciąga tak treścią, jak i formą. Bezwzględnie zachwyca.

Mało filmów działa tak dobrze na tak wielu poziomach. "Parasite" wznosi się nad nie i z kuszącym uśmiechem szczerzy zęby ku widowni.

Rzadko się zdarza, żeby film jednocześnie bawił, wzruszał, przerażał i poruszał aktualne społeczne problemy bez moralizowania. Nie ma co ukrywać, że ta produkcja jest błyskotliwa pod każdym filmowym względem.

Za sprawą znakomitej reżyserii Joona-ho Bonga, Parasite ogląda się świetnie. Sprzyja temu umiejętne żonglowanie konwencjami, które nie mają przed reżyserem żadnych tajemnic. Komedia z łatwością zmienia się tu w rasowy thriller, a ostra satyra więźnie w gardle w momentach prawdziwej grozy. Wszystkiemu towarzyszy trafny i aktualny komentarz do współczesnego społeczeństwa.

Trudno przyczepić się do czegokolwiek - aktorzy błyszczą, scenariusz jest precyzyjny, strona techniczna bardzo kompetentna. Nie mam wątpliwości, że Parasite to jeden z najlepszych filmów 2019 roku.

Pomimo powagi i aktualności tematu to film jest dość gorzko-zabawny, w którym czarny humor i brawura przeobrażają się jednak w bolesną refleksję o współczesnym świecie.

To bez wątpienia jedno z największych twórczych osiągnięć Joon-ho Bonga. Reżyser w ciągu kilkunastu lat przeszedł drogę od nieokrzesanego filmowca z charakterystycznym stylem, do czołowego koreańskiego artysty, raz po raz zachwycającego publikę. I doprawdy trudno się temu dziwić po seansie jego najnowszego dzieła, gdyż mało kto potrafi tak sprawnie przekuwać ludzkie emocje, na filmową satysfakcję.

Weźcie rodzinę, znajomych, idźcie nawet do najbliższego multipleksu i pozwólcie się oczarować. Uwierzcie w wizje Bonga, dajcie się porwać zwrotom akcji i przejmującym, dramatycznym historiom. Przypomnijcie sobie, że magia kina istnieje, a srebrny ekran cały czas żyje i nie karmi widza odtwórczą papką, lecz daje coś świeżego i kreatywnego, w zamian oczekując jedynie aprobaty.

Odważny film dotykający rzeczywistości i ostro krytykujący rozwarstwienie społeczne. Każda sytuacja, słowo, gest stają się pretekstem do ukazywania w krzywym zwierciadle rodzinnej walki o lepsze jutro. Kino brawurowe: zabawne i poruszające.

Długo o nim nie zapomnicie, a i być może zechcecie się udać na jego seans jeszcze raz! Ja już o tym myślę, bo chciałbym to przeżyć ponownie!

Kino moralnie zagmatwane, które raczej nikogo nie pozostawi obojętnym. To kino absolutnie totalne, bezwstydnie rozrywkowe, ale zachęcające do refleksji i zachwycające wizualnym rozsmakowaniem. Nakręcone ręką reżysera, który jest pewien swoich możliwości i chyba wreszcie w pełni zasłużył na zachwyty ze strony Quentina Tarantino. Nie tylko dla fanatyków koreańskiego kina, każdy kinoman musi znać.

W piękny, emocjonalnie niepokojący sposób ukazuje uniwersalne problemy współczesnej cywilizacji, jedynie zaadaptowane na warunki koreańskie. Fenomenalna realizacja oraz zachowany balans pomiędzy kinem rozrywkowym i artystycznym zapewne prędzej czy później sprawią, że "Parasite" stanie się klasykiem.

Bong wraca do ojczystej Korei i wraca również do genialnego łączenia gatunków. Obraz jest z początku kreowany na komedię, ale bardzo szybko nie tylko akcja, ale przede wszystkim komentarz społeczny przeobraża go w kryminał i horror. Ten ostatni gatunek wrył się w trakcie seansu w moją duszę i serce najmocniej.

W "Parasite" na widzów czeka oszałamiająca mieszanka emocji i humoru, która sprawia, że przez cały seans wpatrujemy się w ekran niczym zahipnotyzowani. W tym przypadku to w równej mierze zasługa doskonale skonstruowanej fabuły, brawurowo grających aktorów i perfekcyjnej reżyserii.

Siedziałem, wbijałem dłonie w oparcie fotela, uśmiechałem się i drżałem w chwilach, gdy napięcie sięgało zenitu. W końcu dostałem z najmniej oczekiwanej strony, gdy odpowiednio się rozluźniłem. Wybitnie wyprowadzony cios panie Joon-ho Bong. Dziękuję za te siniaki.

Mistrzostwo reżyserii Joon-ho Bong czuć gdzie indziej - w starannie zaplanowanych scenach oraz dopracowanych dialogach, wśród których trudno szukać rozmów zbędnych. W Parasite wszystko jest na miejscu i czeka, by w odpowiednim momencie odpalić lont.

Wspaniałe kino gatunkowe, a jednocześnie bardzo przystępne dla osób nie zainteresowanych kinem koreańskim.

Godne podziwu osiągnięcie, które w przystępny, w pewnym sensie rozrywkowy wręcz sposób opowiada skomplikowaną historię o człowieku i jego złożonej naturze. Jest to dzieło, które wrzyna się w umysł i nie daje o sobie zapomnieć.

Mistrzostwo abstrakcji polane sosem politycznego komentarza. Komedia, ale i coś więcej.

Pod płaszczykiem kina rozrywkowego, azjatycki twórca wskazuje palcem problemy z jakimi borykają się społeczeństwa. Wytyka błędy, ale nie moralizuje.

Kolorystycznie i kompozycyjnie Parasite odbiera się w sposób dosyć oczywisty, jednak kiedy wypada czymś zaskoczyć, to reżyser jest niezmordowany.

W swojej wcześniejszej twórczości Koreańczyk konsekwentnie drążył podobne tematy, ale dopiero teraz osiągnął właściwy ton, mistrzostwo na każdym poziomie.

To bez wątpienia jeden z najciekawszych filmów 2019 roku, a przy okazji ciekawa analiza ludzkiej natury. Bong Joon-ho wygrywa uniwersalnością spojrzenia i dystansem do swoich bohaterów, których jedynie przedstawia widzom, niczego im przy okazji nie sugerując.

Kino warte każdej minuty, które z całą pewnością wciągnie Cię od początku i trzymać będzie w napięciu do samego końca. Muszę przyznać, że nie często trafią się coś tak dobrego z tej części globu.

Ze swoją szkatułkową formą i błyskotliwie, w znakomitym tempie prowadzoną narracją działa świetnie na bardzo wielu poziomach - komediowym, polemicznym, krytycznym. Potrafi być jednocześnie dowcipny, ciepły i rozgniewany.

Wielkie kino - pełne intelektualnego rozmachu, gatunkowej dynamiki, ogromnego dramaturgicznego napięcia i znakomicie zrealizowane. Ogląda się je jak doskonałą komedię zmieszaną z thrillerem.

Zachwyca lekkością opowiadania i jest przy tym niebywale wciągające. Koreański reżyser tworzy kino rozrywkowe, które nie pozostawia pustej głowy po seansie.