Radosław Nawrot

Nie nazwę "Skywalkera: Odrodzenia" nieudanym - bo po pierwsze wieszanie na nim psów jest nieuzasadnione, ale co ważniejsze - to byłby nonsens dla kogoś, kto pasjonuje się tą epopeją. Wygląda jednak na to, że Disney pokazuje nam, w którym zamierza skręcić kierunku.

Może czas, aby Korea Południowa, kojarząca się dotąd z elektroniką, samochodami i telefonami komórkowymi, zaczęła się wreszcie kojarzyć z bardzo dobrym kinem. "Parasite" jest jego lepszą propagandą niż "Wiadomości" z Pjongjangu.

Siłą dokumentu nie jest bowiem przedstawienie faktów, zwłaszcza w sytuacji, gdy wszyscy je znamy. Siłą jest sposób narracji, powiązanie owych faktów ze sobą, konkluzje, a nade wszystko materiał.

Ole Bornedal robi film, w którym tak mruży do nas oko, że właściwie go nie otwiera. Nie chce niczego opowiedzieć, nie chce złamać granic banału, przeciwnie - zamierza go wykorzystać, by zrobić groteskę, w której istotą rzeczy nie jest nawet sam śmiech i zabawa. Jest nią - proszę mi wierzyć - refleksja.

Siłą dokumentu nie jest bowiem przedstawienie faktów, zwłaszcza w sytuacji, gdy wszyscy je znamy. Siłą jest sposób narracji, powiązanie owych faktów ze sobą, konkluzje, a nade wszystko materiał.

Ole Bornedal robi film, w którym tak mruży do nas oko, że właściwie go nie otwiera. Nie chce niczego opowiedzieć, nie chce złamać granic banału, przeciwnie - zamierza go wykorzystać, by zrobić groteskę, w której istotą rzeczy nie jest nawet sam śmiech i zabawa. Jest nią - proszę mi wierzyć - refleksja.

Nie nazwę "Skywalkera: Odrodzenia" nieudanym - bo po pierwsze wieszanie na nim psów jest nieuzasadnione, ale co ważniejsze - to byłby nonsens dla kogoś, kto pasjonuje się tą epopeją. Wygląda jednak na to, że Disney pokazuje nam, w którym zamierza skręcić kierunku.

Nie nazwę "Skywalkera: Odrodzenia" nieudanym - bo po pierwsze wieszanie na nim psów jest nieuzasadnione, ale co ważniejsze - to byłby nonsens dla kogoś, kto pasjonuje się tą epopeją. Wygląda jednak na to, że Disney pokazuje nam, w którym zamierza skręcić kierunku.

Siłą dokumentu nie jest bowiem przedstawienie faktów, zwłaszcza w sytuacji, gdy wszyscy je znamy. Siłą jest sposób narracji, powiązanie owych faktów ze sobą, konkluzje, a nade wszystko materiał.

Ole Bornedal robi film, w którym tak mruży do nas oko, że właściwie go nie otwiera. Nie chce niczego opowiedzieć, nie chce złamać granic banału, przeciwnie - zamierza go wykorzystać, by zrobić groteskę, w której istotą rzeczy nie jest nawet sam śmiech i zabawa. Jest nią - proszę mi wierzyć - refleksja.

Nie nazwę "Skywalkera: Odrodzenia" nieudanym - bo po pierwsze wieszanie na nim psów jest nieuzasadnione, ale co ważniejsze - to byłby nonsens dla kogoś, kto pasjonuje się tą epopeją. Wygląda jednak na to, że Disney pokazuje nam, w którym zamierza skręcić kierunku.

Ole Bornedal robi film, w którym tak mruży do nas oko, że właściwie go nie otwiera. Nie chce niczego opowiedzieć, nie chce złamać granic banału, przeciwnie - zamierza go wykorzystać, by zrobić groteskę, w której istotą rzeczy nie jest nawet sam śmiech i zabawa. Jest nią - proszę mi wierzyć - refleksja.

Siłą dokumentu nie jest bowiem przedstawienie faktów, zwłaszcza w sytuacji, gdy wszyscy je znamy. Siłą jest sposób narracji, powiązanie owych faktów ze sobą, konkluzje, a nade wszystko materiał.