The Grudge: Klątwa

Nie jest ani art-horrorem, ani kawałkiem dobrze wysmażonego, mainstreamowego mięsa.

"The Grudge: Klątwa" straszenie pozostawiła swoim poprzednikom. Stanowi też kolejną cegiełkę do tego, że nie powinno się za często ruszać oryginałów.

Co z tego, że wyłupiaste oczy pierwszoplanowej Andrei Riseborough wyrażają więcej, niż film na to zasługuje. Co z tego, że zdarzają się momenty solidnej zwyrolskiej makabry, a całości słusznie ciąży defetyzm co się zowie... No właśnie, co z tego? Obok tej klątwy przechodzimy obojętnie.

Reboot amerykańskiego remake'u japońskiego horroru, a jednocześnie także sequel... Brzmi źle? Efekt jest jeszcze gorszy, bo nie tylko akcję filmu osadzono na początku XXI wieku, mentalność jego twórców również w nim utknęła.

Horror nudnawy i mało straszny, który brak fabuły usiłuje nadrobić licznymi jump-scare'ami.

To film z jednej strony przekombinowany w tych miejscach, gdzie należało wykazać się zdroworozsądkową prostotą, a z drugiej zbyt przewidywalny w ogrywaniu wciąż tych samych realizacyjnych chwytów.

Reżyser jednak zamiast powiewu świeżości wybebesza produkcję z jakiekolwiek klimatu, sprawiając, że nowa Klątwa zatonie zalana przez dziesiątkę pisanych bez fantazji przeciętniaków, które co roku bezwstydnie wypływają na światło dzienne z najgłębszych czeluści zajeżdżonych schematów.

Nie jest ani art-horrorem, ani kawałkiem dobrze wysmażonego, mainstreamowego mięsa.

"The Grudge: Klątwa" straszenie pozostawiła swoim poprzednikom. Stanowi też kolejną cegiełkę do tego, że nie powinno się za często ruszać oryginałów.

Wyładowany jest tym, co wielbiciele mainstreamu lubią najbardziej, czyli jump sceare, potocznie zwanymi przeze mnie skocznymi scenkami. Wszystko odbywa się w bardzo standardowym stylu. Oglądałam to tak, jednym okiem, drugim układając puzzle z puchatymi kotkami.