Mechaniczna pomarańcza

Mechaniczna pomarańcza stała się kultowa z wielu powodów, nie tylko za sprawą języka. Przede wszystkim dlatego, że nie jest to wyłącznie brutalna opowieść o jakimś łobuzie, a satyra społeczna, obraz totalitarnych rządów, wreszcie próba zmierzenia się z pytaniem, czy psychologia behawioralna jest tak naprawdę pożyteczna i potrzebna.

Pytanie, czy można powiedzieć coś nowego na temat tego filmu? Chyba nie, ale nie zmienia to faktu, ze film ogląda się znakomicie i mimo lat nadal poraża.

Po 40 latach od swojego powstania skandalizująca adaptacja powieści Anthony'ego Burgessa straciła posmak zakazanego owocu, ale pozostała aktualna jako traktat o ambiwalencji przemocy.

Prócz sprawności realizacyjnej, nie dostarcza wielu momentów, w których możemy się zastanowić nad znaczeniem. Mamy tylko głównego bohatera, który jest psychopatą i psychopatą zapewne pozostał.

Co więc świadczy o niepokojącej ponadczasowości Mechanicznej pomarańczy? To wizualna i dźwiękowa orgia, której częścią chcielibyśmy chyba zawsze być.

Kawał świetnego kina, któremu i dzisiaj nie sposób się oprzeć.

To nie tylko klasyka kina, to nie tylko świetny, antyutopijny film, to przede wszystkim jeden z niewielu filmów stworzonych przez Stanley'a Kubricka, jednego z najgenialniejszych reżyserów wszechczasów, o ile nie najgenialniejszego. Absolutny must-watch dla każdego kinomana.