Przemysław Mudlaff

Olśniewające i oryginalne science fiction, którego w kinie głównego nurtu nie było od lat.

Frapuje, straszy, brzydzi i pozwala zastanowić się nad tym, jakimi rodzicami jesteśmy dla swoich pociech, póki nie jest jeszcze na to za późno.

Stanowi jeden z najdziwniejszych, ale też najzabawniejszych w historii kina hołdów złożonych dzieciństwu.

To produkcja z najwyższej półki, która może nieco przypominać połączenie Happy Valley z Dochodzeniem, Tajemnicami Laketop i Ostrymi przedmiotami. Serial Ingelsby'ego i Zobela okazuje się majstersztykiem na gruncie budowania postaci i tajemnicy. Autentyczność, wszechogarniający pesymizm przełamywany dawką subtelnego humoru, a także świetna gra aktorska czyni z Mare z Easttown najlepszy serial dramatyczno-kryminalny HBO od czasu Wielkich kłamstewek.

Mitchell niczym wytrawny wędkarz zarzuca haczyk na całe pokolenie Y, przynętą są tu analogie do wytworów popkultury, a złowieni zostają zadowoleni widzowie.

Piękny film ulepiony z tragedii oraz uroku i wad małego miasteczka. Małe, wielkie kino.

Mitchell niczym wytrawny wędkarz zarzuca haczyk na całe pokolenie Y, przynętą są tu analogie do wytworów popkultury, a złowieni zostają zadowoleni widzowie.

"Burleska" Antina przypomina "Showgirls" w ubraniu. Jest jednak mierną "Showgirls" namiastką, który z kolei uważany jest za jeden z najgorszych filmów w karierze Verhoevena.

Nie przeczę, że twórczyni tego filmu przyświeca szczytny cel: zauważa problem elektrośmieci, które trafiają do tzw. trzeciego świata i tym samym zatruwają naszą planetę. Ponadto chce otrząsnąć ludzi z tej manii kupowania niepotrzebnych rzeczy. To chwalebne, jednak dokument Dannoritzer przy całej tej spiskowej teorii postarzania produktów zapomina o innowacyjności, którą właściwie zaznacza jedynie w kontekście wynalezienia żarówki przez Swana i jej udoskonalenia przez Edisona.

Naprawdę imponująca obsada "nowego Allena", który przy pomocy średniego filmu potwierdza ich status supergwiazd.

"Burleska" Antina przypomina "Showgirls" w ubraniu. Jest jednak mierną "Showgirls" namiastką, który z kolei uważany jest za jeden z najgorszych filmów w karierze Verhoevena.

Mitchell niczym wytrawny wędkarz zarzuca haczyk na całe pokolenie Y, przynętą są tu analogie do wytworów popkultury, a złowieni zostają zadowoleni widzowie.

Mcdowellowi debiut się udał. Niedociągnięcia obrazu zrzucam na karb braku doświadczenia dopiero 32-letniego reżysera i najwidoczniej dziur logicznych prawie idealnego scenariusza równie nieopierzonego Justina Ladera. "Czworo do pary" jest jednak mądrą i sprawnie zrealizowaną filmową ucztą, która pozostawia widza z tematem do rozważań.